Morgunblaðið - 20.03.1998, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 20. MARZ 1998 49
Þá er hann elsku besti afí minn
farinn. Nú kveð ég hann í síðasta
sinn. Allt þykir mér þetta vera
skrítið en núna veit ég að honum
líður vel. Afi minn var mér svo mik-
ið. Allt frá því ég man eftir mér
fyrst hefur hann verið hjá mér, en
nú er hann farinn. Hann afí minn
var góður og hlýr maður og vildi
öllum vel og ávallt var stutt í brosið
hans. Hann var ekki bara afí minn
heldur líka góður vinur minn, hann
var fastur punktur í lífi mínu. Alltaf
þegar ég kom til hans og ömmu sat
hann í stólnum sínum og horfði á
sjónvarpið eða réð krossgátu.
Þessa alls á ég eftir að sakna eins
og svo margs annars sem ég og afi
gerðum saman og eitt af því var að
fara í kirkju. A jólunum var afí
kominn að ná í mig klukkan eitt og
við brunuðum í kirkju saman og
áttum þar yndislegar stundir. Afí
minn var mjög trúaður maður og á
ég honum trúna mína að þakka.
Þegar ég var yngri fórum við vin-
kona mín á hverjum sunnudegi með
afa í barnamessu og eftir hana fór-
um við og fengum okkur pylsu og
mix og var alltaf jafn gaman.
Afí minn var alltaf tilbúinn að
gera allt fyrir alla, hvort sem það
var að sækja einhvern eða að passa
litla augasteininn sinn, hann Hall-
dór Erik.
En nú er hann afí farinn og eftir
sitja endalausar minningar um
hann. Afa mun ég aldrei gleyma og
verður hann alltaf hjá mér, jafnt í
huga sem í hjarta. Hann var heims-
ins besti afí og studdi mig í flestu
sem ég tók mér fyrir hendur, sama
hvað það var.
Elsku besti afí minn, nú kveð ég
þig í hinsta sinn, með allar góðu
minningarnar í huga. Þakkir fyrir
að hafa mátt eiga allar þessar ynd-
islegu stundir með þér, þakkir fyrir
allt sem þú gerðir og þakkir fyrir
að hafa haft þig hjá mér. Þú ert og
verður alltaf heimsins besti afí.
Þú hefur verið fastur punktur í
allri tilveru minni. Ég man bros-
andi augu þín, hönd þína sem leið-
beindi mér, arm sem forðaði mér
frá vá og ruggaði mér í svefn. Ég
sat á háhesti, þrýsti hönd þína, átti
með þér ævintýr. Hlustaði á sög-
urnar þínar. Hló að skrýtlunum.
Undraðist töframátt þinn. Þú ert
hluti af lífi mínu. Hluti af mér. Um
eilífð. Ég mun ávallt elska þig, afi
minn
Þín,
Anna Lena (Dýri).
Það er skrýtið að hugsa til þess
að Jónas sé farinn, hann Jónas
hennar ömmu, er reyndist okkur
ávallt hinn besti afi. A svona stundu
streyma minningamar fram. Amma
og Jónas á leið út úr bænum, á grá-
um amerískum bíl og með ferðahúf-
umar á sínum stað. Oftar en ekki
fengum við systkinin að fara með,
bæði norður á Strandir og í hina og
þessa sumarbústaði. - Eða öll að-
fangadagskvöldin þegar þau sátu í
rólegheitum, skoðandi öll jólakortin
og hinar fjölmörgu kirkjumyndir,
sem fylgdu með.
Jónas var okkur svo sannarlega
góður. Okkur er til dæmis minnis-
stætt er hann gaf okkur skæru
kuldastígvélin, þegar hann kom frá
útlöndum einu sinni. Það var ein-
kennandi fyrir hann og hversu vel
hann hugsaði til okkar. Hann virtist
alltaf vera tilbúinn að keyra okkur
eða gera okkur annan greiða. Hann
sýndi okkur og okkar hugðarefnum
mikinn áhuga og var góður hlust-
andi.
Við eigum eftir að sakna Jónasar
sárt og erfitt verður að ímynda sér
ömmu án hans. En við eigum minn-
ingarnar og erum þakklát fyrir að
hafa kynnst jafn góðum manni og
Jónas var. Við vonum að honum líði
vel þar sem hann er staddur nú.
