Morgunblaðið - 27.01.1998, Side 40

40 ÞRIÐJUDAGUR 27. JANÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Leifur Haraldur
Jósteinsson fædd-
ist í Reykjavík 26. des-
ember 1940. Hann lést
á heimili sínu hinn 17.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
þau Ingibjörg Jóns-
dóttir, f. 14. apríl
1914, og Jósteinn
Magnússon, sem er
látinn. Hann ólst upp
hjá fósturforeldrum á
Patreksfirði, þeim
■' Sigríði Jónsdóttur og
Kristjáni Eggertssyni.
Hálfsystir Leifs er
Hafdís Agústsdóttir, kennari, f. 7.
des. 1948, gift Pétri J. Kjerúlf,
lögfræðingi. Fósturbræður Leifs
eru þeir Arnþór Kristjánsson, sjó-
maður, f. 28. júlí 1931, og Krislján
Kristjánsson, myndlistarmaður, f.
5. feb. 1950. Synir Leifs eru: 1)
Hannes Þór, tölvufræðingur, f. 3.
mars 1968. Móðir hans er Valdís
Hjartardóttir. Sonur Hannesar er
Það var fyrir tæpum 20 árum að
Leifur Jósteinsson fékk það verk-
efni að fara með undirrituðum á
^ heimsmeistaramót unglinga í skák
sem þá var haldið í Graz í Austur-
ríki. Þrátt íyrir 20 ára aldursmun
urðum við mestu mátar á þeim
tveimur vikum sem mótið tók og
hélst vinátta okkar æ síðan. Það
var ekki að furða þótt ég unglingur-
inn liti upp til þessa snaggaralega
þúsundþjalasmiðs sem hafði gegnt
öllum mögulegum störfum til lands
og sjávar, virtist þekkja alla og
hafa ráð undir rifí hverju.
Leifur var ekki hár vexti en mik-
ill þrekmaður og hraustmenni.
' :Hann ólst upp á Patreksfirði, tók
gagnfræðapróf frá Núpi 1957 og
fluttist síðan til Reykjavíkur. Hann
var lífsglaður ungur maður og
snemma heillaðist hann af skáklist-
inni sem varð hans aðaláhugamál.
Þótt hann væri greindur vel og af
hæfíleikafólki kominn í báðar ættir,
stóð hugur hans ekki til frekara
náms. I æsku vann hann fjölbreytt
störf. Hann var togarasjómaður,
fisksali, línumaður og við önnur
störf hjá RARIK, kokkur, skólabíl-
stjóri, handavinnu- og teiknikenn-
ari í barnaskólanum Tunguholti,
Fáskrúðsfírði svo nokkuð sé nefnt.
Árið 1973 hóf hann síðan störf hjá
Landsbankanum og vann eftir það
"* við bankastörf, frá 1. nóvember
1977 og æ síðan í Búnaðarbankan-
um.
Leifur gekk í sambúð með Val-
dísi Hjartardóttur og giftust þau
síðar. Þau eignuðust soninn Hann-
es Þór. Þau Valdís skildu. Síðar bjó
hann um árabil með Ólöfu Maack
Jónsdóttur og eignuðust þau
Hrafnkel Loga. Þau slitu samvist-
um. Leifur eignaðist þriðja soninn,
Aron, með Astu Sigurðardóttir.
Þau Ásta hófu ekki sambúð en
héldu ávallt góðu sambandi. Leifur
var afar stoltur af sonum sínum
þremur og sonarsyninum Daníel
Þór og fylgdist grannt með upp-
_ vexti þeirra, þótt ekki tæki hann
iieinan þátt í uppeldinu.
Skáklistin var okkar sameigin-
lega hugðarefni. Leifur var ekki
sérstaklega mikill keppnismaður á
þeim vettvangi, heldur tefldi hann
langmest fyrir ánægjuna og félags-
skapinn. Tvítugur sigraði hann á
öflugu afmælismóti Skákfélags
Hafnarfjarðar árið 1960 og árið eft-
ir á Skákþingi Hafnarfjarðar. Eftir
að við kynntumst tók hann oft þátt í
mótum og náði líklega sínum besta
árangri árið 1980, er hann varð í 2,-
4. sæti á mjög vel skipuðu Skák-
• þingi Reykjavíkur. Fyrir góðan ár-
angur sinn um það leyti vann hann
sér inn stig frá Alþjóðaskáksam-
bandinu FIDE og var mörg ár á
eftir á meðal 20-25 stigahæstu ís-
lensku skákmannanna. Þá var hann
um 20 ára skeið í sigursælli skák-
sveit starfsmanna Búnaðarbank-
ans.
