Morgunblaðið - 20.03.1998, Blaðsíða 54

54 FÖSTUDAGUR 20. MARZ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ANNA KRISTÍN
FRIÐBJARNARDÓTTIR
+ Anna Kristín
Friðbjarnardótt-
ir fæddist í Laxárdal
í Bæjarhreppi í
Strandasýslu 26.
/ ágiíst 1906. Hún lést
á Hrafnistu í Reykja-
vík 15. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Halldóra Guðmunds-
dóttir, f. 1879 í Borg-
um í Strandasýslu, d.
1933, og Friðbjöm
Guðmundsson, f. í
Laxárdal 1868, d.
1907.
Anna íluttist til Reykjavíkur
um tvítugt og vann þar við sauma
og var meistari í kjólasaum. Hún
giftist 2. júní 1945 Ingva Samú-
elssyni, f. í Sauðeyjum á Breiða-
firði 17. júlf 1914. Þau bjuggu í
Reykjavík og eignuðust tvö böra:
Þau eru: 1) Halldóra
Áradís, f. 1945. Fyrri
maður hennar var
Pétur Steingríms-
son, f. 1943, og dóttir
þeirra er Anna
Kristín, f. 1969, gift
Hirti Þór Grjetars-
syni, f. 1968, og barn
þeirra er Halldóra
Kristín, f. 1994.
Seinni maður Hall-
dóru er Ólafur Odds-
son, f. 1943 og eru
dætur þeirra Guðrún
Pálína, f. 1977, og
Helga Guðrún, f.
1979. 2) Samúel Ingvason, f.
1951, kvæntur Sabfnu Jónsdótt-
ur, f. 1954, og sonur þeirra er
Hlynur Ingvi, f 1985.
Utför Ónnu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Síðastliðinn sunnudag barst mér
sú fregn, að Anna Kristín Frið-
bjamardóttir, tengdamóðir mín,
væri látin. Andlát hennar bar
skjótt að, og tilveran er nú öll mun
fátæklegri að henni horfinni. Öll
akkar kynni voru ánægjuleg og
ljúf, og mig langar til þess að minn-
ast hennar hér í fáeinum orðum.
Leiðir okkar Önnu lágu saman
um miðjan áttunda áratuginn, er
ég kynntist Dóru, dóttur hennar.
Anna var hæversk og háttvis i hví-
vetna og návist hennar einkar
þægileg. Kurteisi hennar var sönn
og einlæg, og hún var laus við allt
skrum og yfirborðmennsku. Mér
kemur hér í hug það sem Bjami
Thorarensen orti um Rannveigu
Filippusdóttur:
Kurteisin kom að innan,
sú kurteisin sanna,
siðdekri öllu æðri,
af öðrum sem lærist.
Ung að ámm hafði Anna numið
þá iðn að sauma kjóla og kápur, og
hún var meistari í þeirri iðngrein.
Hún starfaði allengi við þá grein og
hafði síðar sjálf mikið gagn af
henni. Árið 1945 gekk Anna að eiga
Ingva Samúelsson vélvirkja, og
varð það þeim báðum til mikillar
gæfu. Þau eignuðust tvö böm. Hið
eldra er Dóra framkvæmdastjóri,
sem'átti fyrst Pétur Steingrímsson
framkvæmdastjóra og síðar þann
er þetta ritar. Yngra bam Önnu og
Ingva er Samúel vélvirki, sem á
Sabínu Jónsdóttur. Bamabömin
eru fjögur, og auk þess eitt bama-
bamabam. Anna var afar barngóð.
Þess nutu mjög böm hennar og
síðar aðrir afkomendur. Það var
sem sönn gleði og ánægja færðist
yfir andlit hennar, þegar böm vom
annars vegar. Hún auðsýndi dætr-
um mínum einstaka ást og góðvild,
og ég veit, að það auðgaði mjög líf
þeirra.
Þau Anna og Ingvi áttu lengst af
heima í Alfheimum 42 í Reykjavík.