Elsku amma, Guð styrki þig í sorg
þinni.
Fanney Rós og Agúst R.
• Fleiri minningargreinar um Jón
Jónsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
GUNNHILDUR
ÓLAFSDÓTTIR
+ Gunnhildur Ólafs-
dóttir fæddist í
Keflavík 10. septem-
ber 1949. Hún lést á
Sjúkrahúsi Suður-
nesja 9. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru lijónin
Soffía Þorkelsdóttir,
kaupmaður, f. 4. apríl
1915 á Álftá í Mýra-
sýslu og Ólafur Sig-
urðsson, matsveinn, f.
1. febrúar 1915, á
Eyrarbakka, d. 3.
apríl 1995. Hálfbróðir
Gunnhildar er Pétur
H. Ólafsson, tannréttingalæknir,
f. 13.9. 1940 og alsystir Asa Ólafs-
dóttir, listakona, f. 31.5. 1945.
Gunnhiidur gekk að eiga Sig-
urð Brynjólfsson 1968, þau slitu
samvistum. Eftirlifandi eigin-
manni sínum, Borgari Ólafssyni,
giftist Gunnhildur 14. janúar
1984. Uppeldisbörn Gunnhildar
voru: Hans Ómar, bifreiðastjóri, f.
26.10. 1965, Sólveig Björndfs,
húsmóðir, f. 2.6. 1968, Ólafur
Björn, vélstjóri, f. 31.12. 1972,
Sævar Ingi, trésmiður, f. 2.12.
1974, og uppeldis ömmubarn
Okkur langar til að minnast
Gunnhildar okkar í örfáum orðum.
Nú á skilnaðarstundu sækja að
okkur minningar frá liðnum
samverustundum þegar við vorum
litlar stelpur í Álftártungu. Við
nutum þess að vera til í sveitinni
með fagran fjallahring og
náttúrufegurð. Gunnhildur kom
fyrst til okkar að Álftártungu þegar
hún vai- átta ára og var öll sumur á
heimili okkar til sextán ára aldurs.
Það var mikil tilhlökkun þegar við
vissum að Gunnhildur væri að koma.
Okkur þótti hún alltaf svo fín og
falleg. Ekki má gleyma öllum
stundunum sem við áttum út á
Móholti þar sem við byggðum
reisulega bæi með hestum, kúm og
kindum. Já, það er margs að minnast
frá æskuárunum. Ekki má gleyma
öllum Grímsstaðarferðunum en þá
fórum við alltaf ríðandi og var þá oft
sprett úr spori. Gunnhildur fékk hest
í fermingargjöf sem hún skirði Vin.
Hún dekraði við hann og náði svo til
vinar síns að hún kenndi honum að
kyssa sig. Já, hún Gunnhildur
heiEaði dýrin líka. Hún var alltaf
eins og ein af okkur systkinunum.
Með Bogga manni sinum átti
Gunnhildur yndisleg ár í Keflavík og
nú á liðnu hausti komum við til hennar
og var þá þessi hræðilegi sjúkdómur
búinn að heltaka hana, en hún barðist
til þrautar. Boggi studdi hana af
einstakri nærgætni og lagði aUt í
sölurnar. Einnig fékk hún góða hjálp
frá Ásu systur sinni og Gauju frænku
sinni að ógleymdri móður sinni, Soffíu.
Rósa María Óskars-
dóttir, f. 30.11. 1983.
Að barnaskóla
loknum var Gunnhild-
ur tvo vetur á Heima-
vistarskólanum í
Reykholti. Vorið 1967
lauk Gunnhildur
gagnfræðaprófi við
Gagnfræðaskólann í
Keflavík. Síðan lauk
Gunnhildur námi í
hárgreiðsluiðn 1970
og starfði við það
næstu þijú árin. Árið
1973 hóf hún störf við
byggingarvöruversl-
unina Járn og skip, þar starfaði
hún til ársins 1987 með hálfs ann-
ars árs hléi þegar Vörubílstöðin í
Keflavík naut starfskrafta henn-
ar. Árið 1987 hófu þau hjónin eig-
in rekstur matsölustaðar, sem þau
seldu nýverið. I janúar 1983 hófu
Gunnhildur og Borgar búskap, þá
fljótlega fluttu böm Borgars
hvert á eftir öðru til þeirra, tók
Gunnhildur þau að sér í mislang-
an túna, eða þar til þau hófu bú-
skap sjálf.
