Morgunblaðið - 28.11.1996, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
FIMMTUDAGUR 28. NÓVEMBER 1996 53
1
1
í
I
i
i
í
í
4
4
4
l
<
i
<
I
i
i
i
i
I
í
FINNUR
EYDAL
+ Finnur Eydal
fæddist á Akur-
eyri 25. mars 1940.
Hann lést á Land-
spítalanum 16.
nóvember síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Ak-
ureyrarkirkju 25.
nóvember.
Föðurbróðir okkar,
Finnur Eydal, er lát-
inn langt fyrir aldur
fram. Finnur og fjöl-
skyldan í Skarðshlíð-
inni hafa verið mikilvægur hluti
af tilveru okkar og ættartengslin
sterk bæði í leik og starfi. Bern-
skuminningar um samveru á jól-
um; í Bjarkarlundi; á Spáni; í Hlíð-
argötunni hjá afa og ömmu
streyma fram. Finnur setti, á sinn
einstaka hátt, sterkan svip á þess-
ar stundir.
Tvennt einkenndi Finn öðru
fremur; ljúf lund og kímnigáfa.
Hið sérstaka skopskyn Finns kom
vel í ljós í erfiðum veikindum
hans síðastliðin ár. Hvernig sem
á stóð tókst honum að laða fram
bros með hárbeittum húmor sem
hann beitti óspart. Við fórum allt-
af glaðari af hans fundi. í veik-
indabaráttu Finns komu mann-
kostir hans glöggt í ljós. Þolin-
mæði, þrautseigja, Ijúflyndi og
kímni einkenndu alla framgöngu
hans. Það var okkur lærdómsríkt
að fylgjast með hvernig Finni
tókst að sigra það ósigranlega,
aftur og aftur.
En nú skiljast leiðir. Finnur er
farinn til móts við foreldra og
bróður. Við sem eftir lifum sökn-
um Finns nú sárt en það er hugg-
un að hugsa til þess að bræðurnir
spiia nú saman á ný, rétt eins og
þeir gerðu í þessari jarðvist.
Elsku Helena, Hörður, Laufey,
Helena og fjölskyldur: iínur úr ljóði
Erlings Sigurðarsonar, sem hann
orti eftir andlát föður okkar, lýsa
vel tilfinningum okkar á þessari
stundu:
Þó autt sé sviðið, salurinn tómur og hljótt
í sönghöll við burtför þess, er svo fagurt
stillti
þá strengi, er lífinu fluttu fagnaðaróð,
hann Iifir í hljómi, í söng á sólbjartri nótt
í sálum þeim, er hann hrærði og gleði fyllti.
- Sá deyr ei sem heimi gaf lífvænt ljóð.
Við og mamma kveðjum frænda
okkar með virðingu, þökk og sökn-
uði.
Guðný Björk, Inga Dagný,
Ingimar, Asdís Eyrún og
fjölskyldur.
Elsku Finnur. Nú
hefur þú fengið hvíld
sem þú varst ef til vill
búinn að bíða eftir um
tíma, en handa okkur
sem eftir sitjum skilur
þú margt eftir þig.
Hjá okkur skilurðu
eftir sæg fallegra og
skemmtilegra minn-
inga. Við áttum sam-
an margar góðar
stundir við nám og
leik. Slíkar stundir
verða ekki fleiri í bili
og því miður fækkaði
samfundum okkar síð-
astliðin ár. Við vildum óska að við
hefðum getað kvatt þig í sumar
en svo fór sem fór og því verðum
við bara að segja að við höfum
kvatt þig í fyrrasumar. í raun og
veru átt þú alltaf hluta af okkur,
þú sem varst lærifaðir okkar og
vinur í svo mörg ár.
Elsku Finnur, við kveðjum þig
með söknuði og þökkum þér sam-
fylgdina og hlýjuna sem þú sýndir
okkur ætíð.
Elsku Helena og aðrir aðstand-
endur, við vottum ykkur samúð
okkar.
Halla og Guðbjörg.
A fæðingardegi góðskáldsins
Jónasar Hallgrímssonar og degi
sem nú er helgaður okkar ylhýra
máli barst mér fregnin af ferða-
lokum míns kæra vinar og fyrrum
samstarfsmanns, Finns Eydal. Ég
hafði skömmu áður um daginn
hlýtt á dagskrá um listaskáldið
góða í Samkomuhúsinu, þar sem
lesið var úr kvæðinu Hulduljóð,
þau erindi sem Jónas orti í orða-
stað Eggerts Ólafssonar, svar til
Huldu; „Smávinir fagrir, foldar
skart, fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá“.
