Morgunblaðið - 14.12.1986, Blaðsíða 79

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 14. DESEMBER 1986
79
Minning:
OlafurM. Waage
ef nokkrum öðrum en honum, sem
sáu Laugabólshlíð á fyrsta þriðjungi
þessarar aldar, með dýja- og mýr-
lendisgeira sína milli melrima og
berjalyngshalla, hafa látið sig óra
að þær mætti una í lundum nýrra
skóga eftir röska hálfa öld. En trú
Tryggva á gróðurmáttinn var óbif-
anleg, og honum varð þar að trú
sinni.
Þó hugur Tryggva væri mjög
bundinn nýbýlagerð hans og rækt-
unarstörfum, svo að meginhluti alls
tíma hans færi í þau, stóðu áhuga-
mál hans víðar fótum. Menntun
barna og unglinga var honum hug-
leikin, enda víðfróður bæði úr
föðurhúsum og af eigin sókn og
ágætur fræðari að upplagi. Hann
lét sig lengi fræðslumál barna miklu
skipta í heimasveit sinni og var þar
mörg ár skólanefndarformaður.
Einnig formaður skólanefndar
Hérðasskólans á Laugum allmörg
ár. Hann var einn af stofnendum
Skógræktarfélags Reykdæla og
Skógræktarfélags Þingeyinga og
formaður þeirra beggja langa hríð.
Hann sat árum saman í stjóm Bún-
aðarsambands Suður-Þingeyinga
°g fylgdist af miklum áhuga með
öllu stjómmálalífí í landinu. Þar
gerðist hann á miðjum aldri ein-
dreginn fylgismaður jafnaðarstefn-
unnar og hvikaði aldrei frá þeim
stuðningi, þótt stundum þætti hon-
um framkvæmd stefnunnar gagn-
rýniverð. Þar var munur að
mannsliði.
Ég, sem þessar línur rita, var
bam að aldri þegar Tryggvi Sig-
tryggsson kvæntist Unni, elstu
systur minni. Frá þeirri tíð var hann
mér fyrst sem umhyggjusamur og
nærfærinn eldri bróðir, síðar trú-
fastur og ráðhollur alúðarvinur til
efsta dags. Engum manni mér
óskyldum á ég líka þakkarskuld að
gjalda fyrir ævilanga órofavináttu.
Bamið dáðist ég að ótrúlegu þreki
og vinnuþoli þessa gerðarlega og
skapfasta manns. Ég sá hann sem
unglingur færa stórsteina með
handverkfærum einum í grunn
íbúðarhúss þeirra hjóna og reisa
það síðan og fullbúa af handlagni
sinni. Ég fylgdist með honum grafa
framfærsluskurði í Laugabólsmýrar
í skammdegismyrkri með stungu-
spaða að vopni og olíulukt til
lýsingar. Ég vissi hann taka kartöfl-
ur upp úr görðum sínum um nætur
fram við tunglsljós eða luktarljós.
öll fmmbýlingsárin var þeim hjón-
um enginn dagur nógu langur.
Samt virtist alltaf fylgst með öllu
sem gerðist í umhverfi og þjóðmál-
um. Engar reikunarskoðanir hafðar
á hlutum. Alit án afdráttar. Úr-
skurðir hiklausir. Fulloðmum varð
mér margleitað í ýmissi önn til
þessa hollráða og vitra mágs míns.
Mér var sífellt undmnarefni, hve
fróðleikur hans stóð víða fótum og
traust og hve glöggsýnn hann
reyndist mér á margt, sem vafðist
fyrir mér. Á efri ámm Tryggva
furðaði mig mest á ótrúlega ömggu
minni hans og hve langt og víða
minni hans náði, hve áhugi hans á
mönnurn og málefnum varaði
ófölskvaður fram á háan aldur og
hve vel hann fylgdist með straum-
um og stefnum í þjóðfélaginu. Þar
var ekki dottað á vöku.