Þangað hefur á liðnum árum verið
mjög ánægjulegt að koma, og mað-
ur fór þaðan jafrian ríkari og glað-
ari í anda en þegar maður kom.
Einkar góðar minningar eru og
tengdar við dvöl með þeim Önnu og
Ingva í ýmsum orlofsbúðum. Þegar
kólnar nú um stund hið ytra, er
gott að ylja sér við þær minningar.
Þau Anna og Ingvi vom mjög
samrýnd og þau sýndu hvort öðra
jafnan gagnkvæma ást og um-
hyggju. Stundum á góðviðrisdög-
um á sumrin mátti sjá þau ganga
úti sér til heilsubótar, og var
ánægjulegt að sjá þau saman á
ferð. Mér virtist sem yfir þeim
væri sérstök heiðríkja og traust, og
þeim leið greinilega vel saman.
Mér er og mjög minnisstætt, er
þau áttu hálfrar aldar brúðkaups-
afmæli vorið 1995 og héldu upp á
það með sínum hógværa, en um
leið innilega hætti. Af þeim mátti
i^argt læra, ekki síst um þau verð-
mæti, sem í raun gefa lífinu gildi.
Anna missti Ingva, mann sinn,
31. október sl. Fráfall hans varð
henni mikið áfall, en hún bar sig
samt ótrúlega vel. Anna varð veik
laust fyrir síðustu áramót og
dvaldist á Landspítalanum næstu
vikumar. Skömmu eftir miðjan
febrúar fór hún til dvalar á Hrafn-
istu, en sú dvöl varð styttri en ráð
var fyrir gert. Anna var þakklát
þeim sem önnuðust hana og hjálp-
uðu henni, bæði á Landspítalanum
og eins á Hrafnistu síðustu vik-
umar, og eru þeim hér færðar
þakkir.
Anna hélt reisn sinni og skyn-
semi allt til hinsta dags þrátt fyrir
háan aldur. Er ég ræddi við hana í
síðasta sinn, kvaðst hún hafa
áhyggjur af því að verða öðrum
byrði og geta ekki unnið eitthvað
gagnlegt. Hún kvaðst hafa lifað
langa ævi, og hún væri sjálf reiðu-
búin að kveðja, en þessu réðum við
mennimir ekki. Hún talaði sjálf um
það, hve gott væri, að maður henn-
ar þurfti ekki að þjást lengi að lok-
um. Það er að minni hyggju Guðs
þakkar vert, að Anna tengdamóðir
mín þurfti ekki að heyja langt og
erfitt stríð að lokum. Og í hugann
koma hér orð Matthíasar Jochums-
sonar um þessi efni:
Dæm svo mildan dauða,
drottinn, þínu bami, -
eins og léttu laufi
lyfti blær £rá hjami, -
eins og lítill lækur
ljúki sínu hjali,
þar sem lygn í leyni
liggur marinn svali.
Er ég nú kveð Önnu tengdamóður
mína með trega og þakklæti huga,
skal að lokum vitnað til kveðjuorða
Valdimars Briem:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Ólafur Oddsson.
Ýmsar góðar minningar skjóta
upp kollinum þegar ég minnist
elsku ömmu minnar, Önnu Kristín-
ar Friðbjamardóttur.
Alltaf þegar ég kom í Alfheim-
ana til hennar og afa míns, Ingva
heitins Samúelssonar, var vel tekið
á móti mér. Áður fyrr var oft spilað
og síðan spjölluðum við saman um
ýmis mál. Þegar ég lít nú til baka
minnist ég þess að áhugaverðast
þótti þeim að tala um okkur syst-
umar, það er hvað við hefðum fyrir
stafni í tómstundum, svo og hvem-
ig gengi í skólanum. Þau tóku oft
þátt í því sem við voram að gera
með því að fylgjast með okkur og
þau studdu okkur eins og þau gátu,
enda fann maður að þeim þótti
mjög vænt um okkur.
