Morgunblaðið - 11.11.1999, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 1999 4|H
sem einkenndi hann. Við þökkum
fyrir þær stundir sem við höfum átt
saman, sem vissulega hefðu mátt
vera fleiri, en þær stundir líða okk-
ur ekki úr minni.
Kæra Guðrún Lára og böm, við
höfum hugsað mikið til ykkar síð-
ustu misserin, beðið og vonað að
allt færi vel. Við og fjölskyldur okk-
ar sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi góður guð
veita ykkur styrk til að takast á við
framtíðina. Minningin lifir um góð-
an dreng.
Arinbjöm og Sigríður.
Þessum sorgarfréttum vil ég
helst ekki trúa. Ég segi mér þær
aftur og aftur og get ekki kyngt
nema einum staf í einu. Kristján
Einar, vinur minn og bróðir, er dá-
inn.
Vinur. Nú, þegar ég sakna hans,
finn ég hvað þetta orð er stórt og
djúpt. Góður vinur er manni nánast
bróðir. Góður vinur er alltaf nálægt
manni. Hann hneykslast með
manni á ranglæti lífsins. Hann
gleðst með manni yfir unnum sigr-
um. Góður vinur gefur manni bestu
ráðin, af því að hann er manni svo
nákominn. Allt þetta var Kristján
Einar og alla hans einlægu vináttu
mun ég geyma og muna. Hún er
eitt það dýrmætasta sem ég hef
fengið að reyna.
Glettnum augum hans gleymi ég
ekki. Ekki hlátrinum, sem var hon-
um jafneðlilegur og andardráttur-
inn. Ekki heldur stríðninni, skap-
inu eða dugnaðinum. Ekki þéttu
handtakinu, uppörvandi axlar-
klappinu eða hlýjum faðminum.
Ekki gúmmískónum, sem bóndinn
og búmaðurinn Kristján Einar
smeygði í fótum þegar sá gállinn
var á honum. Hann var bæði fram-
sýnn og útsjónarsamur en um leið í
góðu jarðsambandi. Þá kom sér vel
fyrir skýjaglópa eins og mig að eiga
hann að vini.
Hans heimili var mitt og minna.
Gestrisnin holdi klædd tók á móti
manni við útidyrnar. Veitingarnar
létu ekki eftir sér bíða og veittust
oft af húnvetnskri ofrausn þegar
líða tók á kvöldið. Þennan vin var
ætíð ljúft að sækja heim og jafn-
erfitt við að skilja.
N ú stend ég eftir og er hissa á til-
verunni. Hann kveið því að kveðja
það sem honum var kærast. En
hann kveið því ekki, sem framund-
an var. Hann trúði. Mín veika trú
fær ljós af þeirri trá hans á þessum
dimma tíma. Ég fel vin minn lífsins
Guði og veit að hann er í góðum
höndum. Blessuð sé minningin um
Kristján Einar.
Svavar A. Jónsson.
Hann Kristján Einar er látinn.
Okkur setur hljóð við svo váleg tíð-
indi. Við fyllumst sorg og reiði.
Hvers vegna? spyrjum við okkur.
Af hverju er hann, sem hafði svo
mikið að lifa fyrir, tekinn frá yndis-
legri eiginkonu og börnum?
Þær eru margar minningarnar
sem rifjast upp þessa dagana,
gleðistundirnar sem við fjölskyld-
urnar höfum notið saman, hvort
sem var á heimilum okkar eða ann-
ars staðar. Við vorum svo lánsöm
að eiga þig að vini og einnig sem
prestinn okkar. Þú giftir okkur og
skírðir tvö yngri börnin okkar og
fyrir það verðum við ævinlega
þakklát.
Það er yndislegt að hafa átt með
ykkur fjölskyldunni kvöldstund hér
á heimili okkar stuttu áður en þú
lagðist inn á spítalann. Þar þurftir
þú að fara í gegnum enn eina erfiða
lyfjameðferðina, þar sem brugðið
gæti til beggja vona. Að hlusta á þig
ræða þessi næstu skref af svo miklu
æðruleysi, trá og innri styrk er
reynsla sem við munum aldrei
gleyma.
