Morgunblaðið - 08.05.1999, Blaðsíða 54

MORGUNBLAÐIÐ
^ 54 LAUGARDAGUR 8. MAÍ 1999
KONRÁÐ ÓSKAR
A UÐUNSSON
+ Konráð Óskar
Auðunsson
fæddist í Dalsseli í
Vestur-Eyjafjalla-
hreppi 26. nóvem-
ber 1916. Hann lést
á Landspítalanum
28. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðlaug Helga
Hafliðadóttir hús-
freyja, f. 17.1. 1877,
d. 28.12. 1941, og
Auðunn Ingvarsson,
f. 6.8. 1869, d. 10.5.
1961. Systkini Kon-
ráðs voru: hálfbróð-
ir samfeðra 1) Markús, f. 16.11.
1898, d. 22.6.1926. 2) Guðrún, f.
23.9. 1903, d. 26.10. 1994. 3)
Ólafur Helgi, f. 31.12. 1905. 4)
Leifur, f. 26.2. 1907, d. 9.11.
1978. 5) Hafsteinn, f. 29.9. 1908.
6) Ingigerður Anna, f. 17.9.
1909, d. 16.9. 1987. 7) Hálfdán,
f. 30.4. 1911. 8) Margrét, f. 28.5.
1912, d. 12.2. 1972. 9) Sighvat-
ur, f. 1.7. 1913, d. 6.8. 1914. 10)
Valdimar, f. 11.12. 1914, d. 23.1.
1990. 11) Guðrún Ingibjörg, f.
2.6. 1918, d. 1.5. 1987.
1. júní 1952 kvæntist Konráð
eftirlifandi eiginkonu sinni Sig-
ríði Haraldsdóttur, f. 9.2. 1931.
Þau eignuðust níu börn, þau
eru: 1) Jóna Gerður, bóndi, f.
31.1. 1952, gift Siguijóni Svein-
björnssyni, f. 29.4. 1946. Börn
þeirra eru María, f. 28.10. 1982,
Sigríður, f. 31.12. 1983, og Guð-
rún Hulda, f. 25.6. 1985. Sigur-
jón á einn son frá fyrra sam-
bandi, Elfar, f. 12.11. 1972. 2)
Héðinn, sjómaður, f. 20.2. 1954,
kvæntur Hörpu Siguijónsdótt-
ur, f. 2.1. 1951. Barn þeirra er
Dagmar Ósk, f. 18.11. 1991, auk
þess á Héðinn eitt barn frá
fyrra sambandi, Einar Karl, f.
19.12. 1985. Harpa á Qóra syni
frá fyrra hjónabandi, sem eru:
Þorsteinn Lýðsson, f. 13.3.
1969, Finnbogi Lýðsson, f. 20.4.
1974, Sigunón Lýðsson, f. 17.9.
1976, og Ófeigur Lýðsson, f.
22.3.1983. 3) Haraldur, bóndi, f.
18.9. 1955, kvæntur Helgu
Bergsdóttur, f.
14.12. 1958. Börn
þeirra eru Berglind
Ósk, f. 21.7. 1976,
sambýlismaður
hennar er Steinar
Jens Gíslason, f.
22.8. 1972, Bjarki
Þór, f. 18.6. 1980,
Sigríður Anna, f.
2.12. 1987, og Kon-
ráð Helgi, f. 1.11.
1990. 4) Guðlaug
Helga, skrifstofu-
maður, f. 17.12.
1957. Börn hennar
með Guðlaugi Jóni
Ólafssyni eru Guðbjörg, f. 27.8.
1975, sambýlismaður hennar er
Alexander Þórsson, f. 6.11.
1973. Barn þeirra er Thea Líf,
f. 6.6. 1997, Hafliði Gunnar, f.
7.7. 1981 og Konráð Garðar, f.
5.4. 1983. Unnusti Guðlaugar
Helgu er Andrés Ingólfsson, f.
3.4. 1956. Börn hans eru Ása, f.
10.3. 1980, Arnþór Ingi, f.
10.6.1987, og Auður Ásta, f.
26.9. 1989. 5) Ingigerður Anna,
skrifstofúmaður, f. 2.10. 1959,
gift Sigmari Gíslasyni, f. 8.6.
1959. Börn þeirra eru Sigurður
Óskar, f. 31.7. 1981, og Sigrún
Lilja, f. 31.7. 1981. 6) Gunnar
Markús, bóndi og smiður, f.
