Morgunblaðið - 11.11.1997, Blaðsíða 56

Morgunblaðið - 11.11.1997, Blaðsíða 56
56 ÞRIÐJUDAGUR 11. NÓVEMBER 1997 MIIMNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FRIÐRIK JÓNSSON + Friðrik Jónsson fæddist á Halldórsstöðum í Reykja- dal í Suður-Þingeyjarsýslu 20. september 1915. Hann lést I Sjúkrahúsi Þingeyinga á Húsa- vík 2. nóvember síðastliðinn og fór útför hans fram frá Einarsstaðakirkju í Reykjadal laugardaginn 8. nóvember. Þegar kirkjan bjóst til að halda messudag allra heilagra, hinn 2. nóvember sl., lauk lauk löngum starfsdegi Friðriks Jónssonar org- anista. A þessum haustdögum eru rétt 35 ár síðan leiðir okkar lágu saman fyrst. Það var að Héraðs- skólanum að Laugum í Reykjadal þar sem hann kenndi söng, mér og öðrum söngfuglum. Þekkt hafði ég Friðrik fyrr, en aðeins úr fjar- lægð. Þegar ég var unglingur á Grenjaðarstað undir vemd og stjóm frú Aðalbjargar og sr. Sig- urðar, sá ég hann fyrst. Nafn hans var mér þá strax vel kunnugt frá mínu bemskuheimili, enda varla margir sem ekki þekktu það, og nokkur laga hans höfðu hljómað úr harmonikku föður míns svo lengi ég mundi. Söngkennsla Friðriks á Laugum var með þeim hætti að hann kynnti fyrir nemendum söngarf þjóðar- innar og kenndi hann. Þrír vora kórar hans; stór almennur, bland- aður kór, karlakór og Litli kórinn, sem var úrvalssveitin og var mikil upphefð að vera valinn til söngs í honum. Á sérstökum tyllidögum í skólastarfínu lék Friðrik einnig fyrir dansi. Reyndar var ekki óal- gengt að söngtímum lyki með lokk- andi hljómum úr píanóinu, og fá- einum danssporam á leiðinni út. Harmonikkuleikarinn Friðrik Jóns- son var landsþekktur. Að kynnast honum sem slíkum er ógleyman- legt. Hann var töframaður. Jafnvel stirðustu klaufír urðu að dansa og gátu það líka, því tónlistin léði vængi til að létta sporin. Leiðir okkar Friðriks lágu sam- an að nýju, þegar ég varð sóknar- prestur að Grenjaðarstað fyrir rúmum áratug. Hann var þá flutt- ur úr sveitinni til Húsavíkur, en var organisti í öllum fjóram kirkj- um prestakallsins og reyndar gott betur, því að tveim kirkjum í næsta kalli sinnti hann einnig. Það var gott að eiga hann að. Reyndar hafði einhver nennt að reyna að spilla samstarfí okkar fyrirfram, með því að segja honum að ég væri byltingamaður í messuhaldi og myndi reyna að breyta öllu því sem honum væri kært. Það var mér því alveg sérstök nautn að breyta fyrst í stað alveg engu, og reyndar aldrei því sem hann mat meir en annað. Samstarf okkar var með ágætum, og megnuðu jafnvel ekki óvænt starfslok hans við Grenjaðarstaðarkirkju að breyta því. Gott er að minnast góðra stunda á heimili þeirra Unnar á Húsavík, þar sem hússtæði og út- sýni er fegurst við Skjálfanda. Hann lék fyrir mig sín eigin lög og annarra og dró fram perlur úr fjársjóði sínum. í helgri þjónustu jafnt á gleði- og sorgarstundum var hann traustur samstarfsmaður og vinur. Trúin var honum jafn eðlilegur þáttur lífsins eins og matur og drykkur. Trúarskoðanir hans vora heilbrigðar og hressandi eins og góður þurrkur í nýslegna töðu. Eg var nýkominn í kallið, enginn byijandi í prestskap en þó nýr í því hlutverki á fomkunnum slóðum. Við sátum í gamla eldhús- inu á Einarsstöðum og Sigfús kirkjubóndi hugsaði sér að reyna þolrifín í nýja prestinum með því að draga