Morgunblaðið - 20.04.1988, Side 58

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 20. APRÍL 1988
Lilja Vikar Finnboga
dóttir—Minning
Fædd 10. apríl 1900
Dáin 12. apríl 1988
í dag er til moldar borin amma
okkar, Lilja Vikar Finnbogadóttir,
er lést í Landspítalanum 12. apríl sl.
Lilja var fædd á Galtalæk í Land-
sveit þann 10. apríl árið 1900, var
hún því nýorðin 88 ára er hún dó.
Foreldrar hennar voru Finnbogi
bóndi, Finnbogasonar bónda á
Gaitalæk og Margrét Jónsdóttir,
Tómassonar bónda á Hárlaugsstöð-
um í Holtum.
Amma missti foður sinn á bams-
aldri og gekk þá Finnbogi Kristó-
fersson, síðarí eiginmaður Margrét-
ar, henni í föður stað.
Amma átti eina systur, Jónu
Guðrúnu, og tvær hálfsystur, Ragn-
heiði og Svanlaugu. Svanlaug er
sú eina sem enn er á lífi.
Á Galtalæk var stórt heimili og
var gestagangur mikill. Þar stopp-
uðu sveitungar og ferðamenn áður
en lagt var á Heklu. Amma sagði
okkur oft sögur frá þessum árum
þá einkum af útlendingum sem hún
uppvartaði allt frá bamsaldri.
Á sautjánda ári lá leið ömmu til
náms í Reykjavík. Lærði hún fyrst
handavinnu o.fl. hjá nunnunum í
Landakoti og síðar matreiðslu hjá
fiú Isebam í Kirkjustræti auk þess
sem hún lagði stund á klæðskera-
saum.
Árið 1921 giftist hún Guðmundi
Bjamasyni Vikar klæðskerameist-
ara, Magnússonar steinsmiðs í
Reykjavík. Þau vom gift allt til
1941 er Guðmundur dó langt um
aldur fram. Allan sinn búskap
bjuggu þau í Reykjavík.
Þau eignuðust fimm böm. Þau
era: Finnbogi, bóndi á Hjalla í Ölf-
usi, Margrét húsmóðir, Edda ritari,
Karl húsasmiður, dáinn 1983, og
Sólveig húsmóðir.
Árið 1942 hóf amma sambúð
með Jóni Guðjónssyni húsasmið og
giftust þau nokkram áram síðar.
Jón lést árið 1955.
Amma lifði oft erfiða tíma. Mót-
læti bar hún með stakri prúð-
mennsku og efldist hún við hverja
raun.
Amma var reglusöm og búkona
mikil. Oft passaði hún okkur systk-
inin er foreldrar okkar vora erlend-
is. Þá setti hún reglur og eftir þeim
var farið. Reglumar þóttu okkur
stundum full strangar. Einkum þeg-
ar við þurftum að klára matinn
okkar áður en við fengum að
smakka á hinum glóðvolgu og góm-
sætu flatkökum sem hún bakaði svo
oft. Höfðum við þá stundum á orði
hvort hún væri ekkieinum of ákveð-
in. Þá sagði hún: „Ég segi það sem
rétt er og því ber að fara eftir" og
þar við sat.
Gott var að heimsækja ömmu í
Hátún 4, þar sem hún bjó í nær
20 ár. Þar var maður öraggur um
að fá heitt súkkulaði, sultuköku,
og heyra nokkrar sögur frá því í
gamla daga. Hún þreyttist seint á
því að segja frá lifnaðarháttum frá
fyrri tímum og bera þá saman við
nútímann. Var þá ekki sjaldan
minnst á óþarfann sem henni þótti
viðgangast í lifnaðarháttum okkar,
unga fólksins, bar þá gosdrykkja-
þamb oft á góma.
Amma hafði áhuga á dulrænum
fyrirbrigðum og kvaðst hún hafa
upplifað slíkt sjálf. Hún hafði einn-
ig gaman af sögum af huldufólki
enda kvað hún huldufólk hafa búið
í nágrenni við Galtalæk er hún var
ung.