Strengjakvartett flutti hið ein-
læga og fagra lag eftir Jón Nor-
dal við sömu erindi. Þegar fregn-
in um lát Finns barst mér, þá
vaknaði í undirvitund minni
stemmning og efni ljóðs og lags
samofið Ijúfum minningum um
hann. Þessi óður til fegurðar hins
smæsta og fíngerðasta í flórunni
okkar, náttúrinni okkar, listinni
og í lífinu sjálfu. Og það að láta
þessi litfögru blóm lífsins lifa í
öllum hremmingum og gleðja
bæði sig og samferðafólkið. Þetta
var honum Finni gefið og þeim
eiginleika var hann prýddur. ...
„Prýðið þér lengi landið það, sem
lifandi guð hefur fundið stað“ ...
Slík prýði sem hin smáu litskrúð-
KRISTINN
EYJÓLFSSON
+ Kristinn Eyjólfsson, bif-
reiðarstjóri á Hellu, fædd-
ist í Hvammi í Landsveit 24.
febrúar 1942. Hann lést á
heimili sínu 13. nóvember síð-
astliðinn og fór útför hans
fram frá Skarðskirkju í Land-
sveit 23. nóvember.
Stórt er höggvið, og svo bresta
krosstré sem önnur. Hann Kiddi
er fallinn. Hann sem staðið hefur
svo stór og óumbreytanlegur allt
frá því ég var strákur. Hann, ung-
ur maðurinn, lét svo lítið að passa
okkur systkinin ef þurfti. Þeir voru
vinir hann og pabbi. Það var eitt
af þessu óbreytanlega, sem þó
haggast þegar burðarvirkin
bresta. En breytist þó aðeins í
ytra formi, fjarlægðin verður mik-
il um sinn. Svo hittist fólk á ný í
þessum eilífðarhring, vonum við.
Það varð fagnaðarfundur þegar
þau Anna fluttu með börnin í
Heiðvanginn. Nú þóttist ég orðinn
stór strákur, og passaði þegar
mikið lá við. Ég kynntist Önnu
frænkuminni, sem gerði myndina
af þeim hjónum svo óhagganlega
og var það fastaland sem hann
Kiddi minn þurfti. Og komst að
því að Kiddi væri frændi minn líka.
Þegar árin líða fínnur maður
hvernig fjarlægðin eykst í öllum
skilningi, með nýju umhverfí, nýj-
um aðstæðum, fjölskyldu; og mað-
ur verður sífellt meiri gestur á
heimaslóð. Að hitta Kidda var
tímalaust. Þegar hann er farinn
finnur maður best hversu dýrmæt
hún er þessi vinátta sem nær út
fyrir tímann. Þetta sama gildir um
fjölskylduna hans Kidda, sem nú
ugu blóm sumarsins okkar eru,
slík prýði var Finnur í okkar
mann- og menningarlífi.
Tónarnir sem hann flutti okkur
á minningartónleikunum um Ingi-
mar bróður sinn í íþróttahöllinni
á Akureyri hinn 20. okt sl., urðu
um leið hinsta tónakveðja hans
til okkar af hljómsveitarsviðinu.
Tónarnir, „smávinir fagrir",
glæddu birtu og gleði í brjósti
þeirra 2.500 áheyrenda, sem
hrærðir stóðu á fætur og fögnuðu
með langvarandi klappi. Enginn
gat þá vitað að við vorum mörg
að fagna og þakka þau ótal skipti
á liðnum áratugum sem Finnur
hefur grætt fögur blóm í brjóst
okkar með leik sínum og sam-
veru, við megum vissulega margt
fallegt muna og segja hvert öðru
frá. I rauninni er vart hægt að
hugsa sér verðugri og gleðilegri
kveðjustund en að geta skilað
sjálfum sér á þann hátt eins og
þeir hafa hrifið sitt samferðafólk
mest; þannig að spegill minning-
anna helst fægður og skír. Þrátt
fyrir áralanga baráttu við harð-
sækna sjúkdóma, þá hélt Finnur
sinni reisn og umfram allt sinni
ljúfmennsku, gleði og bjartsýni.