Utfór Gunnhildar fór fram frá
Keflavfkurkirkju 14. mars.
Elsku Boggi og böm, Soffa, Ása,
Tinna og aðrir aðstandendur, missir
ykkar er mikill, en bjartar
minningar munu lifa um ókomin ár.
Elsku Gunnhildur! Við þökkum
þér fyrir allt og allt.
Smávinir fagrir, foldar skart,
fífiU í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Prýffið þér lengi landið það,
sem lifandi guð hefur fundið stað
ástarsælan, því ástin hans
alls staðar fyllir þarfir manns.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig,
- hægur er dúr á daggamótt, -
dreymi þig ijósið, sofðu rótt.
(Jónas Hallgrimsson.)
Steinunn og Ásgerður
frá Álftártungu.
Elskuleg frænka okkar, Gunn-
hildur, hefur kvatt þennan heim að-
eins 48 ára að aldri, eftir langa og
stranga baráttu við illvígan sjúkdóm.
Hún var mikUl náttúruunnandi,
sveitin og dýrin áttu mikU ítök í
henni. Hún var mikill fagurkeri og
Htir skiptu hana miklu mál. Gunn-
hUdur hafði allt tU að bera, fagurt út-
lit og góðan innri mann, sannkölluð
fegurðardís.
Hún var vandvirk, nákvæm og
samviskusöm í öllu sem hún tók sér
fyrir hendur. Hún var mikil áhuga-
manneskja um garðyrkju og hafði
mjög gaman af steinum sem hún
tíndi. Hún var einstaklega natin og
þolinmóð við böm, gaf sér tíma tU að
hlusta á þau og gefa þeim góð ráð ef
því var að skipta.
Þó svo að GunnhUdur hafi ekki
eignast böm sjálf gekk hún öðrum
bömum í móðurstað.
Fyrir átján ámm kenndi hún sér
meins sem hún sigraðist á en fyrir
ári tók það sig upp aftur. Hún barð-
ist hetjulegri baráttu við þennan Ul-
víga sjúkdóm en varð að lúta í lægra
haldi.
Að lokum viljum við þakka fyrir
allar góðu stundirnar sem við áttum
með henni.
Við vottum aðstandendum inni-
lega samúð okkar.
Nú finn ég angan löngu bleikra blóma,
borgina hrundu sé við himin (jóma,
og heyri aftur fagra, foma hljóma,
finn um mig yl úr bijósti þínu streyma.
Ég man þig enn og mun þér aldrei gleyma.
Minning þín opnar gamla töfraheima.
Blessað sé nafn þitt bæði á himni og jörðu.
Brosin þín mig að betra manni gjörðu.
Brjóst þitt mér ennþá hvíld og gleði veldur.
Þú varst mitt blóm, mín borg, mín harpa og
eldur.
(Davíð Stefánsson.)
Guðrún og Ragnheiður.
Mig dreymdi rödd: „Sjá, blómin rauð og blá
mót þjartri dögun opnum krónum slá.“
Af beði ég reis, þá barst mér önnur rödd:
„Hvert blóm, sem springur út, mun dauðinn
slá.“
(Omar Khayyám)
Hafandi þessa vitneskju í huga er
það meira en lítið skrítið, að dauðinn
skuli ávallt koma manni í opna
skjöldu, og skilja mann eftir svo um-
komulausan og ráðvilltan þegar
hann fer hjá, þó svo að aðdragandinn
hafí verið langur og langt síðan Ijóst
varð hvert stefndi. Nú er dáinn langt
um aldur fram minn besti og sann-
asti vinur. Vinur minn í rúm þrjátíu
ár eða síðan í gaggó forðum. Hún
GunnhUdur Ólafsdóttir, þessi kona
sem var slík perla, að ekld kom ann-
að tíl greina þegar frumburðurinn
fæddist en að skíra í höfuðið á henni.
Henni sem bar þetta sterka nafn og
gæddi það um leið yndisþokka sín-
um.