Síðustu árin bjó amma hjá
Margréti, móður okkar í Starmýri.
Þar þótti henni gott að vera enda
var vel um hana hugsað. Þrátt fyr-
ir háan aldur var hún hress og
fylgdist vel með því sem var að
gerast og aldrei var hún spör á álit
sitt um hvað betur mætti fara.
Við þökkum ömmu fyrir þau ár
sem við áttum samleið og þann fróð-
leik og reynslu sem hún miðlaði.
Við og móðir okkar viljum þakka
starfsfólki á deild 14E á Landspítal-
anum fyrir frábæra umönnun og
umhyggju fyrir ömmu þá tæpu tvo
síðastliðnu mánuði sem hún iifði.
Blessuð sé minning hennar.
Guðmundur B., Jón Yngvi
og Lilja Ólafsböm.
í dag verður til moldar borin
amma okkar, Lilja Vikar Finn-
bogadóttir frá Galtalæk í Land-
sveit. Hún ólst upp á Galtalæk til
16 ára aldurs en þá flutti hún til
Reykjavíkur, þar sem hún bjó til
æviloka ef undan era skilin tvö ár
þegar hún bjó á Hjalla í Ölfusi.
Síðustu æviár sín bjó hún hjá dótt-
ur sinni, Margréti Svövu. Þegar hún
kom til Reykjavíkur sótti hún nám
í hannyrðum hjá systranum í
Landakoti. Síðar sótti hún einnig
námskeið í matreiðslu og tungumál-
um. Árið 1921 giftist hún fyrri
manni sínum, Guðmundi Vikar
Bjamasyni klæðskera, og segja
kunnugir að þau hafí hvarvetna
vakið athygli fyrir glæsileika og
virðulega framkomu.
Lilja var alltaf mjög iðin og átti
bágt með að horfa upp á aðra vinna
án þess að taka til hendi sjálf. Við
systkinin minnumst þess að þegar
gamla konan kom í matarboð í Hlé-
gerði lagði hún alltaf leið sína beint
í eldhúsið til að athuga hvort hún
gæti ekki orðið að einhveiju liði og
erfitt var að neita henni um það.
Amma lifði tímana tvenna, það
sáum við systkinin oft. Þegar við
voram lítil rákum við upp stór augu,
þegar amma drakk soðið af ýsunni
og þótti mjög gott.
Nú á dögum rafmagnsljósa rifj-
aði gamla konan oft upp með okkur
endurminningar um álfa og huldu-
fólk sem lifðu í hólmanum heima á
Galtalæk. Einnig sagði hún oft sög-
ur af ferðamönnum sem gistu hjá
þeim á leið upp á Heklu, en Galta-
lækur var tilvalinn áfangastaður á
þeirri leið. Þar þjónaði hún þeim til
borðs og vann tilfallandi húsverk
aðeins tíu ára gömul.
Heilsufar hennar var mjög gott
alla tíð, það var ekki fyrr en á átt-
ræðisaldri sem hún þurfti á sjúkra-
húsvist að halda. Hún átti alltaf
erfítt með að sætta sig við veikindi
sín og talaði um að fara heim um
leið og hún gat sest upp í rúminu.
Viljum við þakka starfsfólki
hjartadeildar Landspítalans fyrir
góða umönnum síðustu vikumar.
Guð veri með henni.
Guðmundur Vikar Einarsson
Hjördís Sigurgísladóttir
Hilmar Sigurgíslason
Sjöfn Sigurgísladóttir
í dag kveð ég tengdamóður mína,
Lilju Vikar Finnbogadóttur frá
Galtalæk í Landsveit, en þar fædd-
ist Lilja 10. apríl á aldamótaárinu.
Foreldrar hennar vora Margrét
Jónsdóttir fædd 29. júlí 1873 á
Hárlaugsstöðum og Finnbogi Finn-
bogason, fæddur á Galtalæk 24.
ágúst 1870. Foreidrar hennar
bjuggfu á Galtalæk og þar ólst hún
upp til 16 ára aldurs. Lilja átti eina
alsystur, Jónu Guðrúnu, fædda 25.
desember 1904 og tvær hálfsystur,
Ragnheiði, fædda 10. júní 1914 og
Svanlaugu, fædda 4. mars 1917.
