Morgunblaðið - 20.03.1998, Blaðsíða 52

52 FÖSTUDAGUR 20. MARZ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLABIÐ
ÞURÍÐUR
SKÚLADÓTTIR
+ Þuríður Skúla-
dóttir fæddist á
Gillastöðum í Laxár-
dal í Dalasýslu 12.
mars 1907. Hún lést
á heimili sínu í Ból-
staðarhlíð 41,
Reykjavík, 11. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Kristín Jóns-
dóttir, dáin 23. nóv-
ember 1952, þá 75
ára, og Skúli Eyj-
ólfsson, f. 16. sept-
ember 1876, d. 17.
maí 1938, bóndi á
Gillastöðum. Systkini Þuríðar
voru: Svanborg, Una, Svanborg
og Lára, sem allar dóu í æsku,
og Jón, f. 21. október 1912, d. 16.
maí 1966, og Skúli Eyjólfur, f. 3.
febrúar 1914, d. 30. apríl 1990.
Hinn 23. janúar 1930 giftist
Þuríður Jóhanni Bjarnasyni frá
Leiðólfsstöðum, f. 18. október
1902, d. 14. desember 1972.
Börn þeirra eru: 1)
Bjarni Hlíðkvist,
giftist Gerði Guð-
björnsdóttur og eiga
þau tvær dætur. Þau
skildu. Seinni kona
Guðný Þorgeirsdótt-
ir og eiga þau fimm
börn. 2) Una Svan-
borg, giftist Boga
Steingrímssyni, d.
12. júlí 1963, og áttu
þau fimm börn. Síð-
ar í sambúð með
Kristni Steingríms-
syni, d. 28. nóvem-
ber 1992. 3) Skúli
Hlíðkvist, giftur Guðrúnu Mar-
íu Björnsdóttur og eiga þau
þrjú börn. 4) Ómar Hlíðkvist,
giftur Sesselju Hauksdóttur og
eiga þau tvö börn. Barnabarna-
börn eru 31 og barnabarna-
barnabörn 3.
titför Þuríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elskuleg amma mín og nafna
lést í svefni 11. mars sl. daginn fyr-
ir 91 árs afmælið sitt. Hún kvaddi
þennan heim södd lífdaga, á þann
' hátt sem hún hafði óskað sér og
þurfti ekki að liggja sjúkralegu á
spítala.
Eg var fyrsta barnabam ömmu
minnar en alls urðu bamabömin
17, 31 bamabamabam og 3 bama-
bamabamaböm. Þrátt fyrir háan
aldur og næstum því blindu til
margra ára, skerta heym hin síð-
ustu ár og hrakandi minni, var
mesta furða hvað hún þekkti hóp-
inn sinn, áttaði sig á hverjum og
einum og fylgdist vel með okkar
■'* högum. Mörg undanfarin ár höfum
við afkomendur ömmu hist á fjöl-
skyldumóti ákveðna helgi síðsum-
ars og hafa allir sem vettlingi geta
valdið reynt að mæta. Þar var
amma engin uiidantekning, hún lét
sig aldrei van'ta. Hún sat alltaf með
okkur langt frameftir og hafði
gaman af að hlusta á gömlu góðu
ættjarðarlögin sungin. Anægjulegt
var að hún skyldi geta komið á síð-
asta fjölskyldumót, því það var
haldið í Dalasýslu í tilefni 90 ára af-
mælis hennar. Amma var Dala-
maður í húð og hár og unni Dölun-
um, þar var hún fædd og uppalin
og þar stofnaði hún heimili með afa
mínum, Jóhanni Bjamasyni, og ól
'honum fjögur böm, Bjarna, Unu
móður mína, Skúla og Omar.
Þegar amma og afi fluttu til
Reykjavíkur fluttu foreldrar mínir
í þeirra hús, Sunnuhvol í Búðardal,
sem var æskuheimili mitt. Þó
finnst mér alltaf svolítið sem
Nökkvavogur 48 í Reykjavík sé
mitt annað æskuheimili, en þar
bjuggu amma og afi lengst af og
dvaldi ég oft hjá þeim og á þaðan
margar ánægjulegar minningar.
