Vísir - 24.12.1943, Síða 13

JÖLABLAÐ VÍSIS
;s
JUPITER
EG MUN ALDREI gleyma
honum, er hann stóð á
skurðbakkanum, ófreskjan,
óargadýrið, og virti fyrir sér
ódæðisverkið, sem hann hafði
unnið. Guð má vita, að við vor-
um öll viti okkar fjær, því að
skelfingin hafði níst hjarta okk-
ar. Eg man þó, að eg fann það
með sjálfum mér, að hann vissi
hvað hann hafði gert — að mér
var ljóst, hvað færi um huga
hans, sem var fullur af heift og
hefnigirni.
En það er hezt að eg reyni að
segja skipulega frá því, sem
gerzt hafði, þó að eg geri það
elcki nema fyrir sjálfan mig.
Þegar eg dró mig i hlé frá
störfum fyrir átla árum, ákváð-
um við hjónin að flytjast upp i
sveil og lifa þar í ró og næði.
Við fundum tilvalinn slað hjá
smáborg, sem hét Dover, norð-
arlega í New York-fylki. Ganv
all skipaskurður lá um sveitina.
Hann var ekki notaður lengur,
en fyrir einni öld hafði verið
á honum sífelld umferð lítilla
pramma. Þá komu járnhrautirn-
ar til sögunnar og umferðin
minnkaði á skurðinum, starfs-
mönnunum var sagt upp og ein-
liver töfra- og leyndardómshula
livíldi yfir honum síðan.
Heimili okkar var á lítilli
liæð, nokkra kílómetra fyrir ut-
an bæinn og skurðurinn lá við
rætur hæðarinnar. Þegar við sát-
um á grasflötinni fyrir framan
Iiúsið, sáum við húsin, trén og
garðana andspænis speglast í
lygnu vatni skurðsins. Rétt hjá
húsi okkar var annað hús, sem
var mjög líkt okkar.
Skömmu eftir að við vorum
sezl þarna að, kom falleg, grann-
.vaxin kona — vart eldri en 28
eða 29 ára — í hgimsókn til okk-
ar. Hún hét frú Sturgis og var
nágrannakona okk'ar. Hún var
gáfuleg lil augnanna, góðleg á
svip og alúðleg í fasi, og áður
en varði vorum við farin að
spjalla saman eins og við vær-
um aldavinir. \rið komumst á
snoðir um það, að maður henn-
ar starfaði i Buffalo. Þangað
var hálfrar annarar slundar ferð
með járnbraut og hann lagði það
á sig að fara þessa vegalengd
kvelds og morgna vegna þess,
að honum þótti yndislega fallegt
þarna í sveitinni.
Ég man greinilega, að mér
fannst hún tala eitthvað svo ein-
kennilega um mann sinn, eins
og hún saknaði hans elcki, en
jafnframt virtist hún mjög hænd
að honum.
Nokkrum dögum síðar,
snemma á laugardegi, þegar við
hjónin vorum að fara út að
ganga okkur til hressingar með-
fram skurðinum, heyrðum við
fótatak að baki okkur. Við
litum við og sáum liávaxinn,
þrekinn mann. Hann gekk til
okkar og rétti okkur höndina.
Þetta var granni okkar, Roberl
en eg kynntist Robert Sturgis.
Þá fór mér að skiljast and-
stæðurnar, sem komu í ljós lijá
konu hans, þegar talið barst að
manni hennar. Hann elskaði
hana með mikilli ástríðu, eins
og hann elskaði allt annað, sem
hann átti. Eg hefi aldrei séð
neinn mann sýna konu sinni
eins mikla nærgætni og hann
gerði. Hann liafði svo mikla á-
nægju af að kvnna hana fólki
Hann gat ekki þakkað mér nóg-
samlega fyrir boðið.
Tveim, dögum síðar voru þau
húin að fá hvolpinn. Hann var
yndislegur, snjóhvitur og
skemmtilegur.
En þetta liafði ekki þau á-
hrif, sem við höfðum gert ráð
fyrir.
Það hafði vakað fyrir okkur,
að hvolpurinn yrði frú Sturgis
til skemmtunar og afþreying-
ar, en maður hennar sló.eign
sinni á hann. Eftir fáeina daga
greip liann hvert tækifæri, sem
gafst, til að lýsa þvi fyrir mér,
að aldrei hefði verið annar eins
hundur til i heiminum, vitrari
Hmásaga eftir Stefan Zweig.
Sturgis. Ivona hans hafði sagl
hönum frá okkur. Og þegar
liann sá okkur ganga framhjá
húsi sínu, fannst honum rétt að
heilsa upp á okkur. Finnst ykk-
ur veðrið ekki dásamlegt, sagði
hann. Fannsl okkur sveitin ekki
fegursti hlettur á jarðríki. Gæt-
um við hugsað okkur að búa i
borg, þegar til væi’i slíkur stað-
ur sem þessi.
Hann var svo hrifinn og
mælskur, að það var ógerning-
ur að skjóta inn einu orði, en
það gaf mér gott tækifæri til að
virða hann fyrir mér. Mér sýnd-
ist hann vera á að gizka þrjátíu
og finnn ára, risi á vöxt, að
minnsta kosti þrjár álnir, og
samsvaraði sér vel. Hann var i
bezta skapi, talaði og hló án af-
láts. Manni fannst hann ljóma
svo af hamingju og nægjusemi,
að maður hreifst með gegn vilja
sínum. Olck'ur hjónunum fanrist
hressandi að kynnast honum og
glöddumst af þvi, að svona
skémmtilegur maður skvldi
vera nágranni okkar.