Daníel, f. 17. ágúst
1987. 2) Hrafnkell
Logi, f. 2. okt. 1982.
Móðir hans er ólöf
Maack Jónsdóttir. 3)
Aron, f. 27. nóv. 1985.
Móðir hans er Ásta
Sigurðardóttir.
Leifur vann ýmis
störf fram til ársins
1973 er hann réðst til
Landsbanka íslands.
Árið 1977 hóf hann
störf hjá Búnaðar-
banka Islands og var
útibússtjóri bankans á
Grundarfirði frá 1987
til 1995. Þá varð hann útibússtjóri
í Vesturbæjarútibúi Búnaðar-
bankans í Reykjavík og gegndi
því starfi til æviloka.
Leifur sat í stjórn Skáksam-
bands íslands frá 1984-86 og aft-
ur frá 1996-97.
Leifur verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Leifur kom mjög við sögu á
miklu uppgangstímabili íslenskrar
skákhreyfingar á níunda áratugn-
um. Við höfðum oft rætt nauðsyn
þess að halda hér fleiri alþjóðamót
til að gefa upprennandi Islending-
um tækifæri. Það var ekki síst fyrir
áhuga og atorku Leifs að Búnaðai’-
bankaskákmótið 1984 komst á lagg-
irnar. Þar sló Jóhann Hjartarson í
gegn svo um munaði og í kjölfarið
fylgdi fjöldi móta. Sú kynslóð sem
þá fékk að láta ljós sitt skína er
uppistaðan í íslenska landsliðinu,
sem hefur verið í hópi tíu bestu í
heimi frá árinu 1986. Leifur var
mótsstjóri og fórst það svo vel úr
hendi, að í kjölfarið var mjög lagt
að honum að taka að sér trúnaðar-
störf fyrir skákhreyfinguna. Hann
tók m.a. að sér það erfiða hlutverk
að vera gjaldkeri Skáksambands
Islands á annasömu tímabili og
gegndi því starfi af stakri trú-
mennsku þar tO hann fluttist til
Grundarfjarðar.
Árið 1984 hóf ég einnig störf í
Búnaðarbankanum og eftir það
urðu kynni okkar Leifs ennþá meiri
en áður. Það var mikill fengur fyrir
mig, nýútskrifaðan lögfræðinginn,
að eiga að svo veraldarvanan
bankamann. Leifur starfaði þar af
metnaði og mat mikils þá ábyrgð
sem honum lítt menntuðum hafði
verið fengin. Fyrst vann hann í að-
albankanum, en varð skrifstofu-
stjóri í útibúi bankans í Garðabæ
frá 1980 og við stofnun útibúsins í
Kópavogi árið 1983 varð hann skrif-
stofustjóri þar. Leifur fór árið 1981
til starfsnáms í Midland Bank í
London og lærði þar sitthvað sem
síðar átti eftir að reynast vel.
Árið 1987 kom að því að Leifi var
falið að verða útibússtjóri Búnaðar-
bankans á Grundarfirði. I því
myndarlega sjávarplássi hafði
bankinn reist glæsilegt útibú. Ur
glugganum á skrifstofu Leifs blasti
Kirkjufellið við eins og málverk á
veggnum. Við vinir Leifs eignuð-
umst innhlaup hjá honum á Grund-
arfirði og þangað var ávallt gaman
að koma, hvort sem það var í erind-
um bankans eða í skemmtiferð.
Ferðir mínar þangað urðu líka
margar og þegar hann var í bænum
heimsótti hann okkur hjónin oft.
Leifur naut sín vel á Grundar-
firði. Honum var vel tekið og þar
nýttist vel reynsla hans á unga
aldri við fjölbreytt störf. Það er
ekki oft sem bankaútibússtjórinn
byrjar á því að kenna viðskiptavin-
unum að flaka fisk, en lagni við það
var á meðal fjölmargra hæfileika
Leifs. Hann sagðist sjálfur eiga
heimsmetið í að flaka karfa. Fljót-
lega eftir að hann kom á Grundar-
fjörð eignaðist hann trillu og veiddi
strax eina þá stærstu lúðu sem sést
hefur við Breiðafjörð.
Það kom vel í ljós í starfi Leifs
sem bankaútibússtjóra hversu gæt-
inn og traustur hann var að upp-
lagi. Þótt miklir erfiðleikar hafi
steðjað að atvinnulífi landsmanna
fljótlega eftir að hann tók við útibú-
inu á Grundarfirði tókst honum að
sigla framhjá skerjunum og forðast
áföll. Leifur hafði verið einhleypur
um nokkurra ára skeið þegar hann
fluttist vestur. Hann eignaðist þar
góða og trausta vini, en oft hlýtur
þó vistin að hafa verið nokkuð ein-
manaleg. Starfinu fylgdi óhjá-
kvæmilega nokkur einangrun.