I Álfheimunum var manni alltaf
boðið upp á góðar veitingar og þótt
Anna amma talaði alltaf um að þær
væra ekki nógu góðar, tók ég samt
eftir því í hvert skipti að hún og afi
sáu alltaf til þess að til væri það
sem þau vissu að okkur bamaböm-
unum þætti gott. Þannig vora þau
amma og afi. Þau hugsuðu alltaf
fyrst og fremst um það að öllum,
sem í kringum þau vora, liði vel en
ekki um sig sjáif.
Eftir fráfall afa, síðastliðið haust,
var ég hjá ömmu flesta morgna.
Amma hélt að það væri allt of tíma-
frekt fyrir mig en svo var ekki. Ég
nýtti tímann vel meðan amma var
ennþá sofandi til að læra og síðan
borðuðum við saman morgunverð.
Mér gafst nú meiri tími en áður til
að vera hjá henni og leið þar vel
enda stafaði alltaf mikil hlýja fi-á
ömmu minni og sérstök og góð ró
og friður var í íbúðinni í Álf-
heimunum. Enda þótt leitt sé að
kveðja Önnu ömmu mína og mér
finnist sárt að hún og afi hafi fallið
frá með svo skömmu millibili veit
ég að amma saknaði afa sárt enda
vora þau mjög samrýnd og amma
þráði orðið hvfldina. Ég bið að lok-
um góðan guð að varðveita sál
hennar. Blessuð sé minning ömmu
minnar, Önnu Kristínar Friðbjam-
ardóttur.
Guðrún Pálína Ólafsdóttir.
Þegar ég minnist ömmu minnar,
Önnu Kristínar, er það hugulsemi
hennar sem kemur fyrst upp í huga
mér. Ósjaldan kom ég í heimsókn í
Alfheimana og var hún þá ekki
lengi að taka fram kökur, kex og
kók. Henni fannst hún aldrei hafa
nóg fram að bjóða en fyrir mér var
þetta alveg feikinóg. Hún hafði
rnikinn áhuga á því að vita hvað ég
hefði fyrir stafni og hvemig gengi í
skólanum.
Afi heitinn og hún vora í mínum
augum sem óaðskiljanleg heild og
ég vissi að eina ósk hennar, eftir
að afi kvaddi okkur, var að hún
fengi líka að fara. Ég kveð hana
elskulegu ömmu mína með þökk í
huga.
Helga Guðrún Ólafsdóttir.
í huga mínum tengjast margar
mínar bestu bemskuminningar
ömmu og afa í Álfheimunum.
Amma var einstök kona sem bar
velferð nöfnu sinnar og dótturdótt-
ur ávallt fyrir bijósti sem og ann-
arra bamabarna sinna. í uppvexti
mínum var hún mjög óspör á tíma
sinn mér til handa, hvort sem mig
vantaði aðstoð við eitthvað eða
bara til fróðleiks eða spjalls. Ýmis-
legt leyfðist mér hjá henni sem
ekki var leyft annars staðar,
stofustólamir urðu strætisvagn og
eldhúskollarnir dúkkurúm sem
helst ekki mátti snerta svo við lá að
ekki væri hægt að sitja við eldhús-
borðið. Þó svo amma leyfði margt
vora alltaf takmörk fyrir því sem
leyfilegt var. Notaði hún þá sína
aðferð til að tala um fyrir nöfnu
sinni því skoðun ömmu var sú að
tala ætti við böm eins og fullorðið
fólk og að besta leiðin til að fá börn
tfl að hlýða væri að koma þeim í
skilning um hlutina en ekki
skamma þau með hávaða og látum
enda minnist ég þess ekki að amma
hafi nokkum tíma skipt skapi,
sama hverju ég tók upp á.
Þó svo margt breyttist með áran-
um var alltaf jafngott að koma til
ömmu og afa og á heimili þeirra
ríkti alveg sérstök ró og friður sem
einkenndi það alla tíð eins og mað-
urinn minn og dóttir okkar kynnt-
ust líka. Alltaf er erfitt að sjá á eftir
þeim sem manni þykir vænt um.