Kæri Kristján Einar, við kveðj-
um þig með söknuði.
Elsku Guðrán Lára, Tómas, Þor-
varður, Kristrún og Ástrós. Megi
Guð vaka yfir ykkur og veita ykkur
styrk í sorginni.
Guðmundur Magnússon
og fjölskylda.
Stundum koma þær stundir að
manni finnst tíminn standa kyrr.
Yfir mann færist ástand óraun-
veruleika, afneitunar og vantrúar.
Smá saman sleppir doðinn, kaldar
staðreyndir blasa við og maður
neyðist til að tráa.
Ég man alltaf eftir því, þegar ég
kom í sumar í heimsókn í litla sæta
sumarbústaðinn ykkar og þú sagðir
mér frá öllu því sem hægt var að
gera í sveitinni þinni, kríunni og
öllu fuglalífinu. En núna ertu ekki
lengur hér til að segja mér frá
fleiru, en ég veit samt að ég get allt-
af reynt að tala til þín.
Ég óska Guðrúnu Láru frænku
og börnunum styrks og friðar í
sorginni.
Una Dögg Guðmundsdóttir.
Kveðja frá Rótarýklúbbi
Kópavogs
A skömmum tíma hefur tvívegis
verið höggvið stórt skarð í raðir
okkar rótarýfélaga hér í Kópavogi.
Ekki leið nema vika frá því að við
kvöddum Einar Pál Jónasson, þar
til okkur barst á fundi fregnin um
lát séra Kristjáns Einars Þorvarð-
arsonar prests í Hjallasókn. Hann
mætti á fundi hjá okkur fyrr á
þessu ári og átti þá fyrir höndum
nýja lyfjagjöf sem vonir voru
bundnar við. Sú von brást - og nú
er lokið tveggja ára harðri baráttu.
Glæsilegur maður hefur verið
numinn á brott á besta aldri - og
fráfall hans er sárara en orð fá lýst.
Séra Kristján Einar gekk í Rót-
arýklúbb Kópavogs 21. júní 1988 og
var lengi eini presturinn í hópnum.
Oft flutti hann eftirminnilegar hug-
vekjur og ræður á hátíðarfundum
og lagði gjarnan áherslu á hve
margt væri skylt með kristinni trú
og hugsjón Rótarýhreyfingarinnar;
hvort tveggja grundvallast á góð-
vild og vinarhug, réttlæti og dreng-
skap. Hann var snjall ræðumaður,
hafði hljómfagra rödd, talaði skýrt
og án vafninga. Honum fylgdi jafn-
an fölskvalaus glaðværð og uppörv-
andi bjartsýni. Mönnum leið vel í
návist hans.
Við kveðjum félaga okkar með
söknuði og vottum eiginkonu hans,
frú Guðrúnu Láru Magnúsdóttur,
börnum þeirra og ástvinum öllum
dýpstu samúð og hluttekningu.
Þegar hai’mur sverfur að er eina
huggunin að bjartar minningar eru
dýrmætur fjársjóður og lifa lengi
eins - og fram kemur í hinum
kunnu hendingum Hannesar
skálds Péturssonar:
Sáereftirlifir
deyr þeim sem deyr
en hirrn dáni lifir
íhjartaogminni
manna er hans sakna.
Þeireruhimnamir
honumyfir.
Lífið er ævintýri. Ekki endilega
eins og í sögubókunum því þannig
eru ævintýii bemskunnar. Éinföld
og enda vel.
Orðið ævintýri öðlast nýja merk-
ingu þegar maður þroskast og eld-
ist. Þá verða sögupersónurnar það
fólk sem maður þroskast með, vin-
ir, ættingjar, ástvinir, það fólk sem
okkur þykii- vænt um og tekur þátt
í erli hversdagsins með okkur. Lífið
er ævintýri, okkur er það gefið af
Guði til að láta gott af okkur leiða,
framtíð og velferð sérhvers jarðar-
barns til heilla.