Nú er Svanlaug ein eftirlifandi af
þeim systram. Lilja var alin upp á
stóra heimili, Galtalæk, sem var á
þeim tíma stórbýli, þar sem aldrei
skorti neitt. Foreldrar hennar
bjuggu þar stórbúi, eftir þvi sem
gerðist á þeim tíma. Föður sinn
missti Lilja árið 1908 þá aðeins
átta ára gömul og Jóna systir henn-
ar var þriggja ára. Lilja minntist
oft á að það hafí verið mikið áfall
að missa foður sinn svo ung að
áram. Margrét móðir hennar bjó
áfram á Galtalæk, en árið 1913
giftist hún seinni manni sínum,
Finnboga Kristóferssjmi. Hjá þeim
bjó Lilja, þar til hún ung stúlka
tekur sig upp og fer til Reykjavíkur
til að afla sér frekari menntunar.
Það þótti sjálfsagt á þeim tíma að
bændur sem höfðu góð efni sendu
dætur sínar til Reykjavíkur til frek-
ara náms.
Lilja giftist árið 1921 Guðmundi
B. Vikar klæðskerameistara, dáinn
1941, en hann rak klæðskeravinnu-
stofu og fataverslun í Reykjavík um
margra ára skeið. Hann þótti mjög
góður klæðskeri. Guðmundur og
Lilja eignuðust fimm böm. Finn-
boga búfræðing sem býr á Hjalla í
Ölfusi, giftur Þuríði Guðmunds-
dóttur húsmóður, Margrét Svava
húsmóðir, ekkja Ólafs Jonssonar
Iögfræðings, Edda Ingveldur skrif-
stofumaður, gift Sigurgísla Sig-
urðssyni innanhússarkitekt, Karl
húsasmiður, dáinn 1983, Sólveig
húsmóðir, gift Þorkatli P. Pálssyni
skipstjóra. Lilja átti alls átján
bamaböm.
Guðmundur Vikar missti heils-
una á besta aldri og dó árið 1941.
Þá stóð Lilja uppi ein með fimm
böm, sem var ekki létt á þeim áram.
Lilja giftist síðan seinni manni
sínum Jóni Guðjónssyni bygginga-
meistara, sem var duglegur og
traustur maður. Þau vora mjög
samrýmd. Þegar ég kom fyrst á
heimili Lilju, með Eddu dóttur henn-
ar, var hún gift Jóni Guðjónssyni
og bjuggu þau þá á Grenimel 30.
Ég man sérstaklega eftir því hvað
heimili þeirra var snyrtilegt og þau
góð heim að sækja.
Lilja var mér sérstaklega kær,
hún var mjög dagfarsprúð, myndar-
leg og húsleg kona. Lilja var glæsi-
leg kona og bar aldur sinn mjög
vel, enda var reglusemi í hávegum
höfð. Lilja átti sína drauma þegar
hún var ung, sem ekki rættust, en
það var að verða hjúkranarkona,
enda bar hún mikla virðingu fyrir
því starfi eins og læknastarfinu.
Hún hafði mjög mikinn áhuga á
trúmálum, sérstaklega trúði hún á
að eitthvað annað tæki við að þessu
jarðneska lífí loknu. Hún var alla
tíð mjög hraust, enda kenndi hún
eigi lasleika fyrr en um áttrætt.
Starfsfólki á hjartadeild Land-
spítalans sendir Qölskylda mín
bestu þakkir fyrir mjög góða
umönnun, sem henni var veitt
síðustu vikumar sem hún lifði.
Blessuð sé minning hennar.
Sigurgísli Sigurðsson
Halldór B. Runólfs
son - Kveðjuorð
Fæddur 24. júlí 1939
Dáinn 10. apríl 1988
Það er sárt að sjá á eftir góðum'
félaga. í dag kveðjum við heiðurs-
manninn Halldór Runólfsson, einn
af stofnendum JC-Kópavogs.