Bankastjórinn gat ekki leyft sér að
fara út á lífið og lyfta sér upp.
Á þessum árum sínum íylgdi
hann tvívegis Jóhanni Hjartarsyni,
vini sínum, á stórmót í Júgóslavíu
og á Spáni. Hann fór líka með mér
til Sviss og urðu þetta honum mjög
eftirminnilegar ferðir sem styttu
honum skammdegið. Leifur var
bráðskemmtilegur ferðafélagi og
hann naut þess mjög að koma á
nýjar slóðir.
Leifur var sjö ár á Grundarfirði
en færði sig þá um set og tók við
Vesturbæjarútibúi Búnaðarbank-
ans. Því stýrði hann af sama örygg-
inu og áður og var vinsæll á meðal
samstarfsmanna og viðskiptavina.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um sé ég að heilsu Leifs hefur verið
farið að hraka þegar á árinu 1994.
„Ef ég hefði ekki verið svona
hraustur hefði þetta uppgötvast
fyn’,“ sagði hann um mein sitt í
haust þegar hann hafði fengið
þungan dóm lækna. En Leifur
gafst ekki upp baráttulaust. Hann
lét ekki hugfallast, heldur bjóst til
varnar gegn sjúkdómnum í íbúð
sinni í Kópavogi og gerði allt sem
hann gat í baráttunni fyrir lífinu.
Þar stóð hann ekki einn, heldur
naut hann stuðnings fjölskyldu
sinnar og fjölmargra vina. Heima-
hlynning Krabbameinsfélagsins
lagði líka sitt af mörkum.
Það var sárara en tárum taki að
fylgjast með góðum vini breytast úr
hraustmenni í veikburða sjúkling á
örfáum mánuðum. Það var þó að-
eins líkaminn sem gaf eftir, andinn
var óbugaður. Það er ótrúlegt, en
aðeins eru þrjár vikur frá því að
Leifur var með vini sínum Jóhanni
Hjartarsyni að fylgjast með
æsispennandi heimsmeistaraeinvígi
í skák í sjónvarpinu og hann fann
vinningsleikinn sem Anand sá ekki!
Leifur heimsótti aldraða móður
sína daglega á meðan hann gat og
hann safnaði þreki til að geta verið
með fjölskyldunni um jólin og ára-
mótin. Hafdís, systir hans, hjálpaði
honum mest við þessar erfiðu að-
stæður. Ur sambandi þeirra Leifs
skein systkinakærleikurinn. Fyrir
jólin kom svo Hannes Þór, elsti
sonurinn, alfluttur heim frá Fresno
í Bandaríkjunum, til að hjálpa fóð-
ur sínum í þessu harða stríði. Hann
var Leifi mikill styrkur og veitti
ekki af, því strax í byrjun ársins
hófst lokabaráttan og hún varð
snörp. Þau Hafdís og Hannes gátu
uppfyllt þá hinstu ósk Leifs að fá að
heyja hana heima, umvafinn ástríki
þeijra.
Eg votta þeim, móður hans, son-
unum ungu, sonarsyninum og öðr-
um aðstandendum mína dýpstu
samúð.
Guð geymi þig, kæri vinur.
Margeir Pétursson.
Leifur var að vestan en kom að
austan uppí Taflfélag. Þeir sögðu að
hann hefði verið að kenna á Fá-
skrúðsfirði en væri nú fluttur suður
og væri nokkuð glúrinn að tefla. Við
töldum okkur strax sjá að hann
kynni engar byrjanir og þeir sem
lengra voru komnir staðhæfðu að
taflmennska hans í miðtaflinu væri
ekki alveg eftir bókinni. Þó vann
hann flestar skákirnar og var rosa-
lega góður í endatöflum. Þá var
hann líka lævís og hættulegur:
Einu sinni var hann þrem peðum
undir í hróksendatafli en fórnaði
hróknum af stakri snilld þannig að
mát blasti við andstæðingnum. Það
varð að bera virðingu fyrir svona
manni.
Við lærðum það síðan að Leifur
átti sér dularfulla skákfortíð og
hafði teflt við Benóný og gömlu
meistarana í Breiðfirðingabúð.
Þegar betur var að gáð kunni hann
auðvitað líka byrjanirnar sínar eins
og t.d. grjótgarðsafbrigðið en þær
voru bara ekki í tísku þessa stund-
ina. Þá varð þýðingarlítið að reyna
kóngsindverska vörn gegn Leifí.