'4? ^
4

/
Þegar andlát
ber að höndum
Útfararstofa kirkjugarðanna ehf.
Sími 551 1266
Allan sólarhringinn
Ég dvaldi einnig oft hjá ömmu eftir
að hún flutti í Maríubakkann og
einu sinni í nokkra mánuði með
syni mína tvo, meðan við biðum eft-
ir húsnæði en maðurinn minn var
þá á sjónum. Alltaf átti maður ör-
uggt skjól hjá ömmu en ég var ekki
ein um þessa gæsku hennar því
fleiri af barnabamabömunum nutu
hennar og þar á meðal bræður
mínir sem dvöldu hjá henni á fram-
haldsskólaárum sínum.
Amma og afi vom einstaklega
samhent hjón og var gott að vera í
návist þeirra og höfðinglega var
tekið á móti gestum á þeim bæ.
Amma missti mikið er afi féll frá,
ég var búsett hjá þeim um það leyti
og fann það glöggt, þó ekki hefði
hún um það mörg orð.
Ég minnist ömmu minnar sem
góðrar og elskulegrar konu, sem
gat þó verið föst fyrir ef því var að
skipta og snúið upp á sig ef henni
mislíkaði. Mér fannst hún glæsileg
kona og teinrétt í baki allt til síð-
asta dags.
Hin síðari ár hittumst við amma
oftast hjá móður minni, en hjá
henni var hún oft um helgar. Þær
mæðgur voru alltaf í daglegu sam-
bandi og annaðist mamma ömmu
einstaklega vel. Ég hitti ömmu
einmitt síðast hjá móður minni
viku fyrir andlát hennar, þá sat
hún eins og svo oft áður á rúm-
stokknum, vel til höfð eins og
alltaf, prjónaði ullarleista og hlust-
aði á sunnudagsmessu í útvarpinu.
Ég sagði henni hver ég væri, „nú,
ert þetta þú, nafna mín,“ sagði hún,
faðmaði mig fast að sér eins og
henni einni var lagið og ég undrað-
ist með sjálfri mér hve sterk hún
væri ennþá. Eftir stutt spjall
spurði amma, „er ekki Sara mín
með þér?“ og á sama augnabliki
kom Sara Björk, 6 ára dóttir, mín í
dyrnar og hún fékk sama sterklega
og hlýja faðmlagið. Milli æskunnar
og ellinnar hafði skapast innilegt
vináttusamband sem gaman var að
fylgjast, með.
Með þessum stuttu minningar-
brotum vil ég þakka þér, amma
mín, fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig og mína fjölskyldu.
Ég kveð þig með þeim orðum
sem þú kvaddir okkur svo oft með,
„hafðu þökk fyrir allt og allt“. Hvíl
í friði.
Þuríður Bogadóttir.
Þuríður amma mín er látin. Eftir
situr söknuður í hjarta mér og hug-

v/ FossvogskirkjMgarð
V Símii 554 0500
urinn leitar til allra þeiixa góðu
minninga sem við áttum saman.
Ég ólst upp út á landi en amma
bjó í Reykjavík og voru samskipti
okkar því ekki mikil þegar ég var
barn. Hún kom þó reglulega til
okkar í Búðardal og fjölskylda mín
dvaldi alltaf hjá henni þegar við
vorum í bænum. I minningunni er
húsið í Nökkvavoginum risastórt
með ævintýralofti sem við krakk-
amir fengum stundum að fara upp
á og lesa myndablöð við skin frá
einni ljósaperu. Með hjálp frá hinu
bamslega ímyndunarafli gerðist
ýmislegt spennandi þar. Þá var
alltaf eitthvað gott að fá í eldhúsinu
hjá ömmu.
Amma var flutt í Maríubakkann
þegar mér hlotnaðist sú gæfa að
búa hjá henni, fyrsta veturinn
minn í menntaskóla. Það var góður
tími þó svo menntaskólaskvísan og
amman hefðu ekki alltaf sömu
skoðanir á hlutunum. Hún var
gestrisin og rausnarleg enda er ég
ekki eina barnabamið sem hún
skaut skjólshúsi yfir um tíma. Við
röbbuðum um heima og geima og
er ég þakklát fyrir þennan ein-
staka tíma.