Nú er þessi sterkgreindi og
trausti gerðarmaður genginn á vit
feðra sinna. Meðan þjóðin á margra
slíkra að sjá á bak kynslóð eftir
kynslóð, þarf hún varla að kvíða
fúa í rót.
Bragi Siguijónsson
Nú er hann afi minn, Tryggvi
Sigtryggsson, dáinn. Hann er vafa-
laust feginn hvíldinni, enda átti
hann að baki rúm níutíu ár og
heilsa hans var orðin slæm. Mér
fallast hendur þegar ég reyni að
skrifa um hann afa, þar sem minn-
ingar rnínar um hann em bundnar
tilfínningum en ekki orðum. Þó
langar mig að skrifa um hann nokk-
ur orð.
Ég var svo lánsöm að fá að
dvelja hjá honum afa og henni
ömmu á sumrin þegar ég var litil,
og seinast dvaldi ég þar í tvo mán-
uði fyrir tveim árum.
Minningar mínar um afa eru líka
minningar mínar um ömmu, Unni
Siguijónsdóttur, sem nú dvelur í
sjúkrahúsinu á Húsavík.
Alltaf hlakkaði ég til þess að
fara til þeirra í sveitina, og á ég
þaðan bestu minningar æsku
minnar. Þá vom þau farin að eld-
ast og ekki hefur það alltaf verið
auðvelt að hafa ákveðinn grísling
eins og mig nálægt sér.
Afi sagði ekki mikið, en orð hans
vom því merkilegri að mínu mati.
Forvitinn krakki eins og ég, fékk
þó yfirleitt greið svör, og ekki er
ég frá því að afi hafi haft gaman
af forvitni minni og verið ánægður
ef hann gat svalað henni.
Aðaláhugamál afa vom skóg-
rækt og garðyrkja. í brekkunni fyrir
ofan bæinn hefur hann gróðursett
tré sem dafna þar vel. Ég fór stund-
um með afa upp í brekku til að
gróðursetja, og þannig lærði ég af
afa að bera virðingu fyrir tijám og
öðmm gróðri. Afi var stoltur yfir
tijáreitnum sínum, og hafði hlotið
viðurkenningar fyrir skógrækt sína,
en hann var formaður Skógræktar-
félags Þingeyinga um árabii.
Blómagarðurinn hans afa er líka
einstakur, þar em fjölmargar teg-
undir jurta og blóma í ýmsum litum,
sem hafa þrifist vel vegna um-
hyggju hans. Og oft færði afi ömmu
fallegan vönd af blómum úr garðin-
um til að prýða heimili þeirra.
Ég hef alltaf tengt afa minn við
náttúmna, og ég, borgarbarnið,
skynjaði hana og lærði að elska
hana að miklu leyti í gegnum hann,
að þekkja blómin með nafni og að
gróðursetja tré.
Nú, þegar afi er farinri, fyllist
ég söknuði yfir því að geta aldrei
framar heimsótt hann að Laugabóli
og notið samvista hans í því fallega
umhverfi sem hann skapaði þar sér
og öðmm til handa.
En ævistarf hans, skógræktin,
mun halda merki hans á lofti um
ókomin ár, vitnisburður um hugsjón
sem varð að vemleika.
Unnur Bragadóttir
Fæddur 7. september 1939
Dáinn 6. desember 1986
Ólafur M. Waage, sem lést 6.
desember sl., verður jarðsunginn á
morgun, 15. desember, kl. 13.30.
Óli, eins og hann var alltaf kall-
aður, fæddist 7. september 1939 í
Reykjavík, sonur hjónanna Magn-
úsar G. Waage, ættaður úr Arnar-
firði, og Jóhönnu Sveinsdóttur
Waage sem er ættuð úr Landeyjum.
Þau hjónin eignuðust átta börn,
og var Óli elstur þeirra, en systkini
hans em: Guðmundur, Ámi, Ragn-
heiður, Edda, Ómar, Inga og
Sigurlaug, auk þess hálfbróðir sem
heitir Jón.