Hann svaraði undantekningarlaust
með fjögurrapeða árásinni og var
þá svartur heppinn að halda út í yf-
ir tuttugu leiki.
Eg tefldi margar skákir við Leif
uppi í Taflfélagi áður en ég kynntist
honum að gagni. Þá var hann flutt-
ur í Mjóuhlíðina og stóð hús hans
opið skákmönnum. Þar var teflt,
horft á fótbolta í sjónvarpinu og
spjallað um heima og geima. Þar
kenndi Leifur mér, ungum laga-
manni, alla bankalögfræðina eins
og hún lagði sig enda var hann með
pungapróf í lögfræði. Hann leysti
reyndar oft síðar fyrir mig úr
vandamálum á því lagasviði þegar
ég kom ekki auga á besta leikinn.
Á þessum árum var ég að endur-
nýja bernskukynni mín af stang-
veiði og þar sem Leifur var alinn
upp í veiðimennsku fyrir vestan og
kallaður Halli urðum við veiðifélag-
ar. Hófst sú veiðimennska með því
að Leifur lagði til sinn hvíta önd-
vegisskódabíl og við ókum á honum
austur í Vopnafjörð. Minna mátti
það ekki vera. Það var auðvitað
enginn fiskur í Sunnudalsá en gam-
an var í Miklagarði. Þá fórum við á
Seyðisfjörð og gistum á Egilsstöð-
um og Fáskrúðsfirði. Það var eng-
inn fiskur í Fáskrúðsfjarðará en
bullandi bleikja í Breiðdalsá. Þar á
liggjandanum kenndi Leifur mér
vestfirska bleikjuveiðigaldra.
Eftir austurferðina góðu rennd-
um við víða fyrir fisk á næstu árum.
Eg minnist ferða í Grímsá, Hauka-
dalsá, Straumfjarðará, Búðardalsá
og austur á Iðu. Frægasta veiði-
ferðin var þó í Sæmundará í Skaga-
firði þar sem Leifur vann það ein-
stæða afrek að veiða sextán punda
lax á naglaklippur.
Leifur fluttist á Grundarfjörð og
tók við útibúi Búnaðarbankans. Þar
undi hann hag sínum vel. Hann gat
dólað sér við veiðar og komist á sjó.
Meðal annars dró hann á haukalóð
allra stærstu lúðu sem ég hef
nokkurn tíma haft spurnir af. Leif-
ur eignaðist trillu og átti ég hlut
með honum. Síðan fengum við
krókabát og settum hann í lengingu
af því að þá planaði hann betur. Eg
fór allt of sjaldan vestur á skak og
ég held að Leifur hafi líka farið
alltof sjaldan út, því á söltum sjó
leið honum best.
Leifur var góður maður. Eg
minnist hans með þakklæti fyrir
samverustundirnar og mikilli eftir-
sjá. Ég veit að Lykla-Pétur skráir
hann strax í meistaraflokk.
Ásgeir Þór Árnason.
Það var mikið áfall sem ég fékk í
síðustu viku þegar ég fór í Vestur-
bæjarútibú Búnaðarbankans til að
hitta Leif.
Ég kynntist Leifi sem útibús-
stjóra í Vesturbæjarútibúinu. Sem
framkvæmdastjóri og útlendingur
fékk ég góð ráð og leiðbeiningar hjá
Leifi um hvernig best væri að
ganga gegnum frumskóg peninga-
málanna á íslandi. AJltaf fékk ég
góðar móttökur, sama hvenær ég
kom í bankann. Dyrnar á skrifstof-
unni hans voru ávallt opnar svo við
gátum rætt málin. Leifur var mjög
nákvæmur, samviskusamur og
sannur fagmaður á bankastjórasvið-
inu. Hann var mikill húmoristi og
við skiptumst margoft á bröndurum
á lokuðum viðskiptafundum. Leifur
hafði haldgóða enskuþekkingu og
stundum töluðum við saman á
ensku til að viðhalda enskukunnáttu
okkar. Við rifjuðum upp gamlar
minningar um starf Leifs hjá Mid-
land Bank í London. Sjaldan hef ég
kynnst öðrum eins Englandsvini og
þótti Leifi England ákaflega fagurt
land. Stundum ræddi ég við þennan
hugsandi mann um allt milli himins
og jarðar og tilgang lífsins. Hug-
myndin um meistarahönnuð, hinn
Almáttuga - Guð - ætti að skipta
LEIFUR HARALDUR
JÓSTEINSSON
okkur miklu máli. Kunnur eld-
flaugasérfræðingur sem vann hjá
NASA, dr. Werner von Braun
sagði: „Náttúrulögmál alheimsins
eru svo nákvæm að við eigum ekki í
nokkrum erfiðleikum með að smíða
tunglfar, og getum tímasett flug-
tímann upp á brot úr sekúndu. Ein-
hver hlýtur að hafa sett þessi lög-
mál.“
Dauðinn er oft nefndur síðasti
óvinurinn. Biblíuritarinn Páll gaf
von um að komast mætti undan
þessum „síðasta óvini“, dauðanum.