í efa nokkrar grandvallar kennisetningar kirkjunnar eins og þær eru settar fram í trúaijátning- t Þökkum öllum þeim, sem sýndu okkur hlýhug og samúð við andlát og útför okkar ástkæru IRMGARD MÖRTHU SONNENTAG. Sigurður Steindórsson, Katrin Sigurðardóttir, Þorsteinn Jóhannsson, Páll Sigurðsson, Kristín Daníelsdóttir og barnabörn. t Innilegar þakkir færum við öllum sem auðsýndu samúð vegna fráfalls og jarðarfarar bróður míns, GUÐMUNDAR KRISTINS HJARTARSONAR, Mýrarholti 7, Ólafsvík. Ólafur Brandsson og aðrir aðstandendur. t Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og jarðarför bróður míns, ODDGEIRS JÓNSSONAR frá Litlu-Drageyri í Skorradal, Suðurgötu 122, Akranesi. Sérstakar þakkir eru færðar hjónunum á Læk í Leirársveit og gömlum sveitungum. Einar Jónsson. unni. Meðan ég enn var að hugsa mig um hvernig ég gæti svarað af fullri kurteisi án þess að hnika af kenningargrundvellinum, fékk ég óvænta hjálp frá organistanum. „Fúsi minn,“ sagði hann, „ef Jesús er ekki getinn af heilögum anda og fæddur af Maríu mey, þá er hann ekki heldur upprisinn frá dauðum. Ekki efastu þó um það? Og hitt er bara ekkert ótrúlegra." Svo dró hann nokkuð seiminn og sagði: „Ja, ég hef nú bara mína bamatrú, en ég hef aldrei efast um þetta“. Frændi hans, sókn- amefndarformaðurinn ræddi þá heldur ekki málið frekar. Og þeim sem þetta ritar, hafði ekki lengi þótt jafn vænt um nokkurn mann og organistann sinn það kvöld. Það mætti skrifa langa sögu um þrautseigju Friðriks í starfí organ- ista á mörgum kirkjum, oft við mjög erfíðar aðstæður og tvísýn ferðalög á vetram. En hann unni þessu starfí öðra meir og það var lán hans að mega sinna því til hárrar elli með sæmd. í hugann koma ótal atvik á kirkjunum fjór- um, þar sem hver hefur sin sér- kenni og sína sögu, og gleymist ekki meðan hugsun er skýr og hjartað slær, enda geymd á báðum stöðum. Friðrik Jónsson var listamaður, og hafði skap í samræmi við það, bæði djúpar og heitar tilfínningar, og þegar bóndinn, sem í honum bjó alla tíð, bættist við, þá varð úr sú heillandi blanda sem skilaði okkur svo mörgum perlum söngs og tóna. Margar þeirra vora samd- ar ti) nota við helgiathafnir kirkj- unnar, en aðrar vora þakkaróður til landsins sem hann ól, og einkum til fæðingarsveitarinnar, Reykja- dals, þar sem hinsta hvíla hans á jörð er búin. Það vers sem ofast var sungið í kirkjum prestakallsins meðan við áttum samleið þar, hefst á þessa leið: „Ég halla höfði mínu að hjarta Jesú þínu“. Lagið sem Friðrik samdi við það vers, er ein- staklega fallegt. Ef þau sem syngja Herra himins og jarðar lof við há- stól hans, og við minnumst á Allra heilagra messu, skyldu ekki hafa lært það nú þegar, veit ég að hann hefði ánægju af því að kenna þeim það. Því að nú getur hann sjálfur hallað höfði sínu að hjarta Jesú í ríki hans. Bömum hans og ástvinum öllum sendum við hjónin bestu kveðjur í þakklátri minningu. Honum lá stundum á eftir messu. Sjaldan missti ég þó af því að kveðja hann og þakka fyrir samstarfíð. Hann hvarf snöggt af vettvangi nú. Það var honum líkt og hentaði honum best. Við fylgjum honum eftir í huganum og bindum sveig af þakk- arorðum við nafnið hans, því að fjarlægð leyfír ekki að við fylgjum honum til grafar......