Hann kenndi á klarinett og
saxófón við Tónlistarskólann á
Akureyri um langt árabil og naut
ég þess sjálfur að starfa með
honum þar. Samviskusemi hans
og þeirri alúð er hann sýndi í
starfi var við brugðið og smávin-
irnir sem sóttu kennslutíma hjá
Finni fóru úr tímum sælli og glað-
ari. Hjá Finni fannst þeim gott
að vera. Það var mér mikill styrk-
ur í stjórnunarstarfi að eiga slíkan
félaga að, sem lét skólann sinn
ætíð ganga fyrir, og raunar oft
þannig að hann kenndi þjáður og
sjúkur með æðruleysi og bros á
vör. Ég á raunar erfitt með að
skrifa þessi kveðjuorð án þess að
Helena tengist ekki flestu sem
sagt er, svo voru þau hjónin sam-
rýnd og samstillt að blómið var
eitt, en ekki tvö. Ég vona að þeirra
eiginleika sem prýddu þau saman
fáum við áfram notið hjá Helenu
um leið og við Lalla flytjum henni
og fjölskyldu hennar okkar ein-
lægustu samúðarkveðjur.
Við minnumst Finns best með
því að láta bros hans og æðru-
leysi lifa með okkur í hveiju því
sem við mætum á lífsleiðinni.
Ég lýk þessum kveðjuorðum
með öðru erindi úr Hulduljóðum
eftir Jónas Hallgrímsson:
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig,
- hægur er dúr á daggarnótt -,
dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
Jón Hlöðver Áskelsson.
er í sárum. En á minninguna um
þennan jarl, sem hefði ekki viljað
fara öðruvísi en allt í einu, þó
auðvitað hafi það verið alltof, allt-
of snemmt.
Fólk á öllum aldri leit á Kidda
sem vin sinn. Ekki síst börn og
ungmenni, og þeir sem fundu sig
minni máttar eða svolítið sér. Ég
er viss um að það hafa margir
tekið honum fagnandi, hinum
megin. Illt lagði hann engum til,
en hallaði á litilmagnann, reis
kamburinn. Þessi hreina og klára
afstaða er svo eftirminnileg.
Hvernig hann kom beint og um-
búðalaust að efninu án orðskrúðs
og aukahringja. Umbúðaleysið
móðgaði bara þá sem ekki sáu
skóginn fyrir tijánum.
Við Ásta og dæturnar vottum
fjölskyldunni dýpstu samúð, og
þeim öðrum sem sárt syrgja þenn-
an stóra sterka mann. Hann var
fleirum stoð en augljóst var.
Guð blessi minningu Kristins
Eyjólfssonar.
Samúel Orn Erlingsson.
+ Sigurbjörg Snæ-
bjarnardóttir
fæddist á Grund í
Höfðahverfi 13. ág-
úst 1905. Hún andað-
ist á Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri hinn
15. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Snæ-
björn Helgason og
Jóhanna Jóhann-
esdóttir sem bjuggu
á Grund. Sigurbjörg
var eitt af fjórum
systkinum sem öll
eru látin.
Hinn 11. júlí 1926
giftist Sigurbjörg Sigurbirni
Benediktssyni frá Jarlsstöðum í
Höfðahverfi. Fljótlega hófu þau
að reisa sér nýbýli í landi Grund-
ar og nefndu það Artún. Þar
bjuggu þau til ársins 1964 er þau
fluttu til Akureyrar. Þau eignuð-
ust fimm syni. Sigurbjörn lést
6. apríl 1987.
Utför Sigurbjargar fer fram
frá Laufási 23. nóvember.
Amma mín er dáin. Það er alltaf
sorglegt þegar einhver deyr. Þannig
er það líka með ömmu Boggu, enda
þótt ég hafi ekki haft mikið samband
við hana hin síðustu ár. En frá því
að ég var yngri á ég margar góðar
minningar um ömmu, sérstaklega frá
þeim tíma þegar afi og amma þjuggu
í Skarðshlíðinni. Amma var búin að
vera lasin sína síðustu daga. Ég held
hún hafi verið hvíldinni fegin, því
allt frá þeim degi er afi dó þá fór
heilsu hennar hrakandi.
Eg minnist ömmu og afa helst þar
sem þau sitja við stóra gluggann i
ganginum á Skarðshlíðinni og fylgj-
ast með umferðinni. Og ég stend
fyrir neðan á planinu og veifa upp
til andlitanna sem gægjast út á milli
pottaplantnanna. Það var fastur liður
að heimsækja ömmu og afa um helg-
ar. Meðan amma tók til kaffið, spil-
aði afí eitthvað á munnhörpuna eða
harmonikuna. Það var líka ótrúlegt
með ömmu, hún átti alltaf eitthvað
girnilegt með kaffinu. Loftkökurnar
hennar voru samt alltaf í mestu
uppáhaldi hjá mér.