7.11. 1965, unnusta hans er Ros-
ana Ragimova, f. 13.9. 1978.
Börn hans frá fyrra hjónabandi
eru Harpa, f. 15.4. 1987, og Erla
Hrund, f. 18.12. 1995, auk þess
á hann eina fósturdóttur, sem
er Ester Bragadóttir, f. 25.12.
1984. 7) Auður Ingibjörg, köku-
gerðarmaður, f. 5.10. 1967. 8)
Margrét Ósk, leikskólakennara-
nemi, f. 15.2. 1972, gift Ásgeiri
Ólafssyni, f. 25.4. 1968. 9) Unn-
ur Brá, laganemi, f. 6.4.1974.
Konráð og Sigríður bjuggu í
Dalseli þar til þau hófu búskap
á Búðarhóli í Austur-Landeyj-
um 1954 og bjó Konráð þar til
æviloka.
títför Konráðs fer fram frá
Stóra-Dalskirkju í Vestur-Eyja-
Qallahreppi í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
„Gaddur en lygn á norðan. Ljós-
móðurin Kristín á Bakka, var sótt
til Guðlaugar kl. átta að morgni og
kom kl. hálf ellefu f.h. Guðlaug
klæddi sig að morgni og varð ekki
alvarlega veik fyrr en kl. fimm síð-
degis, fæddi svo stórt pilt-barn kl.
6.40. Hálfdan er með yfir 40 stiga
hita.“
Þetta skrifaði Auðunn afi í Dals-
seli í dagbókina sína daginn sem
pabbi fæddist. Pabbi ólst upp í
Dalsseli næst yngstur af stórum
systkinahópi. Dalssel var í þjóðleið
og síðasti bær áður en kom að
einni helstu samgönguhindruninni
í Rangárvallasýslu á þeim tíma,
Markarfljóti. í Dalsseli var sím-
stöð og afi rak þar verslun og flest-
ir sem áttu leið austur um sveitir
áðu í Dalsseli og þáðu leiðsögn
Dalsselsbræðra yfir fljótið. í Dals-
seli var því mikill gestagangur og
mikið um að vera. Afi keypti
einnig fyrsta bílinn í sýslunni og
spreyttu pabbi og bræður hans sig
á því að keyra og voru m.a. fyrstir
manna til að aka inn í Þórsmörk.
Dalssel var mikið menningarheim-
ili og voru systkinin ýmist skáld,
söngvarar eða hljóðfæraleikarar.
Hin fræga hljómsveit „Dalssels-
bræður" var til dæmis aðal sveita-
ballahljómsveit Suðurlands 1940-
1950. Pabbi var alltaf frekar lítil-
/•látur og dundaði sér við að semja
vísur en var vanalega fenginn til
að keyra hljómsveitina um sveit-
imar þar sem hann átti bíl á þeim
tíma.
Smám saman týndust systkinin
til höfuðborgarinnar í vinnu en
pabbi varð eftir í Dalsseli og tók
við verkstjóm búsins. Þar hófu
1 foreldrar mínir búskap sinn og
eignuðust sín fyrstu böm. Árið
1954 fluttust þau að Búðarhóh, um
600 hektara jörð í Austur-Land-
eyjum. Landeyjarnar vom mjög
votlendar og jörðin þýfð og ræktuð
tún aðeins um fimm hektarar.
Pabbi og mamma réðust í það
mikla verk að rækta upp jörðina,
ræsta fram skurði og byggja upp
húsakostinn. Með tímanum varð
Búðarhóllinn blómlegasta býli þar
sem búið var með kindur, kýr og
hesta. Á Búðarhóli var líka líf og
fjör því bamahópurinn hélt áfram
að stækka auk þess sem kaupafólk
kom til vinnu yfir sumartímann.
Það var alltaf vel hugsað um
dýrin og sem dæmi þess misstu
foreldrar mínir ekki mjólkurkú
fyrstu 30 búskaparár sin. Pabbi
fékk oft hugboð um að eitthvað
væri að austur í haga eða í fjósinu
og fór þá af stað og bjargaði oftar
en ekki skepnu úr háska. Alltaf
varð hann jafn ánægður þegar
hann gat bjargað skepnu hvort
sem hún var í hans eign eða ná-
grannanna. Hestarnir vom alltaf í
mestu uppáhaldi hjá pabba og náði
hann ágætum árangri í ræktun
þeirra. Hann annaðist stóðið sitt
vel og fór við hvert tækifæri aust-
ur í haga til að athuga með hrossin
og hvort ekki hefðu bæst ný folöld
í hópinn. I seinni tíð eftir að pabbi
hafði lagt vegi um hagana var farið
„til hrossa“ nánast á hverjum degi
á vorin og sumrin. Pabbi tók þá
vanalega eitthvert af bömunum
eða bamabörnunum með sér til að
opna fyrir sig hliðin og hjálpa tíl.