Sagt er að lengi búi að fyrstu
gerð og á það svo sannarlega við
um okkar 16 ára gamla félag því
vel var hlúð að því á fyrstu áram
þess og þar fór Halldór fremstur
meðal jafningja. Það hefur verið
okkur ómetanlegur styrkur í gegn-
um árin að geta leitað til þessara
manna eftir góðum ráðum og að-
stoð. Halldór hefur allt frá stofnun
starfað mikið í félaginu og var for-
seti þess starfsárið 1973—1974.
Auk þess sat hann t ótal nefndum
og stýrði fjölmörgum góðum verk-
efnum sem unnin vora á þes^um
árum. Hann hlaut ýmsar viðurkenn-
ingar fyrir störf sín í JC en vænst
þótti honum um þá viðurkenningu
er hann hlaut þegar hann var út-
nefndur senator, en það er æðsta
viðurkenning sem JC-félagi getur
öðlast. Auk þess er hann einn af
32 heiðursfélögum JC-íslands.
Það má því með sanni segja að
í dag kveður JC-Kópavogur góðan
félaga sem alltaf var tilbúinn til
aðstoðar hvenær sem á þurfti að
halda.
En Halldór stóð ekki einn, hann
var kvæntur Björgu Stefánsdóttur
og eignuðust þau tvö börn, þau
Stefán og Jóhönnu. Björg tók allan
tímann þátt í starfí JC með Hall-
dóri þótt ekki væri hún félagi fyrst
um sinn einfaldlega vegna þess að
á þeim áram var JC eingöngu fyrir
karlmenn. Hún gekk til liðs við
JC-Vík en sterkar era taugarnar til
JC-Kópavogs. Þegar undirrituð
gekk í JC-Kópavog í desember 1979
kynntist ég fljótlega þeim Halldóri
og Björgu. Þau tóku vel á móti mér
og gáfu sér góðan tíma til að upp-
lýsa mig um tilgang og takmark JC.
Árið 1982 tók ég þátt í mælsku-
og rökræðukeppni JC-íslands og
var það mín gæfa að það var eng-
inn annar en senator Halldór Run-
ólfsson, sem þjálfaði liðið. Þarf ekk-
ert að orðlengja það frekar að
Halldór skólaði okkur vel til þennan
vetur, okkur gekk vel t keppninni,
komumst alla leið í undanúrslitin
en það hafði ekki tekist í okkar
félagi í nokkur ár. Þennan vetur
lagði Halldór granninn að velgengni
JC-Kópavogs í ræðukeppnum sem
hefur skilað sér þannig að sl. 4 ár
hefur félagið unnið í ræðukeppni
innan Reykjanesssvæðis, handhafí
bikarsins í rökræðueinvígi svæðis-
ins er einn úr liðinu sem Halldór
þjálfaði og JC-Kópavogur vann fyr-
ir tæplega ári síðan mælsku- og
rökræðukeppni JC-íslands.
Margs er að minnast af kynnum
okkar af Halldóri og Björgu. Alltaf
var mikil gleði og hlátur þar sem
þau voru á ferð og einnig heitar
umræður því bæði höfðu þau
ákveðnar skoðanir á málefnum
líðandi stundar.
Síðasta stundin sem við félagam-
ir í JC-Kópávogi áttum með Hall-
dóri var á 15 ára afmælishófí fé-
lagsins fyrir ári. Tók hann ásamt
fleiri fyirverandi forsetum þátt í
undirbúningi þess og stjómaði hann
síðan veislunni af sinni alkunnu
snilld og léttleika.
JC-Kópavogur vottar þér Björg
og ykkar bömum og bamabömum
okkar dýpstu samúð við fráfall okk-
ar kæra félaga Halldórs Runólfs-
sonar. Fátt er hægt að segja til
huggunar á slíkri stund en minning-
in um góðan dreng mun lifa. Hafi
hann þökk fyrir allt og allt.
F.h. JC-Kópavogs,
Sigríður Björnsdóttir.