Eitt lífsins ævintýri hófst fyrir
mörgum árum síðan. Við vorum öll
í skóla, sambýlisfólkið, áttum
drengi jafngamla sem upplifðu
áhyggjuleysi barnæskunnar á
Hjónagörðum. Vinátta varð til milli
fjölskyldna, reyndar aðeins meira,
bræðrabönd mynduðust milli vina,
systrabönd milli okkar stelpnanna.
Við erum ennþá ung, finnst okk-
ur. Börnin ennþá öll háð okkur for-
eldrum sínum og foreldrarnir einn-
ig háð hvort öðru og börnunum,
áhugamálin mikið til þau sömu,
kirkjan, sveitin, börnin, vináttan.
Þá kemur reiðarslagið. Kristján
Einar veikist af alvarlegum sjúk-
dómi. Ekkert okkar, vinir, ættingj-
ar eða aðrir ástvinir misstu vonina.
Við trúðum og treystum því að
Kristján Einar og Guðrún Lái’a
með börnunum sínum fjórum ættu
framtíðina saman. Þau sjálf byggðu
á þeh’ri ást og vináttu sem tengdi
þau og Tómas, son Guðrúnar sam-
an í upphafi þeirra kynna, þau
byggðu líka líf sitt saman á
tráartrausti, gleði og kímni og full-
vissu þess að Guð myndi vel fyrir
sjá.
Það hefur alltaf verið gott að
vera nálægt þeim hjónum.
Við ástvinir Kristjáns Einars og
Guðránar munum aldrei gleyma
því hve vel Guðrún studdi Kristján
á erfiðum tímum, hún hefur sýnt
okkur hvað sönn ást, sannur kær-
leikur er, sönn vinátta. Ég sjálf
mun aldrei gleyma bænastundun-
um sem hún leiddi með okkur á
dánardegi hans, hugguninni, upp-
örvuninni sem í þeim stundum
fólst.
Þetta er það sem skiptir máli í
dag á kveðjustundu.
Kristján Einar átti stórt líf.
Hann ólst upp í stórum systkina-
hópi á Söndum í Miðfirði, hjá yndis-
legum foreldrum. Hann var litli
drengurinn þeirra og ég veit að
Kristín móðir hans og systumar
voru honum allar sem mæður! Það
var fýrsta stóra ævintýrið hans að
alast upp við svona mikla ást for-
eldra og systkina í fallegri sveit.
Hitt stóra ævintýrið í lífi hans var
Guðrún Lára og börnin þeirra fjög-
ur. Kristján Einar var svo einstak-
lega farsæll maður, fallegur og góð-
ur og blikið í augunum og kímnin
hans helsta einkenni.
Við fráfall Kristjáns Einars, vin-
ar okkar, verða kaflaskil í þessu
lífsins ævintýri. Lífi hans er lokið
en líf okkar heldur áfram. Við eig-
um svo góðar minningar til að rifja
upp og svo margt frá Kristjáni Ein-
ari að byggja á. Lífsins ævintýri
heldur áfram.
Við söknum yndislegs vinar, fjöl-
skyldan mín, og biðjum góðan Guð
að taka hann í stóra, hlýja faðminn
sinn og vernda og blessa Guðrúnu
Láru og börnin og okkur öll ástvini
hans um alla framtíð.
Edda Möller.
Stundum er erfitt að tráa því
sem er að gerast, en það breytir
víst litlu þegar líf og dauði eru ann-
ars vegar. Ungur maður með allt
lífið framundan þurfti að láta í
minni pokann fyrir erfiðum sjúk-
dómi. Sorg þeirra sem eftii’ lifa
hlýtur að vera ómælanleg. Ég
kynntist Einari 1988. Minnistæðast
er mér þegar hann skírði syni okk-
ar saman í byrjun desember 1989,
en þeir frændur voru fæddir með
viku millibili. Þegar mér barst and-
látfregn hans setti ég myndbands-
spólu í tækið sem tekin var við
skímina. Allt í einu varð þessi spóla
mér helmingi dýrmætari en áður.