Eg naut þess að fá að fara með
honum í þessar ferðir nokkur sum-
ur. Það sem mér fannst skemmti-
legast var þegar við fómm austur í
MINNINGAR
Ála að sullast yfir sprænumar og
ég veit að honum fannst það ekld
síður gaman en mér.
Pabbi var mikill dugnaðarforkur
og hlífði sér hvergi þegar kom að
vinnu. Hann krafðist þess einnig af
öðram að þeir legðu sig fram og
þoldi ekki leti. Hann var traustur
og vinur vina sinna en alltaf var
stutt í glettnina og prakkaraskap-
inn. Hann sýndi okkur krökkunum
ótrúlega þolinmæði en skiljanlega
varð oft mikill hamagangur þegar
allur hópurinn kom saman þar sem
bömin urðu níu talsins auk
tengdabama, barnabama og
barnabarnabarns. Gestkvæmt var
að Búðarhóli því auk allra afkom-
endanna sóttu aðrir ættingjar,
fyrrverandi kaupafólk og gamlir
vinir mikið í sveitina og sýndu for-
eldram mínum mikla tryggð.
Elsku pabbi minn. Nú ertu horf-
inn inn í draumalandið eins og þú
kallaðir það er þú kvaddir Berg-
lindi Osk, bamabam þitt í draumi
morguninn sem þú fórst. Eg veit
að þú ert sáttur við að hafa farið
svona snöggt því ef það var eitt-
hvað sem þú þoldir ekki þá var það
að þurfa að liggja veikur. Eg vildi
bara að ég hefði fengið tækifæri til
að kveðja þig og segja þér að ég
elska þig og hversu þakklát ég er
fyrir það uppeldi sem þú veittir
mér og þær stundir sem við áttum
saman. Það er erfitt að koma heim
að Búðarhóli og sjá þig ekki í
stofuglugganum tilbúinn að bjóða
mig velkomna heim, en ég veit að
þú ert með mér í anda og ég þarf
ekki annað en að fara austur í
haga til að finna þann frið og það
öryggi sem alltaf stafaði af nær-
vera þinni. Hvíl í friði, pabbi minn.
Elsku mamma, guð styrki þig í
sorginni. Með tímanum víkur sárs-
aukinn og eftir standa allar góðu
minningamar.
Unnur Brá Konráðsdóttir.
Elsku pabbi minn!
Eg er svo þakklát fýrir þig og
þitt líf. Þú hefur verið minn styrk-
ur og mín kjölfesta í lífinu. Eg á
svo margar yndislegar minningar
um þig. T.d. þegar ég skottaðist
med þér um hlaðið, söng „pabbi
labbi“, og spurði þig bamalegra
spuminga, sem þú svaraðir af þol-
inmæði. Eða þegar ég kúrði hjá
þér, hlustaði á tifið í klukkunni
þinni, og fékk músasögu. Ófá era
þau skiptin sem við fóram á hest-
bak, eða eitthvað að „hrossast“.
Það skemmtilegasta sem ég vissi
var að fara með þér til hrossa þeg-
ar merarnar vora að kasta. Þá var
farið á ýmiss konar farartækjum,
jeppa, eða traktor. Stundum var
sætið mitt óþægilegt, og þú spurð-
ir mig hvort mér þætti þetta virki-
lega skemmtilegt. Svarið var alltaf
,já“. Og það var alveg sama í
hvaða verk við gengum, það var
alltaf gaman að vinna með þér.
Seinna, eftir að ég fór að heim-
an, sóttist ég eftir að komast aust-
ur, þegar færi gafst. Það var alltaf
svo gott að koma til þín og
mömmu. Heimili ykkar var svo
friðsælt, og fullt af ást og hlýju,
sem umvafði alla sem þar komu.