En þessi hrifni okkar hjón-
anna álti sér ekki langan aldur.
Þó var i rauninni ekki hægt að
finna neitl að Robert Slurgis.
Hann var góður, samúðarfull-
ur, hjálpsamur — góður mað
ur, sem hægt var að treysta. En
samt —
Sannleikurinn var sá, að
manni fannst hann næstum ó-
þolandi, vegna þess hvað hann
var alltaf í góðu skapi og mik-
ill á lofti. í hans augum var allt
eins gott og hægt var að hugsa
sér. Húsið hans var fullkomið
Konan hans gat ekki verið betri.
Garðurinn hans var fyrsta
flokks og pípan, sem hann
reykti, var bezta pípa, sem nokk -
uru sinni hafði verið gerð.
Eg hafði aldrei haldið, að slik-
ir kostir, slíkt ágæti allra hluta,
gæti verið svong þreytandi, fyrr
og halda sýningu á lienni, að
við lá, að maður kynni því illa.
Hún fann það, en féklc ekki að
gert. Það er ekki hægt að af-
biðja slíka lotningu og tilheiðslu.
Þegar við hjónin ræddum
þetta, komumst við að þeirri
niðurstöðu, að Sturgishjónin
þyrftu að eignast erfingja. Kon-
an mín sagði mér Iíka, að frú
Sturgis langaði ósköpin öll til
að verða móðir og það væri
ekkert, sem skyggði á hamingju
þeirra nema það eitt, að þeim
hafði ekki orðið barna auðið. Á
fvrsta ári hjúskapar síns bjugg-
ust þau við barni. Þau hjuggust
aftur við því á næsta ári og enn
á þvi þriðja. Þegar þau voru
húin að vera gift í átta ár, gáfu
þau upp alla von um að eignast
crfingja.
WT M þetta leyti fór Betty einu
WJ sinni að heimsækja vinkonu
sína í Rochester. Þégar húri
kom heim, þóttist hún hafa
fundið ráð til að bæta að ein-
hverju leyti úr óhamingju Stur-
gis-hjónanna. Vinkona hennar
álti fallega tík, sem var nýbúin
að gjóta, og voru hvolparnir
hver öðrúm fallegri. Betty hafði
verið boðinn einn þeirra, en hún
hafði hafnað honum, því að hún
bjóst ekki við því, að við mund-
um geta sinnt honúm nægilega,
en fannsl hinsvegar að það
mundi geta verið frú Sturgis til
dægrastyttingar, ef þeím væri
gefinn hvolpurinn.
Eg féllst á þetta og sama
kveldið spurði eg Sturgis og
konu hans, hvort þau langaði
til að eignast hvolpinn.
Frú Sturgís þagði — hún var
alltaf þögul, þegar hann var
nærstaddur — en hann tók boð-
inu •fengins hendi. Vissulega!
Hvers vegna liafði liann ekki lát-
ið sér þetta til hugar koma fvr-
ir löngu? Þetta var þjóðráð!
liuridur, fallegri eða skemmti-
legri í alla staði.
Það var ótrúlegt, livaða áhrif
það hafði á Roger Sturgis, að
eignast þenna liund. Slundum
heyrðum við liátt gelt og gjamm
frá húsi þeirra. Þá var það ekki
Jupiter, en svo var hvolpurinn
kallaður, sem var að gelta, —
það var Roger, sem lá á gólfinu
og lék við hvolpinn, eins og hann
væri smádrengur. Það eru engar
ýkjur hjá mér, að hann hugsaði
meira um að hundurinn fengi
nóg að borða en liann sjálfur.
Eg veit það með vissu, að þeg-
ar eitt blaðanna skýrði frá því,
að taugaveiki hcfði stungið sér
niður i næstu sveit, mátti Jupi-
ter ekki bragða vatn nema það
hefði veric? soðið áður.
En fátt er svo með öllu illt,
að ekki hoði nokkuð gott, því að
Roger var svo upptekinn af
hvolpinum, að kona hans og við
liöfðum heldur meiri frið fyrir
honum. Hann lék við Jupiter
klukkustundum saman og
þreyttist aldrei á því. Stundum
fór hann út að ganga með hann
og var lengi i burtu. Það má
guð vita, að kona hans varð ekki
hið minnsta afbrýðisöm, þótt
hann hagaði sér þannig. Hann
hafði fundið nýjan helgidóm til
að tilbiðja og hún var því sann-
arlega fegin.
Jupiter óx hröðum skrefum,
varð sterkur, hraustur og fall-
egur. Eg verð að kannast
við það, að hann var af-
burða fagurt og vel hirt dýr.
í fyrstu var hann líka geðgóð-
ur. En það breyttist smám sam-
an. Fyrst var varla hægt að
greina það, en svo fór það að
verða áberandi og æ meira, eft-
ir því sem lengra leið. Hann var
vitur og athúgall, og það var
liægðarleikur fyrir hann að
komast að raun uin það, að
húsbóndi hans — eða öllu lield-
4