Ég vil þakka þér og fjölskyldu þinni
liðnar stundir, kæri vinur. Ein-
hvers staðar stendur: „Þeir sem
guðirnir elska deyja ungir.“ Nú
ertu horfinn okkur á vit foreldra
þinna, sem þurftu ekki að bíða svo
ýkja lengi eftir þér, þegar allt kom
til alls. Ég vil biðja Guð að blessa
minningarnar í hjarta litlu barn-
anna þinna sem hafa misst svo mik-
ið. Maður leitar ósjálfrátt að skýr-
ingum þegar svona hlutir gerast, en
sú eina sem ég get fundið er þessi:
Guð hefur viljað hafa þig hjá sér.
Elsku Guðrún Lára og börnin,
guð styrki ykkur á þessum erfiða
tíma.
Guðrún Jóhannsdóttir.
Við vorum andvökugestir vor-
næturinnar og okkur fannst sem
liði hin fegursta vaka sem veröldin
á tdl. Miðnætursólin gyllti kyrran
hafflötin fyrir neðan Sanda í Mið-
firði. Angan af sjávarseltu og söng-
ur fugla. Hrossin móð eftir flengi-
reið um sandana.
Einhvern tíma undir morgun er
komið heim að Söndum. Þar bíður
Kristín húsfreyja við kaffiborð sem
valdið hefði hverjum veitingamanni
kinnroða. Daginn eftir er risið
snemma úr rekkju til þess að fylgja
Þorvarði bónda til gegninga. Þá er
Kristján Einar í essinu sínu. Kom-
inn í samfestinginn sinn og fer
kunnáttusamlega höndum um ný-
borið lamb.
Enn skín sól í heiði og náttúran
skartar sínu fegursta.
Já, minningarnar um Kristján
Einar eru bjartar og fagrar og
tengjast umfram allt í mínum huga
Söndum í Miðfirði. Þær tengjast sól
og vori, lömbum, æðarfugli, sjávar-
fangi og gróanda. Það var sannar-
lega dýrmætt að kynnast Kristjáni
Einari við þessar aðstæður. Og
dýrmætt var það að kynnast hans
góðu foreldram og njóta gestrisni
þeirra og hlýju.
Kristján Einar var gæfumaður í
sínu einkalífi. Hann átti góða for-
eldra og umhyggjusöm eldri syst-
kini sem hann var tengdur sterkum
böndum alla tíð. Og óhætt er að
segja að lífsins sól hafi brosað við
honum er hann kynntist henni Guð-
ránu Lára. Þáttur hennar í lífsgleði
hans og hamingju var mikill og því
leyndi hann aldrei. Það var mér
sem vini þeirra mikil gleði að fá að
gefa þau saman í heilagt hjónaband
og fá síðan að fylgjast með því
hvernig ástin sem leiddi þau saman
í upphafi óx og dafnaði með hverju
ári sem leið. Kristján Einar var
lífsglaður maður og mikill gleði-
gjafi í lífi vina sinna. Hans þétta
faðmlag og tveir kossar á hvora
kinn kallast húnverska kveðjan á
mínu heimili. Þannig var Kristján
Einar. Einlægur og hlýr. Góður,
traustur og gefandi vinur. Glettinn
og gamansamur. Gagnrýninn en
alltaf uppörvandi. Seinni árin voru
samverastundir okkar Kristjáns
Einars ekki eins margar og við
hefðum kosið sökum anna í eril-
sömum störfum. Fyrir tveimur ár-
um ákváðum við því að bæta hressi-
lega við okkar samverastundir. Við
héldum tveir einir í tólf daga ferð til
Danmerkur og Svíþjóðar og könn-
uðum bæði öldurhús og kirkjur,
þessa ólíku póla sérhvers samfé-
lags. Það var sannarlega í anda
Kristjáns Einars sem vissi það vel
að gleðin og alvaran haldast í hend-
ur og geta ekki án hvors annars
verið.
Já, minningarnar um góðan og
gefandi vin eru sannarlega bjartar
og hlýjar. Þakklætið er mér efst í
huga á kveðjustund. Þakklætið fyr-
ir það að hafa eignast svo yndisleg-
an vin sem Kristján Einar var.