Eftir að ég flutti út, urðu stund-
irnar okkar saman færri, en þeim
mun dýrmætari. Ég er svo þakklát
fyrir að hafa fengið að eyða síðustu
jólum með þér og mömmu, Unni,
Halla, Helgu og krökkunum. Þú
tókst svo vel á móti mér, og mér
fannst svo yndislegt að sjá hvað þú
varst sæll, og hvað þið mamma
hugsuðu vel um hvort annað. Það
er komið að kveðjustund. Hvíldu í
Guðs friði, og ást og fyrirbænum
okkar sem eftir eram.
Elsku mamma mín, Guð gefi þér
styrk.
Takk fyrir allt.
Auður Ingibjörg.
Ég las einhvers staðar að það
besta sem faðir gæti gefið barninu
sínu væri að elska móður þess. Ef
það er rétt hefur faðir minn gefið
mér bestu gjöf sem til er því að ég
hef sjaldan séð mann elska konu
jafn heitt og faðir minn elskaði
móður mína. Saman byggðu þau
heimili sem var alltaf gott að koma
til og taka sér hvíld frá þessum
hraða sem er alls staðar nú til
dags. Þó að komum mínum í for-
eldrahúsin hafi fækkað síðustu ár-
in sökum anna var alltaf jafn gott
að koma heim til pabba og mömmu
þar sem var að finna kyrrð og ró
en líka líf og fjör þegar mikið var
af fólki sem var ósjaldan. Þessar
fáu stundir sem ég átti með föður
mínum núna undir það síðasta veit
ég að munu verða ómetanlegar í
minningunni og ég mun hugsa til
hans þegar ég þarf á friði og hug-
arró að halda. Élsku mamma mín,
ég votta þér mína dýpstu samúð
um leið og ég dáist að hugrekki
þínu og styrk.
Sunnan yfir sæinn breiða
sumarylinn vindar leiða.
Draumalandið himinheiða
hlær - og opnar skautið sitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Gakk þú út í græna lundinn,
gáðu fram á bláu sundin.
Mundu, að það er stutt hver stundin,
stopult jarðneskt yndi þitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Allt hið hðna er ljúft að geyma,
-látasigívökudreyma.
Sólskinsdögum síst má gleyma,
- segðu engum manni hitt!
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
(Jóhannes úr Kötlum.)
Guð geymi þig, elsku pabbi
minn, ég veit að nú líður þér vel.
Kveðja, þín dóttir,
Margrét Ósk.
Þú, elsku afi minn, sem ert mér
svo kær. Mitt er ætíð þitt sem
aldrei skal gleymast. Hjarta þitt
sem allir þrá er svo hlýtt og gott.
Og hjartað mitt verður ætíð hjá
þér, þér aldrei ég gleymi.
Sigríður Anna Haraldsdóttir,
Búðarhóli.
Afi, elsku afi minn, ég get ekki
lýst því núna hvað ég sakna þín
mikið. Þó veit ég að sá söknuður á
eftir að aukast og aukast þegar
fram líða stundir. Það skarð sem
þú skilur eftir þig hjá okkur sem
eftir lifum verður aldrei hægt að
fylla. Því enginn maður getur
komið í þinn stað. Þegar ég snerti
þig á sjúkrahúsinu, daginn sem þú
lést, þá fékk ég náladofa í hend-
umar og hjarta mitt sló svo fast að
ég titraði allur.
Konráð Óskar Auðunsson var,
og er enn og verður alltaf í hjarta
mínu, einn yndislegasti maður sem
ég hef kynnst. Ég var fjögurra ára
þegar ég og fjölskylda mín fluttum
að Búðarhóli til afa og ömmu.
Þannig að ég lít á þau sem miklu
meira en bara afa minn og ömmu
mína. Þau áttu stóran hlut í upp-
eldi mínu og er ég þeim mjög
þakklátur fyrir það. Afi minn
kenndi mér mjög margt í sam-
bandi við lífið, án þess þó að vera
að kenna mér beint. Hann miðlaði
til dæmis til mín mikilvægi þess að
vera fordómalaus, fordómalaus
gagnvart öllum sem minna mega
sín. Honum fannst líka mikilvægt
að virkja hugvitið. Þar sem að við
bjuggum saman, þá urðum við
miklu nánari heldur en hefði verið
hefðum við bara hist um jól og
páska. Það era öll litlu atriðin sem
við deildum og áttum sameiginlega
sem enginn getur skilið hvað
skiptu mig miklu máli. Eins og það
að spjalla bara um daginn og veg-
inn, bara við tveir. Þegar við fór-
um kannski til hrossa að athuga
hvort það væri ekki allt í lagi með
stóðið. Þá gátum við talað saman
endalaust. Og alltaf leið honum
best þegar hann var að vinna og
var hann alltaf að dytta að hlutum
heima. Hann leiðbeindi mér líka
alltaf ef það var eitthvað sem ég
kunni ekki alveg tökin á og alltaf
kunni hann ráð við öllu. Öragglega
um helmingur þeirra verka sem ég
hef gert heima, þau höfum ég og
ástkæri afi minn gert saman.