Stutt er síðan við kvöddum afa, og
nú aðeins fjóram og hálfum mánuði
seinna kveðjum við ömmu. En það
er þó huggun til þess að vita að nú
hafi þau aftur fundið hvort annað
eftir stuttan viðskilnað eða eins og
dóttir okkar segir, að nú séu langafi
og langamma aftur saman hjá Guði.
Minningin um ömmu og afa mun
lifa í hjörtum okkar um aldur og
ævi. Blessuð sé minning þeirra.
Anna Kristín.
+ Gíslína Sigurðar-
dóttir fæddist í
Reykjavík 7. septem-
ber 1908. Hún lést á
Hjúkrunarheiniilinu
Eir 13. mars sfðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Sigurð-
ur Sveinbjörnsson og
Guðbjörg Guð-
mundsdóttir. Systk-
ini hennar voru Stef-
án, sem er látinn, og
Sigríður Hrefna.
Gfslfna giftist Otto
S. Ólsen 23. nóvem-
ber 1935. Hann lést
1965. Böra þeirra eru: Eygló,
gift Guðmundi Sigurjónssyni,
Örfá orð í minningu tengdamóður
minnar sem mér þótti svo vænt um.
Lína, eins og hún var alltaf kölluð, og
svo seinna, þegar bömin okkar
komu til sögunnar, amma Lína. Hún
var frá okkar fyrstu kynnum ein-
staklega Ijúf og góð kona. Hún var
ekki eins og tengdamæðumar í sög-
unum sem öllu rilja ráða og stjóma,
heldur þvert á móti. Ef einhver mál
komu upp á heimilinu gætti hún þess
að hafa enga skoðun á þeim.
Minningamar eru margar sem
koma upp í hugann að leiðarlokum.
Sérstaklega frá fjölmörgum ferða-
lögum sem við fórum í saman um
byggðir og óbyggðir, þar var amma
Lína einstaklega Ijúfur og skemmti-
legur ferðafélagi og sporlétt var
hún í gönguferðum. Hún var nátt-
úrabam og kunni vel að meta ís-
lenska náttúru.
Elsku Lína mín, ég þakka þér
fyrir samfylgdina, þú gleymist ekki.
Björa B. Steffensen.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast hennar ömmu minnar sem
er látin á nítugasta aldursári. Hún
amma Lína eins og hún var kölluð
hjá okkur bamabörnunum var Ijúf
og góð kona. Það var alltaf þægilegt
að vera í návist hennar og gott lund-
arfar fékk hún í vöggugjöf. Það var
annars ekki mikið sem hún amma
mín fékk upp í hendurnar, en hún
átti erfiða æsku og þurfti snemma
að læra að bjarga sér upp á eigin
spýtur. Ég man ennþá kvöldið sem
amma sagði mér frá æsku sinni og
hversu sárt ég grét þegar ég sat
hljóð og hlustaði. En flestar minn-
ingar mínar um hana ömmu era
ekki tengdar táram, þvert á móti
gleði og fjöri.
Ég var svo heppin að amma bjó í
mörg ár í sama húsi og ég og var því
gott að stinga sér i heimsókn í kjall-
arann til ömmu þegar færi gafst.
Það var iðulega tekið á móti manni
með nýbökuðum kleinum eða öðra
góðgæti og var alltaf gott að sækja
hana ömmu heim.
Hún kom mjög oft með okkur í
útilegur þegar ég var lítil og gaf
hún aldrei þeim yngri neitt eftir í
fjallaklifri eða hverju því sem við
gerðum okkur til dundurs í útileg-
unum okkar. Hún var frá á fæti og
hafði gaman af að koma með okkur í
ferðalög. Ekki síður nutum við þess,
krakkamir, því margt gátum við
brallað með ömmu í þá daga. Það
var fastur liður að amma bakaði
kleinur fyrir útilegumar og ilmaði
þá allur stigagangurinn svo það fór
ekki framhjá neinum þegar við
sýndum á okkur fararsnið!