Óli ólst upp í Reykjavík, lengst
af í Laugameshverfinu, og úngur
að ámm fór hann að vinna. 15 ára
hóf hann störf hjá Skeljungi hf. en
tvítugur réð hann sig í sjómennsku,
það var árið 1959. 1961 fór hann
að vinna sem aðstoðarmaður við
múrverk, en í apríl 1962 hóf hann
aftur störf hjá Skeljungi hf., þá sem
starfsmaður í afgreiðslu á
Reykjavíkurflugvelli, og sinnti hann
því starfi til dauðadags. Eftirlifandi
kona Óla er María Úlfheiður Úlfars-
dóttir, og gengu þau í hjónaband
6. september 1958. Þau hófu bú-
skap í Reykjavík og bjuggu í
leiguhúsnæði á nokkmm stöðum í
borginni, en í júní 1964 réðust þau
í að kaupa fokhelt húsnæði í
Grænukinn í Hafnarfírði, og þá
fengu elja og dugnaður Óla að njóta
sín. Hann naut aðstoðar föður síns,
og með sameiginlegu átaki þeirra
var íbúðin tilbúin til að flytja inn í
15. maí 1965.
Óli og Maja eignuðust þijú börn:
Magnús 14. júlí ’58, Guðnýju Jónu
12. janúar 1962 og Ingimar 3. nóv-
ember 1966. Árið 1967, um haustið,
veiktist Guðný litla, þá 5 ára, og á
næstu mánuðum reyndi mjög á
samheldni og ást þeirra hjóna, þeg-
ar ljóst var að veikindi dótturinnar
ágerðust og nauðsynlegt varð að
flytja hana til útlanda í aðgerð
vegna æxlis í höfði. Guðný litla lifði
sjötta afmælisdag sinn, en lést síðan
á Ríkisspítalanum í Kaupmanna-
höfn 18. febrúar 1968, eftir að
hafa gengist undir heilaskurðað-
gerð.
Sonur þeirra Magnús lauk stúd-
entspófi frá Flensborgarskóla og
hóf síðan störf hjá Sparisjóði vél-
stjóra, þar sem hann er í dag
skrifstofiistjóri. Hann er kvæntur
Fríðu Ágústsdóttur, og eiga þau tvö
börn, Ólaf 4 ára og Guðnýju Maríu,
sem er rúmlega 1 árs. Magnús býr
í Brekkubyggð í Garðabæ, og var
Óli ósérhlífinn og duglegur að
hjálpa syni sínum og tengdadóttur
að koma þaki yfir höfuðið.
Ingimar er nú nemandi í Mynd-
lista- og handíðaskólanum, hann
hóf þar nám í haust, eftir að hafa
lokið stúdentsprófi frá Flensborg.
Það var stoltur faðir sem sýndi mér
teikningar sem nýlega höfðu verið
metnar af kennurum skólans, og
hlaut Ingimar hæstu einkunn fyrir.
Óli missti föður sinn árið 1977,
og móðir hans er nýlátin, 11. októ-
ber sl.
Árið 1980 fluttist Óli með fjöl-
skyldu sína í íbúð á Álfaskeiði, og
þá hófust kynni okkar. Það voru
ánægjuleg kynni, sem gleymast ei.
Dagarnir liðu hver af öðrum og það
var orðinn fastur liður í öllu amstr-
inu að setjast niður yfir kaffibolla
og ræða málin. Manni þótti eitthvað
vanta þá daga sem fundum okkar
bar ekki saman, og ef maður þurfti
oinhveijar ráðleggingar varðandi
handverk ýmiskonar, þá var gott
að eiga Óla sem vin. Bílaviðgerðir,
múrverk eða smíðar, alltaf var Óli
tilbúinn að koma og rétta hjálpar-
hönd, og þeir eru ófáir ættingjarnir
og vinirnir sem hafa einhverntíma
notið aðstoðar hans.