Hann kenndi mér að gefast aldrei
upp þótt á móti blási. Oft þegar við
voram að vinna og ég var farinn að
leggja árar í bát þá stappaði hann
alltaf í mig stálinu og þá héldum
við alltaf áfram og alltaf, alltaf
tókst það að lokum sem við afi tók-
um okkur fyrir hendur. Þá sagði
afi minn alltaf eina setningu sem
ég á aldrei eftir að gleyma: „Allt
hefst þetta að lokum.“ Aldrei var
langt í grínið hjá afa og era um
það mörg dæmi og vita það allir
sem hann þekktu.
Afi minn var alltaf snyrtilegur
til fara og alltaf kurteis og háttvís í
framkomu. Hann var yndisleg per-
sóna og til dæmis þá lenti ég í
óhappi með bílinn minn í vetur en
þá styrkti afi mig í þeirri von að
hægt væri að gera við bílinn. Hann
gerði það vegna þess að hann var
svo ánægður að ég skyldi ekki hafa
meiðst alvarlega. Ég held að þegar
mamma mín sagði mér frá andláti
hans þá hafi hjartað í mér stækk-
að, stækkað til þess að rúma alla
mína ást á honum elskulega afa
mínum. Þegar ég var yngri voram
við mjög oft að tefla og spila á spil
og þannig lagað og það era allir
þessir smáhlutir sem verða aldrei
aftur samir eftir að hann er fallinn
frá. Skarð hans verður aldrei fyUt
og elsku afi minn, í hjarta mínu er
staður, staður sem aðeins er til-
einkaður þér og engum öðram og
sá staður mun aldrei nokkum tím-
ann verða uppfylltur af umhyggju
fyrir einhverjum öðram því enginn
er eins og þú, elsku afi minn. Ég
vona að þú hafir það sem best
núna, hvar sem þú ert, því þú átt
það svo sannarlega skilið, því þú
ert yndislegur ástkæri afi minn.
Ég skrifa þessi orð niður á blað
meðan tár renna niður kinnar mín-
ar og þau tár renna stjómlaust
vegna þín.
Afi, ég elska þig og mun alltaf
gera það um ókomna framtíð.
Haltu áfram að vera þessi yndis-
lega persóna sem þú varst og þá
munu allir elska þig. Þú varst ynd-
islegur og minningin um þig á eftir
að lifa að eilífu. Ég bið um styrk til
handa ömmu og öllum þeim sem
sakna hans.
Bjarki Þór Haraldsson.
Mig langar með nokkram orðum
að kveðja afa í sveitinni, sem er þó
svo erfitt og sárt. Hann var alltaf
svo ljúfur og góður, svo fallegur og
yndislegur. Það er ekki skrýtið að
öllum sem þekktu hann þótti inni-
lega vænt um hann, annað var ekki
hægt. Ég á ótal minningar um
hann afa sem era hver annarri fal-
legri. Þessar minningar era mér
svo dýrmætar, ég væri svo miklu,
miklu fátækari án þeirra. Þær era
mér mikil huggun á þessari
kveðjustund, án þeirra gæti ég
ekki kvatt.
Farþúífriði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Hún er ómæld virðingin sem ég
hef alltaf borið fyrir þér. Betri
manneskju en þér hef ég aldrei
kynnst. Nú era liðin fimmtán ár
síðan ég flutti með foreldram mín-
um og bróður austur að Búðarhóli
og alltaf varstu jafn yndislegur.
Bara það að fá að vera nálægt þér
og gera eitthvað með þér var best
af öllu. Þegar við fóram til hrossa,
spiluðum rommý eða sátum og
horfðum á sjónvarpið, bara að fá
að vera hjá þér. Það var líka svo
spennandi að vita hvað þér fyndist
um hin ýmsu mál, við þig var enda-
laust hægt að spjalla um málefni
líðandi stundar. Áldrei var húmor-
inn heldur langt undan. Elsku afi
minn, þú ert sú manneskja sem ég
hef litið hvað mest upp til og ég
verð þér ávallt þakklát fyrir allt