Síðustu æviárin bjó amma í þjón-
ustuíbúð fyrir aldraða í Bólstaðar-
hlíð. Þegar flutningamir stóðu yfir
ræddi ég við ömmu um hve gaman
það yrði fyrir hana að kynnast nýju
fólki og taka þátt í tómstundum
sem í boði yrðu á nýja staðnum.
Amma var ekki eins hrifin en það
leið ekki á löngu áður en hún
hreifst af starfinu sem þama fór
fram. Hún var listamaður í hönd-
unum og ekki brást, þegar komið
var í heimsókn, að hana væri að
finna í handavinnustofu þjónustu-
miðstöðvarinnar. Hún hreint út
sagt blómstraði við ýmsa handa-
vinnu og naut fjölskylda hennar
góðs af. Hin síðari ár, þegar sjón-
inni tók að hraka, prjónaði hún
sokka og vettlinga sem glöddu
yngstu afkomenduma.
Amma bjó í Reykjavík í mörg ár
en þó lágu rætur hennar vestur í
Dölum þar sem hún ólst upp og bjó
sín fyrstu hjúskaparár. Hún talaði
oft um samtímafólk sitt fró heima-
högunum og sýndi mér gamlar
myndir. Þótt ég væri oft utan gátta
í ættartengslunum þá hafði ég
gaman af.
Undanfarin ár hef ég búið í ná-
grenni við ömmu og um tíma kom
ég vikulega til hennar og tók tiL
Amma var alltaf þrifin og snyrtileg
þannig að lítill tími fór í tiltekt en
þeim mun meiri í spjall. Á þessum
tíma kynntist ég henni best. Hún
nýtti sér upplestur skáldsagna frá
Blindrafélaginu og kom mér stund-
um til að skellihlæja þegar hún
fussaði yfir hinum furðulegustu
sögum sem hún hafði verið að
hlusta á. Hún hafði yndi af tónlist
og raulaði stundum með þegar
gömlu, góðu lögin voru spiluð. Á
hinum árlegu fjölskyldumótum
vakti hún oft fram á rauða nótt og
hlustaði á hina syngja og sat þá og
dillaði sér með í takt. Já, hún
amma mín var alveg einsök. Hún
var bráðem og fylgdist vel með því
sem fólkið hennar var að gera. Því
var nóg að spyrja ömmu ef mann
þyrsti í fréttir af fjölskyldunni.
Yfir ömmu minni var alltaf
ákveðin reisn. Hún gekk um bein í
baki og fannst mér hún alltaf vera
hávaxin. Stutt er síðan ég uppgötv-
aði að ég var hærri en hún. Hún
bar sig alltaf vel og var ætíð annt
um útlit sitt.
í dag gleðst ég yfir þeim tíma
sem við amma áttum saman. Hún
hefði orðið 91 árs 12. mars, daginn
eftir andlátið. Amma mín var sann-
kristin kona og bað Guð ætíð að
geyma mig þegar við kvöddumst.
Mér leið vel með slíka kveðju í
farteskinu. Ég vil kveðja elsku
ömmu mína í hinsta sinn með
hennar eigin orðum: Guð geymi
þig-
Bergþóra
Hlíðkvist Skúladóttir.
Elsku amma mín, hér færðu enn
eitt bréfið frá mér. Það er svo gam-
an að skrifa þér og þú verður alltaf
svo glöð og þakklát. I þetta sinn
ert það þó þú sem ert á framandi
slóðum.
Það er svo skrítið að þú sért far-
in. Einhvers staðar inni í mér
fannst mér bara að þú yrðir alltaf
hjá mér. Nú hlærðu sjálfsagt og
segir: „Hvað ertu nú að bulla, bam,
ég, eldgömul kellingin?!“ Mér
fannst þetta nú samt, amma. En ég
veit þú ert sátt og að þér líður vel
þar sem þú ert núna.