Árið 1983 skildi leiðir, þannig
að við Erla fluttumst í Klaustur-
hvamm, en Óli og Maja keyptu
fokhelda íbúð í tvíbýlishúsi við
Kelduhvamm. Við vorum ekki leng-
ur nágrannar, en vinskapurinn
hélst, og við hjónin fylgdumst með
því hvernig Óli og Maja gerðu fok-
helda íbúð að hlýlegri og notalegri
íveru á aðeins 5 mánuðum. Þau
nutu að sjálfsögðu dyggrar aðstoð-
ar strákanna, Magnúsar og Ingi-
mars. Það sem liggur eftir Óla í
þessari íbúð er múrverk, pípulögn,
málning og allar innréttingar, einn-
ig lóðarfrágangur, þar sem til þurfti
uppslátt og steypuvinnu. Það var
alveg sama hvaða verkefni lá fyrir,
Óli gat leyst það af hendi, og undan-
tekningarlaust var það vel gert. Til
marks um fyrirhyggjuna, þá hafði
Óli verið að Ijúka við að smíða eld-
húsinnréttingu. Hann var búinn að
festa skápana í eldhúsið og þennan
örlagaríka dag, 6. desember sl., var
klárað að mála og dúkleggja, en
það átti eftir að ganga frá súlum,
hillum og hliðarspjöldum, svo eitt-
hvað sé nefnt, og það tók Magnús
son hans og Dadda mág hans að-
eins sunnudaginn að ganga frá
þessu, svo vel var þetta undirbúið.
Hver spýta á sínum stað.
„Hann Óli er dáinn." Þegar slík
harmafregn sem þessi berst sækja
strax að manni allskonar spurning-
ar. Af hveiju Óli, í blóma lífsins?
Af hveiju þetta miskunnarleysi?
Hver er tilgangurinn? Engin skyn-
samleg svör finnast, maður efast
um tilgang lífsins, en huggunar er
hægt að leita hjá Guði almáttugum.
Það er huggun harmi gegn, að Óli
og litla dóttirin, Guðný Jóna, skuli
hafa sameinast á ný.
Ég, Erla og dæturnar, Dadda og
Thelma, kveðjum Óla með söknuði
um leið og við þökkum Guði fyrir
að hafa fengið að kynnast honum
og eiga sem vin.
Við sendum ykkur, Maja, Magn-
ús, Ingimar og Fríða ásamt Óla og
Guðnýju Maríu og öllum ættingjum
og vinum, innilegar samúðarkveðj-
ur. Megi Guð styrkja ykkur og vaka
yfir ykkur í sorginni. Minningin um
góðan dreng mun lifa.
Árni Sverrisson
Hann Óli bróðir er dáinn. Það
er erfitt að horfast í augu við þá
staðreynd. Hann sem var svo hress
og kátur síðast er ég hitti hann.
En minningin um allar okkar góðu
samverustundir koma mér til þess
að skrifa niður nokkur fátækleg
orð, aðeins til að rifja upp liðinn
tíma, sem ég geri með þakklæti,
því margt sótti ég til hans og hans
fjölskyldu á liðnum árum. Ég ætla
hvorki að rita ævisögu hans né rekja
ættir hans hér, aðeins örfá fátækleg
orð um látinn bróður, er ég mat
mikils fyrir alla þá hjálpsemi og
hlýju er hann veitti mér. Alltaf
hafði hann tíma til að koma og
hjálpa mér og fjölskyldu minni ef
eitthvað bjátaði á. Eyddum við oft
löngum tíma í bískúrnum heima hjá
honum, ég þurfti svo oft á hjálp
hans að halda í sambandi við bfla-
viðgerðir, og einnig við ýmis önnur
verkefni sem ég réð ekki við. Hann
var einn af þeim mönnum sem gátu
alltaf leyst úr öllu fljótt og vel, og
hann taldi það ekki eftir sér að
veita þá aðstoð er á þurfti að halda
hvetju sinni, öllum þeim er til hans
leituðu.
Árið 1958 giftist hann Maríu Ú.
