Morgunblaðið - 29.05.1986, Blaðsíða 58

58
MORGÚNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. MAl 1986
t
Eiginkona mín, móðir og dóttir,
ANNA MARGRÉT BJÖRNSDÓTTIR,
Hlfðarbyggð 13,
Garðabœ,
lést 26. maí.
Ómar Ingólfsson,
Jón Guðni Ómarsson,
Kristfn Guömundsdóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
MARÍA ÞÓRÐARDDÓTTIR BREIÐDAL,
frá Brekkuholti,
Barmahlfð 40,
lést í Landspítalanum 28. maí 1986.
Ásta Brelðdal,
Birgir Breiðdal, Ragnhildur Smith,
og barnabörn.
t
Eiginmaöur minn,
GUNNLAUGUR HALLGRÍMSSON,
Kvisthaga 4,
lést í Landspítalanum 27. maí.
Anna K. Ragnarsdóttir.
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
HJÁLMFRÍÐUR EYJÓLFSDÓTTIR,
Austurbrún 4,
veröur jarðsungin frá Fossvogskirkju, föstudaginn 30. maí kl.
15.00. Þeim sem vildu minnast hennar lóti Krabbameinsfélagið
njóta þess.
Fyrir hönd ættingja hinnar lótnu,
Sólborg Jónsdóttir,
Eyjólfur Jónsson, Jóhanna Alexander sdóttir,
Hákon Jónsson, Auður Gfsladóttir,
Gréta Jónsdóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
INDÍANA G. BJARNADÓTTIR
frá Gerði,
Innri-Akraneshreppi,
sem lést 21. mal sl. veðrur jarðsungin fró Innri-Hólmskirkju föstu-
daginn 30. maíkl. 14.30.
Sigurbjarni Guðnason, Hulda Frlðriksdóttlr,
Sigrfður Erla Guðnadóttir, Skafti Guðjónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR MARGRÉTAR ÁRNADÓTTUR,
Hrfsateig 33.
Kristján Friðriksson,
Guðni Karl Friðriksson,
Frfða Friðriksdóttir Möller,
Ólöf Friðriksdóttir,
örn Friðriksson,
barnabörn og
Stefanfa Sveinsdóttir,
Hrafnhildur Guðjónsdóttir,
Jóhann Möller,
Sigurður Tryggvason,
Ólöf Helgadóttir,
barnabamabörn.
t
Alúðarþakkir til þeirra er auðsýndu vináttu og hlýhug við andlát
og útför
BÁRÐAR ÓLA PÁLSSONAR,
frá Skógum,
Hátelgsvegi 32.
Hallfrfður Bjarnadóttir,
Tómas Grétar Ólason, Guðlaug Gfsladóttir,
Pálmar Ólason, Sigurveig Sveinsdóttlr,
Smári Ólason, Ingibjörg S. Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Guðbrandur Búi
Eiríksson - Minning
Fæddur 18. desember 1953
Dáinn 21. maí 1986
Aldreiersvobjart
yfiröðlingsmanni,
aðeigigetisyrt
einssviplega’ognú;
ogaldreiersvosvart
yfirsorgarranni,
aðeigigetibirt
fyrireilífatrú!
(Matthías Jochumsson)
Hve snöggt myndast það skarð
í vinahóp að ekki er auðvelt upp
að fylla. Eitt slíkt skarð myndaðist
hjá mér hinn 21. þ.m. Þá barst sú
sorgarfregn til okkar að mágur
minn, Búi Eiríksson, hefði orðið
bráðkvaddur um kvöldið. Á slfkum
stundum skynjar maður ekki alltaf
til fulls, hvað mikið er misst. Það
er fyrst er frá líður að hið raun-
verulelga tómarúm blasir við.
Tómarúm sem aðeins góðar minn-
ingar og tfminn fylla. Og um Búa
á ég margar góðar minningar.
Hann var einstaklega bóngóður og
hjálpsamur. Fáa eða engan þekki
ég, sem auðveldara var að biðja um
greiða. Alltaf var hann tilbúinn að
rétta hjálparhönd, væri honum það
mögulegt á einhvem hátt. Og núna
er ég ri§a upp kynni okkar í tæp
10 ár sé ég eitt greinilega. í okkar
samskiptum var hann oftar gefand-
inn en þiggjandinn og svo veit ég
að það er um fleiri er kynntust Búa.