Eftir því sem ég varð eldri barst
talið æ oftar að skáldskap hjá afa
og ömmu. Þau höfðu bæði sterkar
skoðanir á skáldskap. Ég minnist
þess að einu sinni gaf afi mér úrklipp-
ur úr dagblöðum sem
hann hafði safnað sam-
an og flokkað sem lé-
legan skáldskap. Hann
gaf mér þessar úrklipp-
ur svo ég myndi ekki
falla í sömu gryfju og
fara að skrifa álíka
bull og það sem stóð í
þessum úrklippum. Ég
dáðist líka alltaf að því
hve amma kunni mörg
ljóð og kvæði utan að
og það voru reyndar
ófáar vísurnar sem hún
reyndi að kenna mér.
Það var líka amma
sem kenndi mér að
spila vist. Eftir að afi dó fórum við
yngri systurnar oft á sunnudögum
og spiluðum við ömmu. Það gat ver-
ið virkilega gaman, því amma lifði
sig svo inn í spilið og hún var oft
virkilega tapsár. Það varði samt yfir-
leitt ekki lengi. Yfir kökunum á eftir
spilinu var allt grafið og gleymt.
Amma sagði sína meiningu yfir-
leitt hreint út. Það gat oft verið erf-
itt að taka því en þannig var bara
amma. Mér er minnisstæðast þegar
ég kom í fyrsta skipti með Loft,
minn fyrrverandi kærasta, til ömmu
og fór þaðan rauð upp í hársrætur
út aftur. Nei, amma lá ekki á sínum
skoðunum, ekki þá frekar en fyrri
daginn. í dag get ég ekki annað en
brosað að þessu samtali sem við
amma áttum þann daginn og ég
held að þetta sé ein sú skemmtileg-
asta minning sem ég á um ömmu.
Það var ekki það að ég fengi ekki
samþykki ömmu á mannsefninu, nei,
ef eitthvað var þá var það frekar í
hina áttina. Hún var svo ánægð með
hann og hrósaði honum í hástert, en
ég bara sat og roðnaði meir og meir
yfir öllu saman.
Það er kominn vetur hér í Nor-
egi, það styttist í jólafríið og ég veit
það verður engin fíngerð, skjálfandi
hönd að taka í um jólin þegar ég kem
heim. Amma mín er dáin. En innra
með mér geymi ég minningar um
ljúfar stundir í Skarðshlíðinni. Þessi
jól sefur amma vært úti í Laufási
hjá afa.
Þegar lífí lýkur hér
við leitum í sama skjól.
' Þá verð ég hjá þér og þú hjá mér
og þá verða alltaf jól.
(Jóh. úr Kötlum)
Snæfríður Ingadóttir.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
STEFÁN JÓHANNSSON
frá Sunnuhvoli,
Sandgerði,
sem andaðist á hjúkrunarheimilinu Eir
fimmtudaginn 21. nóvember, verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 29. nóvember kl. 15.00.
Sigrún Stefánsdóttir, Garðar Halldórsson,
Hólmfríður Stefánsdóttir, Sigurður Sarnúelsson,
Olafur Stefánsson, Gunnhildur S. Alfonsdóttir,
Stefanía Stefánsdóttir,
Jóhanna Stefánsdóttir, Baldur Eyþórsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir
okakr, tengdafaðir, afi og langafi,
séra SVEINBJÖRN
SVEINBJÖRNSSON
fyrrverandi prófastur
í Hruna,
er andaðist föstudaginn 22. nóvember
sl., verður jarðsunginn frá Bústaða-
kirkju föstudaginn 29. nóvember og
hefst athöfnin kl. 13.30.
Alma Ásbjarnardóttir,
Sveinbjörn Sveinbjörnsson, Ragna Guðmundsdóttir,
Páll Sveinbjörnsson,
Herdfs P. Pálsdóttir,
Magnús Pálsson,
Björg Sveinbjörnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Erla Ferdinandsdóttir,
Bragi Bjarnason,
Ingibjörg Guðmundsdóttir,
SIG URBJÖRG SNÆ-
BJARNARDÓTTIR