Morgunblaðið - 19.06.1987, Page 46

tcki íwcn æi nn’öAmrra'OT .-QTOAjmTcrtOTC'M
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. JÚNÍ 1987
ÞorbjörgK. Snorra-
dóttir Minning
Fædd 2. október 1940
Dáin 12. júní 1987
Ég vil hér í fáum orðum minnast
frænku minnar, Þorbjargar Kar-
ólínu Snorradóttur, eða Obbu Köllu
eins og við kölluðum hana.
Það er alltaf svoleiðis þegar ein-
hver hverfur úr hópnum, að þeir
sem eftir sitja eiga fá orð til og
eiga erfitt með að trúa því að þessi
persóna sé horfin úr hópnum.
Þegar ég fékk þær fregnir að
Obba Kalla væri mikið veik þá á
einhvem hátt fannst mér að hún
hlyti að hressast, hún Obba sem
alltaf var svo hress og kát og til í
„hlutina" gat ekki verið næst í röð-
inni. Við tökum oft þannig til orða,
að mennimir séu jafn misjafnir og
þeir séu margir, Obba var í mínum
augum svo „sérstök". Sérstök af
því að hún fór sínu fram, hafði sínar
skoðanir á hlutunum. Þar sem Obba
var stödd var líf í tuskunum og hún
tilbúin til að aðstoða þegar á þurfti
að halda. En við getum víst ekki
ráðið öllu hér í þessum „stóra
heimi", því að föstudaginn 12. júní
hringdi mamma og sagði að Obba
Kalla frænka væri nú dáin.
Þegar fólk er hrifsað burtu í
blóma lífsins Þá finnst manni að
guð hafí svikið, eða eins og Steinn
Steinar segir í kvæðinu um Krist:
„Það er svo undarlegt, finnst manni,
þegar maður er ungur,
að sólin skuli hverfa af himninum
bak við §arlæg fjöll.
Það er eins og framandi hönd
hafi hrifsað frá manni leikföng manns."
Með þessum orðum kveð ég Obbu
Köllu og þakka henni allt.
Ég, foreldrar mínir, systkini og
unnusti, sendum Obbu Steingríms,
Önnu, Pétri Steini og Eiríki innileg-
ar samúðarkveðjur.
Margrét Sigmarsdóttir
„Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska“, þau orð komu upp í huga
minn er hringt var í mig og mér
tilkynnt andlát tengdamóður
minnar Þorbjargar Snorradóttur,
þann 12. júní síðastliðinn. Þorbjörg
var fædd 2. október 1940 á Akur-
eyri og ólst þar upp til 15 ára aldurs.
Þá hugðist hún freista gæfunnar í
höfuðborginni en foreldrar hennar
Þorbjörg Steingrímsdóttir og Snorri
Guðmundsson bjuggu í einn vetur
á Akranesi á leið sinni til Reykjavík-
ur.
Ég hitti Þorbjörgu fyrst á vor-
mánuðum ársins 1981 þegar hún
kom til Reykjavíkur, en hún var þá
búsett á Raufarhöfn. Það var mikið
flökkueðli í henni og átti hún erfítt
með að setjast að á einum stað.
Til dæmis bjó hún í Bandaríkjunum
um tíma og leit á þau sem sitt ann-
að heimili. Ef það leið of langt á
milli ferða hennar þangað var hún
ekki í rónni fyrr en hún komst yfír
hafið.
„Hey Granny, viltu sandwich"
voru fyrstu orðin sem ég heyrði
hana segja fyrmefndt vor. Er ég
kom með Önnu dóttur hennar og
eiginkonu minni á heimili þeirra
mæðgna á Hverfisgötunni. Á því
augnabliki vissi ég að þama var á
ferðinni kona sem munað yrði eftir,
kona sem í þessu tilfelli var að bjóða
mömmu sinni samloku að hætti
Bandaríkjamanna. Þetta var dæmi-
gert fyrir hana, hún hugsaði fyrst
og fremst um hvemig næsta manni
liði og hafði sífelldar áhyggjur af

að geta ekki gert nógu mikið fyrir
náungann. Alveg fram á seinustu
stundu var þetta viðkvæðið. Hún
átti aðeins þessa einu dóttur, Önnu
Toher, og var mjög stolt af henni.