Já, í gaggó hófst þessi vinátta sem
átti eftir að standa allt til loka, án
þess að nokkurn tíma félli styggðar-
yrði á mUli, enda þótt okkur greindi
á í mörgu. Og við trúðum hvort öðru
fyrir hvort öðru, og eins og gengur
áttum við okkur ýmis leyndarmál, og
við þorðum að veita hvort öðru að-
gang að þeim, oft aðeins til að létta á
hjarta okkar en svo ærið oft tU að fá
umsögn hins og álit. Já, GunnhUdur
mín, margs er að minnast, en þó held
ég þegar tU baka er litið að það sem
hæst stendur upp úr sé kjarkur þinn
+ Haraldur Oddsson
fæddist á Sæbóli í
Tálknafirði 29. júlí
1912. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Hlíð á Akureyri 13.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Oddur Magn-
ússon, bóndi og sjó-
maður, f. 27.8. 1868 á
Brekku í Gufudals-
sveit, d. á Patreksfirði
12. mars 1950, og
Þuríður Guðmunds-
dóttir Ijósmóðir og
húsfreyja, f. 22.7.
1875 á Miðhúsum í
Gufudalssveit, d. 22.1. 1966 í
Reykjavík. Oddur og Þurfður
eignuðust sjö börn. Sigríði, Þór-
höllu, Magnús, Lilju, Vilhelmínu
og tviburana Tryggva og Harald.
Systkinin eru nú öll látin.
Haraldur kvæntist 17. júlí 1937
Fanneyju Eggertsdóttur, f. 8.
febrúar 1919, d. 14. nóvember
1984. Foreldrar henn-
ar voru Eggert Guð-
mundsson frá Siglu-
nesi, trésmiður á
Akureyri, og Stefanía
Sigurðardóttir frá
Kamphóli i Eyjafirði.
Synir Haralds og
Fanneyjar eru Egg-
ert, f. 12.5. 1937, maki
Egilína Guðmunds-
dóttir, og Haukur, f.
26.9. 1938, maki Hall-
dóra Ágústsdóttir.
liaraldur ólst upp í
Tálknafirði og á Pat-
reksfirði þar til hann
fluttist til Akureyrar
1928 með móður sinni og tvíbura-
bróður. Þar nam hann málaraiðn
og starfaði lengst af sjálfstætt að
iðn sinni en lauk störfum sem mál-
arameistari hjá Slippstöðinni á
Akureyri 1985.
Útför Haralds fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Þegar pabbi hringdi og sagði mér
að afi minn og nafni væri dáinn fannst
mér tíminn einhvem veginn stöðvast.
Ég settist niður og hugurinn töfraði
fram minningabrot frá Uðnum árum.
Minningar frá því við nafnamir fór-
um á bátnum hans afa eitthvað út af
Eyjafirði að fiska. Afi naut sín við að
draga fisk úr sjó og að kenna mér
réttu handtökin. Sjómennskan var
honum hugleikin og hann kenndi mér
svo margt sem lýtur að veiðiskap.
Þótt afi reri oft til fiskjar á eigin
báti þá hafði hann sjósóknina aldrei
sem aðalatvinnu. Afi var málari og
vann við það nánast alla sína vinnu-
tíð. Hann málaði mörg húsin á Akur-
eyri og í nágrenni og á seinni árum
skipin í slippnum.
Oftast fór hann til vinnu á gamla
hjólinu sínu og í hvíta málningargaU-
anum. Þessi minning situr í huga mér,
þar sem ég sé afa hjóla eftir götum
Akureyrar íklæddan málningargaU-
anum. Afi notaði hjólið mikið og þó
svo að hann eignaðist Jagúarinn þá
var hann mestmegnis notaður spari.
í garðinum notaði hann nánast aUt
plássið í kartöflurækt og voru kart-
öflurnar hans einstakar. Litli hjaUur-
inn við bakdyrnar geymdi siginn fisk,
eða harðfisk sem afi veiddi og verk-
aði og þótti mér það algert sælgæti.
HARALDUR
ODDSSON
og æðruleysi í glímu þinni við þann
sjúkdóm sem dró þig tU dauða.
Aidrei heyrði ég þig kvarta, og í von-
ina um bata hélstu aUt tU enda. Um
leið og ég kveð þig, kæri vinur, vU é£-—
þakka honum Bogga okkar alla um-
hyggjuna, ástina og kærleikann sem
hann veitti þér og dugnaðinn við að
annast þig aUt tU enda.