Guðbrandur Búi Eiríksson fædd-
ist að Litlu-Hvalsá í Hrútafirði 18.
desember 1953. Hann var sonur
hjónanna Eiríks Sigfússonar,
Hvalsá, og Unu Eyjólfsdóttur frá
Sólheimum í Laxárdal. Búi var
fímmti í röð sjö systkina. Hann ólst
upp í foreldrahúsum við öll algeng
sveitastörf. Sýndi sig þá fljótt, að
meira hneigðist hugurinn að vélum
og tækjum en skepnuhirðingu.
Enda fór svo að hans ævistörf
snerust að mestu leyti um bíla. Um
tíma stundaði hann sjómennsku —
aðallega á skipum Eimskipafélags
íslands. Nú sfðast var hann starfs-
maður bflaleigunnar Geysis hf. Búi
eignaðist §ögur böm. Elst er Elín
Björk fædd 11. ágúst 1972. Móðir
hennar er Ásgerður Pálmadóttir.
Þá er Margrét Heiða fædd 15. des.
1978. Móðir hennar er Bryndís
Magnúsdóttir. Árið 1982 giftist Búi
Guðrúnu Stefánsdóttur og eiga þau
tvö böm, Rebekku fædda 17 sept.
1979 ogEgil fæddan 6. nóv. 1984.
Með þessum kveðjuroðum vil ég
þakka Búa samfylgdina sem því
miður var alltof stutt. Öllum að-
standendum sendi ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Gummi
Drottinn, hvað er maðurinn þess, að þú
þekkirhann
Mannsins bam, að þú gefir því gaum.
Maðurinn er sem vindblær,
dagar hans sem hverfandi skuggi.
(Salúm. 144.3.4.)
í dag er til moldar borinn frændi
okkar, Búi Eiríksson, sem öllum að
óvömm kvaddi þennan heim langt
fyrir aldur fram. Þessa ljúfa og
góða drengs er nú sárt saknað af
öllum sem þekktu hann og þótti
vænt um hann.
Búi fæddist og ólst upp hjá for-
eldrum sínum og systkinum á
Stóru-Hvalsá f Hrútafírði, en þar
bjuggu foreldrar hans í mörg ár.
Þar höfðu föðurafí hans og -amma
búið alla tíð og af því leiddi að þar
kusum við helst að koma og dvelja,
er tækifæri gáfust. Hjá Unu, Eiríki
og þeirra stóra bamahópi fann
maður sig ætíð velkominn ogþaðan,
og eins frá heimili foreldra hans
eftir að þau hættu búskap og fluttu
suður, eigum við einungis ljúfar
minningar. Þar er alltaf gott að
koma og átti Búi sinn þátt f þvf
með sínu hlýja viðmóti og viljum
við nú þakka það allt.
Nú fer sá árstími í hönd þegar
sólsetrið er hvað fegurst við Húna-
flóa. Þannig viljum við minnast
frænda okkar, Búa Eiríkssonar.
Við sendum bömum hans og
Guðríður Sveins-
dóttir — Minning
Hún var sterk kona. Það fundu
allir sem kjmntust henni. Þannig
hefur það alltaf verið frá því hún
var ung. Ég kynntist henni síðar,
bundinni við hjólastól, en orkan
stafaði af henni þrátt fyrir það.
Hún fæddist árið 1906 þann
sautjánda maí í Breiðdal í Suður-
Múlasýslu. Dvöl hennar þar varð
þó ekki löng því að hún fluttist
bamung með Qölskyldu sinni að
Búðum á Fáskrúðsfirði. Hún var
yngst þriggja bama þeirra Sveins
Benediktssonar hreppstjóra á Búð-
um og Kristborgar Brynjólfsdóttur.
Systkini hennar tvö, sem bæði eru
látin, voru Oddný og Benedikt.
Hún ólst upp á Búðum og bjó
þar fram á fímmtugsaldur. Henni
var staðurinn kær eins og raunar
allir Austfírðir. Það var heldur
engum til efst, sem við hana talaði,
að henni þótti meira um þá menn-
ingu sem þar þreifst, heldur en þá
sem hún kynntist í þéttbýlinu. Það
var ekki af öfund eða illvilja, heldur
þótti henni menn vera sáttari við
tilveruna í fámenninnu. Það þykir
mörgum kannski ekki merkur vís-
dómur en þeir, sem sáu hana berjast
við sjúkdóminn MS í þijátíu ár án
þess að bugast, vita að hún sætti
sig við meira en aðrir menn. Ekki
aðeins það, heldur átti hún Ifka
kraft til handa öðrum sem á þurftu
að halda.