Anna var það dýrmætasta sem hún
átti.
Fyrir um ári síðan gekkst hún
undir mikla skurðaðgerð og lá á
sjúkrahúsi á þriðja mánuð. Þegar
hún kom út hresstist hún fljótt og
fór að vinna. Eftir allar þær rann-
sóknir sem hún hafði farið í á meðan
á sjúkrahúsvistinni stóð og þær sem
á eftir komu, hvarflaði það ekki að
nokkmm manni að svo sksimmt
væri í að hún kveddi okkur. Á öðr-
um degi páska var hún flutt á
Landspítalann og átti ekki aftur-
kvæmt. Hún var komin með
krabbamein sem ekki hafði sést
fyrir um. Daginn eftir þurfti ég að
fara erlendis og er ég kom heim
viku seinna var mér brugðið. Hún
lést síðan á Landspítalanum 12.
júní. Þeir sem þekktu Þorbjörgu
minnast hennar sem mikils fjör-
kálfs. Hún var alltaf til í að gantast
og aðeins nokkrum dögum áður en
hún lést sat ég á sjúkrastofu henn-
ar og létum við gamminn geysa.
Það er erfitt að kyngja því að
svona sé komið, en ég veit að henni
líður vel þar sem hún er nú. Öll
höfum við tilgang með veru okkar
hér á jörðu og hún hefur verið köll-
uð til annarra starfa. Lífið hér
heldur áfram, því megum við ekki
gleyma. Þorbjörg verður jarðsungin
í dag, föstudag í Fossvogskirkju.
Aðstandendum sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur, Guð veri
með ykkur.
Pétur Steinn Guðmundsson
Kveðja frá samstarfsfólki.
Æ, sof í friði, þrautum þjakað hold.
Við þjáning lífsins hlífir gröfín létta,
svo hvíl í friði. Miskunasama mold,
þú mátt hér engan grátvið láta spretta.
(Stefán G.)
Það er alltaf nokkur viðburður
þegar nýr maður bætist í hópinn á
tiltölulega fámennum vinnustað.
Hvemig er þessi einstaklingur?
Hvemig mun honum ganga að
semja sig að okkur sem fyrir emm
og því starfi sem honum hefur ver-
ið falið. Starfsfólkið allt er andlit
vinnustaðarins út á við og hver ein-
staklingur er einn af dráttunum í
því andliti.
Þessar hugsanir leita óhjákvæmi-
lega á okkur sem vinnum í Inn-
heimtu Símstöðvarinnar í
Reykjavík, núna þegar við kveðjum
einn eða öllu heldur, eina úr hópn-
um. Það er Þorbjörg Snorradóttir,
en hún andaðist á Landsspítalanum
þann 12. júní sl. eftir þungbær veik-
indi, sem hún bar með slíku þreki
og æðmleysi, að það vakti ekki ein-
ungis aðdáun, heldur og undmnm
þeirra sem til þekktu.
Þorbjörg Snorradóttir var fædd
á Akureyri þann 2. október 1940.
Foreldrar hennar vom þau Þorbjörg
Steingrímsdóttir og Snorri Guð-
mundsson. Árið 1956 flutti Þor-
björg suður til Reykjavíkur ásamt
móður sinni og þremur systkinum.
Næstu árin stundaði Þorbjörg ýmis
störf, en þó aðallega verslunar- og
skrifstofustörf bæði hér sunnan-
lands og vestan hafs, en þann 14.
mars 1960 eignaðist hún dóttur sem
heitir Anna Þorbjörg Toher. Árið
1970 giftist Þorbjörg eftirlifandi
manni sínum, Eiríki Þorsteinssyni
frá Blikalóni á Melrakkasléttu og
bjuggu þau sér heimili á Raufar-
höfn. Þar setti Þorbjörg á stofn
verslun sem hún rak með miklum
dugnaði og atorku. Þá tók hún einn-
ig mikinn þátt í félagsmálum þar
sem áhugi hennar og lífskraftur
nutu sín vel.
Þorbjörg Snorradóttir kom til
vinnu hér í Innheimtu Símstöðvar-
innar í lok september á sl. hausti.
Samvinna hennar og okkar varði
því ekki nema tæpa sjö mánuði.