því að mað- urinn fer burt til síns eilífðar-húss og grátendumir ganga um strætið - áður en silfurþráðurinn slitnar og gullskálin brotnar og skjólan mölvast við lindina og hjólið brotn- ar við branninn og moldin hverfur aftur til jarðarinnar þar sem hún áður var, og andinn til Guðs sem gaf hann. (Pred. 11, 5-7.) Kristján Valur Ingólfsson, Skálholti. Við eitt laga sinna skrifaði Frið- rik að það skyldi spilað hægt og ANNA HALLDÓRSDÓTTIR + Anna Halldórs- dóttir fæddist í Pulu í Holtum 19. ágúst 1921. Hún lést á Landspítal- anum 4. nóvember síðastliðinn. Anna ólst upp í Kvíarholti frá fimm til sex ára aldri og flyst 18 ára að Haga í Holtum. Foreldrar hennar voru Halldór Guð- brandsson og Jósa- bet Katrín Guð- mundsdóttir. Voru börn þeirra sjö og var Anna elst þeirra. Systkini hennar eru Páll, Eyjólfur, Guð- mundur, Daníel, Lilja og mey- barn sem lést kornungt. Anna hóf búskap með Kri- stófer Sturlusyni, f. 22.2.1925, d. 7.12. /979. Börn þeirra eru Baldur Árnason, f. 12.6. 1944, búsettur á Akranesi, Kolbrún Þegar ég minnist móður minnar kemur ekkert nema gott upp í huga minn. Hún var eins og stór bygging sem stæðist stærstu jarðskjálfta og verstu hamfarir. Hún var eins og vemdarbygging í lífí mínu, það var sama hvað á dundi, og hvenær sem ég kom til hennar niðurbrotinn og beiskur var hún alltaf tilbúin með faðminn opinn til að hlusta og fór ég alltaf tvíefldur til baka, glaður og ánægður. Ég held að allir sem þekktu hana Önnu séu sammála um það að hún var mikil persóna og gott að leita til hennar með vandamál sín og hún hafi ver- ið góður hlustandi. Styrkur hennar var með ólíkind- um fram á síðustu mínútu, hún barðist eins og henni var einni lag- ið, brosti og sagði eins og alltaf: „Þetta bjargast." Þinn ástkæri sonur, Smári Hólm. Þegar ég sest niður og ætla að revna að koma einhveriu á blað til Kristófersdóttir Cerasi, f. 27.2. 1946, búsett í Bandaríkjunum, Sturla Kristófers- son, f. 23.5. 1947, d. 3.12.1965, Ólafía Kristín Ki-istófers- dóttir, f. 19.9. 1948, búsett í Reykjavík, Halldór Kristófers- son, f. 11.10. 1950, búsettur í Reykja- vík, Reynir Kristó- fersson, f. 24.3. 1954, búsettur í Reykjavík, Guð- laug Steinunn Kristófersdóttir, f. 2.9. 1956, búsett í Reykjavík, Smári Hólm Kristófersson, f. 11.5. 1961, búsettur í Reykja- vík. Afkomendur Önnu og Kri- stófers eru 45. Útför Önnu fer fram frá Fossvogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. að minnast tengdamóður minnar, Önnu Halldórsdóttur, finn ég að hugurinn er fullur af minningum en erfiðara að koma þeim frá sér á prent. Ég kynntist henni fyrst fyrir rúmum þrettán árum þegar ég og sonur hennar rugluðum sam- an reytum okkar og hann fór með mig heim til mömmu þar sem átti eftir að verða mitt annað heimili og barnanna minna. Það var alveg sama hvenær við komum heim til hennar. Hún tók alltaf jafn vel á móti okkur, var alltaf tilbúin til að taka þátt í bæði gleði okkar og sorgum. Anna var sterkur persónuleiki sem veitti mér stuðning þegar hún vissi að ég þurfti hans með, og gat auðveldlega breytt hlutunum á betri veg. Þegar ég kynntist syni hennar velti ég oft fyrir mér hvar hann hefði lært og kynnst þessum kærleika í lífinu, en fékk svo stað- festingu á því þegar ég sá þau saman á góðri stundu. Það var auðséð að þau áttu eitthvað sér- stakt saman. sem enerinn