Líf hennar var ekki eingöngu
sjúkrasaga, síður en svo. Hún átti
mörg góð ár fyrir austan áður en
hún flutti suður.
Manni sínum Eiði Albertssyni
giftist hún árið 1925. Hann var
skólastjóri og oddviti á Búðum í
áratugi. Hann kom til Austfjarða úr
Fnjóskadalnum, nánar tiltekið
Garði í Fnjóskadal; sonur Alberts
Finnbogasonar hákarlaskipstjóra
og Ragnhildar Jónsdóttur. Hann
léstárið 1972.
Þau áttu sjö böm: Öm, Svein,
Ragnhildi, Bertu, Kristmann, Bolla
og Albert. Eflaust var það ærið
verk að ala upp svo mörg böm en
það aftraði henni ekki. Hún lærði
á orgel og var organisti í kirkjunni
á Búðum í fjölda ára. Bamahópur-
inn hefur þó áreiðanlega fengið sinn
skerf enda leitað til hennar á góðum
stundum alla tíð. Það sést best á
því hve sterk hún var og er í huga
þeirra.
í byrjun sjötta áratugarins tók
hún að kenna þess sjúkdóms sem
eftir það markaði líf hennar. Þetta
var sjúkdómurinn MS, ólæknandi
og olli lömun með tíð og tíma. í
fyrstu vom sjúkdómseinkennin væg
en þau ágerðust. Sjúkdómurinn var
greindur 1956 og henni var ekki
hugað líf nema í mesta lagi fímmt-
án ár. Árin urðu þijátíu og lýsir
það betur en nokkur orð þeim fá-
dæma viljakrafti sem í henni bjó.
Hún var heldur ekki sú sem vor-
kenndi sér og kvartaði sáran, heldur
öllum ástvinum öðmm innilegar
samúðarkveðj ur.
„Drottinn gef þú dánum ró,
hinum líkn sem lifa.“
Salome og Guðbjörg
Sigfúsardætur
Dauðinn má svo með sanni
samlíkjast, þykir mér,
slyngum þeim sláttumanni,
er slær allt, hvað fyrir er;
grösin og jurtir grænar,
glóandi blómstrið frítt,
reyr, stör sem rósir vænar
reiknar hann jafnfánýtt.
Ég veit, minn ljúfúr lifir
lausnarinn himnum á,
hannræðurölluyfir,
einn heitir Jesús sá,
sigrarinn dauðans sanni
sjálfur á krossi dó
og mér svo aumum manni
eilíftlífvísttilbjó.
(H. Pétursson)
Nú, þegar leiðir skilur, vil ég
þakka mági mínum, Búa Eiríkssyni,
góð kynni og allt sem hann gerði
fyrir mig og mína. Hann var dreng-
ur góður, böm hændust að honum
og það eitt sagði til um hjartalagið.
Bóngóður var hann með afbrigðum,
neitaði aldrei nokkrum manni um
vinnu eða greiða gæti hann því við
komið og þá oft lítið að launum. Ég
kveð hann með söknuði og bið góð-
an guð að styrkja og hugga ástvini
hans alla.
Slgrún
þvert á móti naut hún þess að lifa
með sínu fólki.
Einn var sá maður sem var henni
mesta stoð og stytta allan þennan
tíma. Yngsti sonur hennar, Albert,
bjó hjá henni þangað til hún lést
og annaðist hana. Hann sinnti flest-
um hennar þörfum; hjálpaði henni
upp í hjólastólinn að morgni og ók
henni í heimsóknir þegar hún vildi
fara eitthvað. Það var líka hann sem
hjálpaði henni upp í rúmið úr stóln-
um á kvöldin. Þeir eru ekki margir
synimir sem eiga slíka tryggð til
handa móður sinni nú þegar til eru
stofnanir til að gleypa sjúka og
gamla.
Til allrar hamingju þurfti hún
ekki að dvelja lengi á sjúkrahúsi.
Þar vildi hún aldrei vera og með
aðstoð Alberts komst hún hjá því
þangað til hún lá banaleguna. Hún
lést eftir stutta legu og nú fínnst
stórri fjölskyldu sem að ættmóðirin
hafí verið hrifín frá sér.
G.K.