Víst er það ekki mikill hluti af
mannsævi og öll hefðum við vilja
að sú samfylgd hefði orðið lengri,
því að hún var góður samstarfsmað-
ur. Hún leysti störf sín vel og
samviskusamlega af hendi og við-
mót hennar var eins og best var á
kosið, því að hún var bæði ljúflynd
og geðþekk með jákvætt lífsvið-
horf. Alltaf var hún í góðu skapi
og aldrei heyrðist hún kvarta þótt
hún hljóti oft að hafa verið sárþjáð.
Það vitum við nú, þegar sjúk-
dómurinn hefur loks farið með sigur
af hólmi. Hins vegar tókst honum
aldrei að vinna bug á kjarki henn-
ar, þrautseigju og lífsgleði. Hún fór
óbuguð af þessum heimi, þegar
uppi voru dagamir.
Við kveðjum Þorbjörgu með ein-
lægri virðingu og þakklæti fyrir góð
kynni. Samstarf manna þarf ekki
alltaf að hafa verið langt, til þess
að verða minnisstætt þeim sem eft-
ir standa, þegar hinir sem brott eru
kallaðir hverfa af vettvangi. Við
sendum öllum aðstandendum Þor-
bjargar Snorradóttur innilegar
samúðarkveðjur.
Starfsfólk Innheimtu
Símstöðvarinnar í
Reylgavík.
Minning:
Jón Guðmundsson
framkvæmdastjóri
Minning:
Borge Kjerrumgárd
Fæddur 20. apríl 1904
Dáinn 9. júní 1987
í dag, föstudaginn 19. júní, verð-
ur gerð frá Akraneskirkju útför
Jóns Guðmundssonar fram-
kvæmdastjóra og fyrrum bæjar-
gjaldkera á Akranesi. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akraness 9. júní sl. eft-
ir stutta legu þar.
Jón var fæddur að Vatni á Höfða-
strönd í Skagafjarðarsýslu 20. apríl
1904. Foreldrar hans voru Guð-
mundur Ellert Jónsson sjómaður frá
Sæborg, Hofshreppi og Björg Jón-
atansdóttir frá Mannskaðahóli,
Skagafj arðarsýslu.
Þegar Jón var sjö ára gamall
fluttu foreldrar hans til Siglufjarðar
en Jón varð um kyrrt í Skagafirði
hjá afa sínum, Jónatan á Vatni.
Eftir fermingu réðst hann í vinnu-
mennsku í Skagafirðinum og fór
að sjá um sig sjálfur. Hugur hans
hneigðist snemma til mennta, en inn
á þá braut var ekki auðhlaupið í
þá daga. En með dugnaði og elju
tókst honum að öngla saman þeim
krónum sem þurfti til þess að kom-
ast í Samvinnuskólann árið 1929,
þá orðinn 25 ára gamall, og lauk
hann prófi fráþeim skóla árið 1931.
Þá gerðist hann verslunar- og skrif-
stofustjóri hjá Kaupfélagi Borgar-
fjarðar eystra og gegndi því starfi
til ársins 1932. Síðan starfaði Jón
hjá Gísla Vilhjálmssyni síldarkaup-
anda og sfldarsaltanda bæði á
Siglufirði og Sauðárkróki. Með
Gísla, sem var Akumesingur, flutt-
ist hann svo til Akraness árið 1934
með fjölskyldu sína. Fyrst í stað
vann hann þar hjá Gísla en réðist
síðla árs 1934 sem skrifstofustjóri
hjá Ytri-Akraneshreppi. Því starfi
gegndi hann þar til í ársbyijun
1942, er Akranes fékk kaupstaðar-
réttindi. Þá tók hann við skrifstofu-
stjóra- og bæjargjaldkerastarfínu
en lét af því árið 1951, er hann
gerðist framkvæmdastjóri Bæjarút-
geðar Akraness og gegndi því starfi
til ársins 1954. Þá tók Jón við fram-
kvæmdastjóm Sjúkrasamlags
Akraness, og gegndi því allt til árs-
ins 1978, er hann lét af störfum
vegna aldurs.
Rétt er að geta þess að þrátt
fyrir mikil og annasöm störf þá
hafði Jón annast sjúkrasamlagið frá
1934, er hann hóf störf hjá sveitar-
félaginu.