Við urðum harmi slegin þegar
hringt var í okkur um hádegi sunnu-
daginn 10. apríl og sagt að hann
Dóri væri dáinn. Við vissum að
hann var búinn að vera veikur og
fara nokkram sinnum inn á sjúkra-
hús á stuttum tíma, en stunda sína
vinnu þess á milli, en okkur gran-
aði ekki að svona myndi fara og
svona fljótt. Við ætlum ekki að
rekja ættir Dóra, það verða áreiðan-
lega aðrir sem gera það.
Halldór Runólfsson var fæddur í
Reykjavík 24. júlí 1939. Hann
kvæntist ungur Björgu Stefáns-
dóttur og áttu þau 2 böm, Stefán
og Jóhönnu Sigríði, og bamabömin
orðin 3. Dóri og Björg bjuggu alla
tíð í Reykjavík fyrir utan nokkur ár
í Kópavogi þar sem við kynntumst
þeim.
Einhvem veginn er ekki hægt
að tala um annað þeirra, svo sam-
hent og samrýnd vora þau hjónin.
Það verða alltaf Dóri og Björg.
Dóri var mikil félagsvera. Hann
gekk í JC-Kópavog árið 1972 og
starfaði þar mjög mikið, bæði sem
forseti félagsins og í öllum nefnd-
um. Hann var ákaflega jákvæður
og bóngóður maður þegar til hans
var leitað. Hann var frábær leið-
beinandi á námskeiðum og var út-
nefndur „senator", en það er æðsta
viðurkenning JC-hreyfíngarinnar.
Dóri var mjög bamgóður. Þær
vora ófáar stundimar sem hann gaf
sér fyrir írisi okkar að tala við hana
og hvatti hana til að teikna fyrir sig.
Við áttum margar yndislegar
stundir með þeim, bæði hér heima
og erlendis. Það vora veiðiferðir upp
á heiðar og norður í land og ýmsar
uppákomur innan JC á landsþingum
og víðar. Þó er líklega fyrsta Lon-
don-ferðin minnisstæðust, þegar við
fóram til breska flugfélagsins að
leigja Concord-þotu, til þess að fara
með hóp JC-félaga á heimsþing á
Filipseyjum. Þetta gekk auðvitað
ekki, en það sýnir dugnaðinn og
bjartsýnina hjá Dóra. Oft var hleg-
ið að þessu uppátæki eftirá, enda
var hann sérstaklega léttlundaður
og gamansamur og hafði lag á þvi
að koma öllum, sem hann umg-
ekkst, í gott skap.
Elsku Björg, Stefán og Hanna
Sigga og bamaböm, minningin um
góðan dreng mun lifa um ókomin
ár. Guð blessi ykkur öll.
Viktoría og Örn Sævar
í dag kveðjum við vin okkar og
vinnufélaga, Halldór B. Runólfsson.
Við vissum að hann hafði átt við
erfíð veikindi að stríða síðustu mán-
uði. En að kallið kæmi svona fljótt
granaði okkur ekki þegar við
kvöddum hann hér að loknum
síðasta vinnudegi fyrir páska. Við
vissum að hann átti að fara á
sjúkrahús strax eftir páskana og
trúðum því að hann kæmi fljótlega
til starfa aftur. En maðurinn með
ljáinn spyr ekki hvers við óskum.
Halldór var traustur og glaðlynd-
ur maður. Þegar hann kom til starfa
með okkur fyrir rúmum fjóram
áram fengum við góðan og tryggan
starfsmann og félaga.
Halldór var kvæntur Björgu Stef-
ánsdóttur og áttu þau tvö uppkom-
in börn og bamabömin vora orðin
þijú.
Halldór og Björg kynntust mjög
ung að áram og vora sérstaklega
samhent hjón, sem studdu dyggi-
lega við bakið hvort á öðru í félags-
málum sem heima. Halldór var virk-
ur félagi í öllu sem hann tók sér
fyrir hendur og því hefur hann skil-
að miklu starfí á stuttri ævi.
Kæra Björg, Stefán, Jóhanna og
bamaböm. Við vottum ykkur sam-
úð okkar. Megi guð gefa ykkur
styrk á þessari erfiðu stundu.
Vinnufélagar lyá
Vélar og verkfæri hf.