Ég man sérstaklega eftir einu at-
viki úr útilegunum og það var þegar
amma fann hundraðkall í plastpoka
undir steini! Hún var fundvís og
maður gat átt von á hverju sem var
í gönguferðunum með henni
Margs er að minnast en nú er
komið að kveðjustund. Hafðu þökk
fyrir allt, amma mín, og blessuð sé
minning þín.
Berglind.
Elsku amma Lína. Frá fæðingu
höfum við notið þinnar einstaklega
Ijúfu lundar og mjúkra handa. Með
Agnes gift Birai B.
Steffensen, og Óli
Pétur kvæntur Önn-
ur Maríu Georgs-
dóttur sem nú er lát-
in. Gislína ól upp
dótturdóttur sína
Jarþrúði Rafnsdótt-
ur sem er gift Birni
Stefáni Hallssyni.
Þau eru búsett í
Bandaríkjunum.
Gíslína dvaldi síð-
astliðin þrjú ár á
Hjúkrunarheimilinu
Eir. Hún verður
jarðsungin í dag frá
Bústaðakirkju og hefst athöfnin
klukkan 15.
þér lærðum við að ganga, tala og
syngja. Þú varst okkar einlægi vin-
ur og stoð. Það var einstakt að eiga
þig, elsku amma Lína. Algóður Guð
geymi þig og varðveiti.
Björa Agnar, Hallur Andri og
Eiríkur Róbert.
Elsku kæra Lína, það er lán
hverjum manni að kynnast og
tengjast góðu fólki á lífsleiðinni.
Það er einstakt að kynnast mann-
eskju sem maður skynjar, í hverju
sem á reynir, að er heil að persónu-
gervi í gegn. Þannig persónu hafðir
þú að geyma. Það vora mér sérstök
forréttindi að kynnast þér og vera
náinn samferðamaður þinn. Ég
þakka af alhug þá gæfu. Góður Guð
varðveiti þig.
Björn Stefán Hallsson.
Okkur langar að minnast ömmu
okkar, Gíslínu Sigurðardóttur, með
nokkrum orðum.
Á svona stundu er dýrmætt að
eiga góðar minningar og af þeim
eigum við nóg, tengdar ömmu.
Amma var yndisleg kona sem vildi
allt fyrir alla gera og það gerði hún
svo sannarlega fyrir okkur. Hún var
dugnaðarforkur sem sýndi sig best í
því þegar hún arkaði af stað með
hvíta stafinn í göngutúra þó að sjón-
lítil væri orðin. Hún fór það sem
hún ætlaði sér, hún amma.
Við minnumst þeirra stunda á
sumrin þegar við vorum lítil og vor-
um mikið hjá ömmu, þá vora ófá
skiptin sem íbúðin ilmaði af bökun-
arlykt þegar við komum inn eftir að
hafa verið úti að hugsa um garðinn
okkar í skólagörðunum eða húsið
okkar á smíðavellinum. Þá var
amma búin að baka kleinur, pönnu-
kökur eða ömmuvínarbrauð með
kaffinu handa okkur.
Við minnumst kvöldanna sem við
sátum og spiluðum svartapétur.
Strætóferðanna sem famar voru
bara til að fara í strætó, þá var far-
inn einn hringur niður í bæ og heim
aftur. Aðfangadagskvöld er okkur
líka ofarlega í huga því fram eftir
aldri vorum við alltaf hjá ömmu í
góðu yfirlæti.
Og nú þegar amma gengur á vit
nýrra drauma og hittir afa á ný,
kveðjum við elsku ömmu okkar með
þakklæti í hjarta fyrir allar góðu
samverustundimar.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
dagaognæturyfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(S.Kr. Pétursson.)
Guð geymi ömmu okkar.
Jenný og Gísli.
GÍSLÍNA
SIG URÐARDÓTTIR