Elsku Boggi, Soffía og aðrir ást-
vinir, góður Guð veri með ykkur og
styrki ykkur í sorginni.
Minningin lifir og lifir sterkt.
Gult fijóduft á glampandi bývæng,
grátt ljós í furðuaugum fagurrar konu,
rauðar rústir í litbrigðum lækkandi sólar:
svo safna ég og hleð ykkur, minningar mínar.
Er Dauðinn kemur, hann klæmar skal bijóta
á einhveiju, sem ég held eftir. *“ '
(Carl Sandburg)
Brynjólfur Sigurðsson.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fýrir Kðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Sagt er að gleðin og sorgin séu
systur. Sorgin er það gjald sem við
greiðum fyrir það að elska. Hún
Gunnhildur er látin, langt um aldur
fram. Þessi fáu kveðjuorð eru rituð
til að minnast hennar eins og við
þekktum hana. Ég minnist hennaí"*
fyrst þegar hún var tíu ára gömul
þegar hún kom í heimsókn með
mömmu sinni. Hún var broshýr,
falleg, hæglát og hafði þann
eiginleika að það geislaði frá henni
þetta ljós sem við öll þráum að
öðlast og það fylgdi henni til
dauðadags. Oft kom hún í heimsókn
ein eða með Guðrúnu frænku sinni
og þegar Guðrún passaði dætur
okkar var Gunnhildur oft með henni.
Gunnhildur lærði hárgreiðslu og
setti á stofn hárgreiðslustofu ásamk—
frænku sinni, Guðrúnu, sem þær
ráku saman í nokkur ár. Árið 1968
giftist hún Sigurði Brynjólfssyni.
Þau skildu eftir stutta sambúð. Milli
tvítugs og þrítgus greindist
Gunnhildur með krabbamein. Hún
tók því með þeirri einurð og
jafnaðargeði sem einkenndi hana og
hafði betur. Árið 1984 giftist hún
Borgari Ólafssyni. Gunnhildur tók
börn Borgars frá fyrra hjónabandi
og gekk þeim í móðurstað. Þau hjón
voru einkar samhent og settu á
stofn fyrirtæki og unnu bæði við það
þar til Borgar seldi til að annast
konu sína þegar ljóst var að
Gunnhildur hafði veikst aftur af
krabbameini.
Kæri Boggi og börn, við biðjun^r-
góðan Guð að veita ykkur styrk í
sorg ykkar. Elsku Soffía, Ása og
Tinna, missir ykkar allra er mikiU,
en vissan og trúin um að Gunnhildur
er komin heim, umvafin elskú
ástvina sinna, sefa sárustu sorgina.
Gunnhildur mín, hafðu þökk fyrir
allt. Blessuð sé minning þín.
Áslaug og fjölskylda.
Þegar afi hafði selt síðasta bátinn
þá leið honum ekki vel. Ég fann að
afa vantaði eitthvað og mikið þótti
honum vænt um þegar ég sendi hon-
um siginn fisk öðru hvoru.
Stundimar hjá afa og ömmu á Sól-
völlunum eru mér dýrmæt minning.
Amma að stússa á heimUinu og viít'5'
krakkamir að skottast um allt og afi
eitthvað að sýsla, eða í stólnum sín-
um að hlusta á fréttimar.
Amma var einstök kona sem átti
fáa sína líka. Hún bjó afa yndislegt
heimiU og þegar hún féll frá var það
afa og okkur öllum mikUl harmur.
Afi saknaði ömmu mUcið þó hann
hann léti ekki mikið bera á því, en
við vissum það.
Nú þegar afi er farinn þá hugsa ég
til þess með söknuði að ég muni
aldrei hitta nafna aftur, aldrei tala
við hann í síma, aldrei aftur afi. Dótt;
ir mín fékk aldrei að kynnast
langömmu sinni en lítUlega langafa
sínum. Ég tel það vera hverju barni
dýrmætt að hafa þekkt langafa sinn.
Lífið gengur sinn gang. Afa líður
örugglega vel núna hjá ömmu og þau
ganga veginn saman á ný.
Elsku afi, ég þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gefið mér á lífsleiðinni. .
Haraldur Eggertsson
og fjölskylda.