erat snert. innilega. Hann spilaði öll lög inni- lega, sum hægt og drafandi eins og rússnesk lög væru en önnur galsalega og hratt eins og í finnsk- um tangótakti. En hvort sem hann spilaði í brúðkaupum, jarðarföram, ættarmótum eða á sveitaböllum vakti hann einhveijar ljúfsárar og alvöra kenndir í bijóstinu. Á seinni árum gerði hann meira af því að keyra um sveitir í Þingeyj- arsýslunni á gömlu Cortínunni með nikkuna í skottinu, hitta vini og ræða málin. Hann komst í uppnám þegar hann sagði mér frá lögum frá gamalli tíð sem bönnuðu allt flakk um sveitir lands, og ákvað að skipa sér í sveit með flökkuram og furðufuglum sem hvergi vildu vera nema þar sem eitthvað var á seyði. En stundum var bara ekkert á seyði og skemmtilegt fyrr en hann kom. Við fengum okkur kaffi og kleinur og ræddum um snillinga í tónlistinni og kveðskapnum. Hrif- umst af þessum mönnum sem hófu sig yfir meðalmennskuna, með fætur í mold en höfuð á himnum. Eftir slíkar umræður var erfítt að fá hann til að spila. Ég hitaði þá meira kaffi, hellti okkur tári í glös og við hlógum að þessari hrifningu í okkur. Svo settist hann niður við orgelið. Ljúfasta síðsumarsástar- lag hljómaði yfír djúpri og örlítið skrattalegri bassalínu - og þegar hann var farinn og farið að skyggja hljómaði það enn í höfðinu. Ég eiginlega öfunda þá þarna hinum megin sem fá að dansa við „Gömul spor“ núna í skammdeginu við harmónikkuundirleik. Blessuð sé minning mikils listamanns og góðs vinar. Oddný Eir Ævarsdóttir. ég veit ekki eftir þennan tíma hvað það var. Anna veitti eldri dóttur minni einnig dýrmæta stund í lífinu sem amma, sem sýndi hvaða innri mann hún hafði að geyma, og mun sú minning alltaf lifa. Við elskum þig, mamma, amma. Ég fann það um síðir að gæfan er gler svo grátlega brothætt hún reyndist mér. En æskan er léttstíg og leikur sér að ljómandi gullinu friða. En glerið er brothætt og gijótið er víða. (Freysteinn G.) Sigríður Ragnarsdóttir. Eisku amma. Nú loksins líður þér vel og ert komin til himna. Með þessum orð- um vil ég þakka þér fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig öll þessi ár. Þú tókst mér eins og þínu eigin barnabarni og hefur alltaf komið þannig fram við mig. Ég mun aldr- ei gleyma þér né hjartagæsku þinni. Ég mun heldur aldrei gleyma nóttunum hjá þér er ég fékk að vaka fram eftir og horfa á bannað- ar myndir. Stundum er ég sat úti í horni og var að föndra sagðirðu oft að ég gæti setið þar klukku- tímunum saman með aðeins kló- settpappír og límband. Svo þegar við sátum og pijónuðum og horfð- um á uppáhaldsleikarana okkar þá Patrick Swayze og Mel Gibson. Síðan þegar þú varst nýkomin af spitalanum kom ég í heimsókn eins og venjulega og þú spurðir alltaf hvort ég væri hætt í blaðburðinum en alltaf kom sama svarið. Síðan spurðir þú hvort ég myndi gista en ég sagðist þurfa að bera út um morguninn, en ég kæmi um þarnæstu helgi en þá varstu farin aftur á spítalann og mér gafst aldr- ei tækifæri til þess. Elsku Anna amma, hvíldu í friði, ég mun aldrei gleyma þér. Mér þykir vænt um þig. Þín Svandís. Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línuleng — eða 2.200 slög. Höf- undar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir erreinunum.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.