Það er svo margt sem skríður
inn í hugann, svo margar minning-
ar. Þegar ég var lítið kríli var
draumurinn að verða jafn sterk og
Lína Langsokkur þegar ég yrði
stór. Eftir hina hræðilegu uppgötv-
un að Lína væri skálduð persóna,
sagði ég við sjálfa mig: „Jæja, ég
verð þá bara jafn sterk og hún
amma!“ Síðar bættust svo andlegi
styrkurinn þinn og hógværðin á
óskalistann.
Hjá þér var alltaf gósenland litla
sætindagríssins. Rifsberin og
randalínan í Nökkvavoginum.
Sinalcoið, maltið og kleinumar í
Maríubakkanum og konfektfjallið í
Bólstaðarhlíðinni. Svo maður
gleymi nú ekki bláa Opalnum og
brennda brjóstsykrinum.
Ég man alltaf sérstaklega einn
dag þegar ég var fjögurra ára með
hlaupabólu og þú varst að passa
mig. Þrátt fyrir kláðann fékkst ég
ekki til að fara úr hinni illræmdu
og stingandi pæjupeysu. En strax
og ég kom til þín fór kláðinn. Það
var svo gaman hjá okkur að ég ein-
faldlega gleymdi honum. Þolin-
mæðin sem þú sýndir mér í
kennslustundunum í „spilakastala-
byggingum" og þegar ég, við ein-
beitinguna, beyglaði og eyðilagði
hvem spilabunkann á fætur öðr-
um.
Hve oft tókst okkur ekki að
hneyksla hvora aðra... þó alltaf á
góðlátlegan hátt, báðar með okkar
ákveðnu skoðanir. Veistu, amma,
ég held þú eigir bara töluvert í
þrjóskunni í mér.
En það er svo ótalmargt annað
sem þú kenndir mér. Þú kenndir
mér strax að vera ekki að æsa mig
eða vola yfir smámunum og það
varst þú sem með öllum sögunum
og frásögnunum vaktir hjá mér
áhuga á gömlum munum.
Og lúmska kímnigáfan þín.
Lengi vel hélt ég að það „að staupa
sig“ væri einfaldlega að taka inn
meðulin sin.
En aftur til hlaupabóludagsins.
Við ákváðum að fá okkur smásíð-
degisblund á beddanum þínum. Þú
sofnaðir strax en ég átti eitthvað
erfiðara með það. Þá greip ég til
þess ráðs að herma eftir andar-
drættinum þínum, til að athuga
hvort hann væri galdurinn. Og viti
menn, það virkaði. Ég var sofnuð á
örskammri stund. Ég lagði þetta
vel á minnið og enn þann dag í dag
gríp ég til „taktsins hennar ömmu“
á andvökunóttum.
Það mun ekkert handaband jafn-
ast á við handabandið þitt og ekk-
ert knús jafnast á við knúsið þitt.
Bless, amma mín, þú ert skör-
ungur. Takk fyrir allt.
Þín
Freyja.
Okkur systkinin langar að minn-
ast hennar ömmu okkar með örfá-
um orðum. Okkur þótti alltaf
spennandi þegar farið var til
Reykjavíkur í heimsókn til ömmu
og afa í Nökkvavoginn þar sem
amma bjó lengst af. Garðurinn með
öllum stóru trjánum var ævintýra-
legur í augum okkar krakkanna.
Þar var oft hamast mikið og í lát-
unum þótti okkur gott að næla
okkur í ber af rifsberjatrjánum.
Heyrðist þá oft bankað á glugga og
við minnt á að berin væru ætluð í
annað. Þá var bílskúrinn ekki síður
spennandi með öllu gamla dótinu.
Þegar við komum svöng inn eftir
leikinn var amma búin að elda
gómsætar kótilettur og var þeim
rennt niður með ógrynni af Sina-
lco. Okkur er einnig minnisstætt að
alltaf átti amma brenndan brjóst-
sykur í veskinu sínu.
Þegar leið tveggja okkar lá til
Reykjavíkur í framhaldsskóla
bjuggum við hjá henni vetrarlangt
og þá kynntumst við henni betur.