Úlfarsdóttur, sem við köllum í dag-
legu tali Maju, og eignuðust þau
þijú böm, dóttur er dó ung að árum,
og tvo syni, Magnús Ö. Waage,
kvæntur Fríður Agústsdóttur, og
Ingimar Ó. Waage, en hann er enn
í föðurhúsum. Barnabörnin voru
orðin tvö, Ólafur og Guðný María.
Lengst af starfaði Ólafur hjá
Skeljungi hf., mest við afgreiðslu á
flugvélabensíni á Reykjavíkurflug-
velli. Þetta var hans annað heimili,
og veit ég að hann hefur þjónað
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki
eru tekin til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er
að birta ljóð eftir þekkt skáld, 1—3 erindi og skal þá höfund-
ar getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú,
að minningargreinar birtist undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru
birtar greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar
eru birtar afmælisfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er
50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin,
vélrituð og með góðu línubili.
húsbændum sínum vel og dyggilega
alla tíð, hann kunni vel við starfið
og vinnufélagana. Þetta var eins
og stór samrýnd fjölskylda, og var
oft gaman að skreppa út á völl og ^
hitta félagana. Þar ríkti glaðværðin.
Undanfarin misseri hafa þau
hjónin unnið höróum höndum við
byggingu nýju íbúðarinnar í Keldu-
hvammi 11 í Hafnarfirði, allar
frístundir voru notaðar, aldrei sest
niður. Þtjá síðustu mánuði var ver-
ið að smíða innréttingar í íbúðina
og setja þær upp. Allt var smíðað
í bílskúrnum, þrátt fyrir lélegan
vélarkost. Ætlunarverkinu tókst að
ljúka. Eldhúsinnréftingu voru þau
nýbúin að setja upp, aðeins dúkur- .
inn á eldhúsgólfið var ókominn.
Laugardaginn 6. desember hófst
lokafrágangur á eldhúsgólfi en ör-
fáum tímum seinna var hann allur.
Allrar þeirrar vinnu, sem í húsið
var lögð, fær hann ekki að njót;-.,
en þau sem eftir lifa geta minnst
hans sem iðjusams og áræðins
manns sem sat aldrei auðum hönd-
um eða lét verk úr hendi falla.
Maja mín, Ingimar, Maggi og
fjölskylda. Þetta eru fátækleg orð,
en skrifuð í minningu um góðan
dreng sem þið getið verið stolt af.
Ég veit að systkini mín öll og fjöl-
skyldur þeirra taka undir orð mín,
sem skrifuð eru hér að framan.
Við kveðjum kæran bróður og -
biðjum góðan guð að styrkja fjöl-
skyldu hans á sorgarstund.
Fjölskyldan Völvufelli 44
Að kvöldi 6. desember sl. lést í
Borgarspítalanum Ólafur Waage.
Óli, eins og hann var alltaf kall-
aður, var kvæntur móðursystur
minni, Maríu Úlfarsdóttur. Mikill
samgangur var mikill heimilis míns
og þeirra þegar ég var bam, en er
ég fullorðnaðist varð ég svo lánsöm
að eignast Maju og Óla fyrir vini.
Styrkur þeirra og hjálpsemi við
okkur mæðgin á erfiðleikastundum
eru ómetanleg.
Óli var sérlega handlaginn og
úrræðagóður maður og rétti mörg-
um hjálparhönd. Þeir voru margir
hlutirnir á mínu heimili sem Oli
kippti í lag, og þótti honum alltaf
jafn sjálfsagt að hlaupa til ef eitt-
hvað fór úrskeiðis.
Fyrir nokkrum árum fluttu Maja
og Öli í Kelduhvamm í Hafnarfirði.
ÖUum stundum var varið til að
fegra heimilið, og nú síðustu daga
hafði Óli unnið við að setja upp eld-
húsinnréttingu, sem hann hafði
sjálfur smíðað.
Óla þökkum við Aðalsteinn alla
góðvildina og hjálpsemina í okkar
garð og biðjum Guð að blessa hann.
Elsku Maja, Ingimar, Maggi og
Fríða, megi Guð gefa ykkur styrk
í ykkar miklu sorg.
Svana og Aðalsteinn Reynir.