Eftirlifandi eiginkona Jóns er
Sigríður Steinsdóttir, fædd í Bakka-
gerði, Borgarfirði eystra. Þau Jón
og Sigríður eignuðust 10 börn.
Tvær telpur létust ungar. Á lífi
em: Eysteinn, vélstjóri, búsettur í
Reykjavík, kvæntur Jónu Þorgeirs-
dóttur. Unnur, húsmóðir og skrif-
stofumaður, Akranesi, gift Svavari
Karlssyni. Bjöm, verksmiðjustjóri
Akranesi, kvæntur Sigríði Ketils-
dóttur. Steinn Þór, skipa- og
húsasmiður, búsettur í Keflavík,
kvæntur Evu Þorkelsdóttur. Elsa,
húsmóðir, Þómstöðum í Grímsnesi,
gift Joni Hauki Bjamasyni. Guð-
mundur, vélvirki, búsettur á
Vopnafirði, kvæntur Þorbjörgu
Bjömsdóttur. Ólafur, verkstjóri,
búsettur í Mosfellssveit, kvæntur
Kristínu Sigurðardóttur. Siguijón,
verkamaður, búsettur a Akranesi,
ókvæntur.
Jón Guðmundsson var harðdug-
legur maður og var með ólíkindum
hvað honum tókst að afkasta i
sínum stöi-fum, lengst af með fáu
starfsfólki.
Hann var mikill skapmaður og
ekki allra við fyrstu kynni. En þótt
hann virtist stundum hijúfur á yfir-
borðinu, þá var gmnnt á milda
strengi. Hann var maður tilfínning-
aríkur en flíkaði því lítt.
Ég átti margvísleg samskipti við
Jón, einkum á þeim ámm sem hann
hafði með Bæjarútgerðina að gera
og ég var þar starfsmaður. Þá
kynntist ég vel þessum dula en
trausta manni.
Fyrir góð kynni skal nú þakkað
að leiðarlokum og einnig leyfi ég
mér að þakka fyrir þau miklu störf
sem Jón Guðmundsson innti af
hendi fyrir Akranes á langri starfs-
ævi.
Ég votta eftirlifandi eiginkonu,
bömum og öðmm aðstandendum
samúð mína.
Valdimar Indriðason
Fæddur 7. desember 1910
Dáinn 13. júní 1987
Hann Borge er dáinn, hann lést
í Danmörku 13. júní og langar okk-
ur að minnast hans.
Borgi eins og við kölluðum hann
munum við fyrst eftir er við vorúm
litlar stelpur. Alltaf þótti okkur
gaman er Borgi birtist úti á hlaði
í Snekkjuvogi þar sem við bjuggum,
þá var hlaupið út beint í fang
Borga, hann gaf sér tíma til að
segja okkur sögur og leika við okk-
ur. Aldrei gleymdi Borgi að hafa
eitthvað góðgæti í poka handa okk-
ur öllum þremur. Borgi var kvæntur
Þuríði Érlendsdóttur föðursystur
okkar, en þau slitu samvistir fyrir
mörgum ámm.
Alltaf munum við eftir er Borgi
fluttist út til Danmerkur aftur, það
var erfitt fyrir þijár litlar stelpur
að skilja. Var mikið grátið, því okk-
ur fannst við eiga Borga, sem alltaf
var okkur svo góður.
Árin liðu og ekkert höfðum við
heyrt í Borga þar til hann kom til
íslands árið 1980. En þá ákvað
Borgi að flytjast til íslands aftur.
Hóf hann störf sem kjötiðnaðar-
maður og bjó hér til ársins 1984,
er hann flutti ásamt syni sínum og
fjölskyldu hans til Danmerkur aft-
ur.
Bálför Borge Kjerrumgárd fer
fram i Danmörku í dag föstudaginn
19. júní. Minningin um Borga mun
alltaf lifa í huga okkar og langar
okkur að þakka honum fyrir allt.
Sonum hans og fjölskyldum
þeirra sendutn við samúðarkveðju.
Blessuð sé minning Borga.
Jóhanna Erlendsdóttir
Sigurrós Erlendsdóttir
Ragnheiður Erlendsdóttir
Birting' afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.