Hann skrifaði: „Dauðinn er síðasti
óvinurinn, sem verður að engu
gjörður." (1. Korintubréf 15:26). Af
hverju gat Páll verið svona viss um
það? Af því að sá, sem sjálfur hafði
verið reistur upp frá dauðum, Jesús
Kristur, hafði kennt honum. (Post-
ulasagan 9:3-19). Þess vegna gat
Páll líka skrifað: „Því að þar eð
dauðinn kom fyrir mann (Ádam),
kemur og upprisa dauðra fyrir
mann (Jesú Krist). Því að eins og
allir deyja fyrir samband sitt við
Adam, svo munu allir lífgaðir verða
fyrir samfélag sitt við Krist.“ (1.
Korintubréf 15:21, 22.)
Ég votta móður Leifs, þremur
sonum og sonarsyni samúð mína og
það er von mín að þið megið leita
styrks hjá hinum sanna Guði Biblí-
unnar.
Jeff Roberts,
framkvæmdastjóri
Lyftuþjónustunnar.
Dauðinn er lækur, en lífið er strá,
skjálfandi starir það straumfallið á.
(MLJoch.)
Lífshlaupi vinar míns, Leifs Jó-
steinssonar, er lokið eftir hetjulega
baráttu við sjúkdóm sem engu eir-
ir. Eftir standa aðeins minningar-
brot um minnisstæðan og góðan
vin sem forsjónin hefur gefið grið
og kallað til sín.
Leifur var að mörgu leyti sér-
stakm- maður. Hann bar umhyggju
fyrir börnum sínum og fjölskyldu
en var jafnframt einstæðingur á
margan hátt. Hans auður var
aldrei veraldlegur en hann fór af-
skaplega vel með fjármuni í starfi
sínu sem útibússtjóri. Hann naut
góðra stunda, var hrókur alls fagn-
aðar og sagði mergjaðar sögur með
sígarettuna nærri en kannski var
nautnin um leið hans versti óvinur.
Umfram allt var Leifur góður vin-
ur, traustur og skemmtilegur og
rúmlega tveggja áratuga aldursbil
skipti þar engu máli.
Leifur var kunnur skákmaður
þegar ég steig mín fyrstu spor á
skáksviðinu. Hann var snaggara-
legur ásýndar með sókndjarfan
skákstíl og tefldi í A-flokki. Áhugi
hans var ósvikinn á taflmennsku og
félagsstörfum þeim tengdum.
Hvergi bar það betri árangur en í
skáksveit Búnaðarbankans, en
Leifur var þar lykilmaður og sann-
kallaður foringi sveitarinnar sem
liðsmaður og stjórnandi um
tveggja áratuga skeið. Enginn átti
meiri þátt í að byggja upp og við-
halda frábærri stemmningu sem
jafnan hefur þar ríkt og viðhaldið
þeirri hefð sem sveitin og umgjörð
hennar hefur skapað innan bank-
ans sem utan. Nú er foringinn fall-
inn og hans skarð verður vandfyllt.
Upphaf vináttubanda okkar
Leifs má rekja til ársins 1985 þeg-
ar við vorum í skáksveit sem fór í
vináttuferð til Kína í boði kín-
verskra skákyfirvalda. Leifur var í
senn fararstjóri og liðsmaður ís-
lensku sveitarinnar og stóð sig
framúrskarandi vel, einkum við
stjórnunina, sem krafðist mikils,
enda höfðu framandi aðstæður ólík
áhrif á menn. Við dvöldum fyrst í
Peking en síðan var haldið til borg-
arinnar Chengdu sem er í miðju
Kínaveldi með sjö milljónir íbúa.
Við lentum síðdegis á alþjóðaflug-
velli borgarinnar. Alþjóðavæðingin
náði hins vegar ekki til tungumála
því þar var enginn sem gat tjáð sig
á enskri tungu sem var slæmt því
engin móttökunefnd var mætt til
þess að taka á móti hópnum. I
fyrstu hentum við gaman að, því