Amma var nokkuð formföst en
alltaf var samt stutt í léttleikann
og gamanið. Hún hafði óþrjótandi
áhuga á að fræða okkur um ættina
og sýndi okkur þá oft gamlar
myndir af ættingjum vestan úr
Dölum.
Amma var mikið fyrir hannyrðir
og þó hún væri farin að sjá illa síð-
ustu árin léku prjónamir í höndum
hennar. Þeir eru ófáir sokkamir og
vettlingamir að ógleymdum tepp-
unum sem hún prjónaði fyrir
langömmubömin og bera myndar-
skap hennar glöggt merki.
Við viljum enda þessi orð á
kvæði sem amma hélt mikið upp á.
Þegar hún heyrði það sungið ljóm-
aði hún öll og hugur hennar reikaði
til æskustöðvanna vestur í Dölum.
Undir Dalanna sól, við minn einfalda óð,
hef ég unað, við kyrrláta fór,
undir Dalanna sól hef ég lifað mín ljóð,
ég hef leitað og fundið mín svör,
undir Dalanna sól hef ég gæfuna gist,
stundum grátið, en oftar í fógnuði kysst,
undir Dalanna sól á ég bú mitt og ból,
og minn bikar, minn arin, minn svefnstað og
skjól.
(Hallgrímur Jónsson frá Ljárskógum.)
Elsku amma, hvíl þú í friði.
íris, Jóhann, Björgvin,
Skúli og Guðný.
Það er komið að kveðjustund hjá
henni ömmu, og hún er nú komin
til afa Jóhanns sem vafalaust hefur
tekið á móti henni opnum örmum,
með allri sinni mildi og blíðu. Það
hrannast upp minningar frá
Nökkvavoginum, hvað það var
alltaf gaman að koma í heimsókn.
Þá voru bakaðar pönnukökur og
dekkuð borð, alltaf gestrisnin og
umhyggjan í fyrirrúmi.
Mér er minnisstætt að fá að
leika mér á ritvélina hans afa, það
var algjörlega toppurinn á tilver-
unni, svo ég tali nú ekki um eftir að
hann fékk sér rafmagnsvélina. Já,
eða að reyna að komast upp á loft
og fá að grúska í hlutunum þar. Ég
minnist þess ekki að hafa nokkurn
tíma verið skömmuð, þótt ég efi
ekki að oft hafi ég unnið til þess.
Þá var tekið á málunum af hlýju og
festu. Amma og afi báru mikla um-
hyggju fyrir öllu sínu fólki og mildi
og góðmennska var þeim eiginleg.
Það er nú einu sinni svo að sumir
geta gefið svo mikið af sjálfum sér,
en samt alltaf átt nóg eftir og
þannig voru amma og afi.
Að hafa átt góðar ömmur og afa
er mikilvægt, ég sé það nú, þegar
þau eru öll farin leiðina sem við öll
fórum að lokum, en ég held eftir
minningum um yndislegar mann-
eskjur sem gáfu mér svo mikið og
voru mér góð.
Amma minntist uppvaxtarára
sinna með mikilli hlýju og Dalirnir
áttu ávallt stóran sess í hennar
huga.
Nú er dapurt í sveitum og dapurt í borg
en dýrðlega mmningin sárust
og ljölmargir vinir þeir fylltust af sorg
þegar fréttir um andlátið bárust.
Þú áttir svo friðsama og fallega lund
og framleiddir bros hvar sem gekkstu
og gaman var alltaf að fara á þinn fund
er á fijálslegu strengina lékstu.
Þú áttir svo mikið í minningasjóð
og muninn var ftjósamur, ríkur,
þú varst svo einlæg og öllum svo góð
að enginn var sjálfri þér likur.
Og nú ertu horfín vor Dalanna dís
og dapur er ástvina fjöldinn.
I Paradís er sú vera þér vís
er vemdar þig handan við tjöldin.
(Benedikt Bjömsson.)
Amma, fyrir mér varstu Dalanna
dís, hjartans þakkir fyrir allt og
allt.
H'ördfs H. Bjarnadóttir.