Þakklætið fyrir það hvernig hann
tók þátt í mínu lífi og lét sér annt
um allt sem tengdist mér og minni
fjölskyldu.
Guðrún Lára og börnin þeirra
fjögur hafa mikið misst. Hugprýði
Guðránar Lára, dugnaður hennar
og kjarkur hefur ekki farið fram
hjá okkur ástvinum þeirra. Öll
hennar framganga er augljós vott-
ur um þá miklu ást og vináttu sem
tengdi þau Kristján Einar saman.
Ég bið góðan Guð að blessa Guð-
ránu Láru og börnin þeirra fjögur.
Kristján Einar er nú genginn í
vomóttina björtu og ég trái því að
hann bíði okkar við sandana fögi’u
fyrir handan þar sem miðnætursól-
in gyllir hafflötinn. Angan af sjáv-
arseltu og söngur fugla hlýtur að
tilheyra þeirri veröld þar sem allt
er fullkomið.
Einar Eyjólfsson.
Kveðja frá Hjallaskóla
Við ótímabært fráfall séra
Kristjáns E. Þorvarðarsonar er
okkur Ijúft að þakka farsælt sam-
starf. í upphafi starfs síns hér var
séra Kristján með fermingarstarfið
fyrir 8. bekki í húsnæði skólans og
síðar í Hjallakirkju. Sú hefð hefur
jafnframt skapast í skólanum að
allir nemendur kæmu í jólahugleið-
ingu í Hjallakirkju fyrir jól. Ævin-
lega tókst að skapa hátíðar-
stemmningu þar sem lögð var
áhersla á mikilvægi þess að rækta
hið góða í manninum.
Við alvarleg áföll var séra Kristj-
án jafnan tilbúinn að liðsinna okk-
ur. Starfsfólk skólans sendir Guð-
rúnu Láru og börnunum innilegar
samúðarkveðjur og biður Guð að
styrkja þau á þessari erfiðu stundu.
Stella Guðmundsdóttir.
Með söknuði kveð ég hinstu
kveðju góðan vin minn og læriföð-
ur, sr. Kristján Einar Þorvarðar-
son. Þar er genginn merkur og
mætur maður, sem í lífi sínu og
starfi markaði djúp spor^ í sálu
þeirra sem hann kynntist. Ég varð
þein-ar gæfu aðnjótandi að fá ♦
reyna gæsku Rnstjans og vinattu
þau þrjú ár sem við störfuðum sam-
an í Hjallakirkju í Kópavogi. Seint
fæ ég honum fullþakkað fyrir leið-
sögn þá og fræðslu er hann veitti
mér mín fyrstu ár í prestsskap, en
betri lærifóður tel ég mig ekki hafa
getað fengið. Hann var einstaklega
natinn við allt sem hann gerði og
þau sem hann þekktu vita að öll
verk sem hann kom að voru unnin
af mikill alúð og vandvirkni. Þá átti
Kristján Einar auðvelt með að
nálgast fólk sem hann mætti og að-
stoða það í mismunandi aðstæðuis*r
Öllu þessu fékk ég að kynnast í
samskiptum mínum við Kristján og
hefur það verið mér ómetanleg
reynsla.
Við samstarfsfólk Kristjáns í
Hjallakirkju minnumst hans með
djúpum söknuði. A hverjum degi
göngum við til starfa í því umhverfi
sem hann átti þátt í að skapa. Hver
krókur og kimi í Hjallakirkju ber
honum vitni og þannig mun það áv-
allt vera. Eiginkonu hans, Guðránu
Láru, börnum þeirra, þeim Tómasi,
Þorvarði, Kristránu og Ástrósu,
sem og öllum ástvinum, sendum við
innilegar samúðarkveðjur og biðj-
um þeim Guðs blessunar. Guð
blessi minningu sr. Kristjáns Eirá—•
ars Þoi’varðarsonar.
Iris Krisljánsdóttir.
Þín ástúð ljómar yfir höfin,
þótt ennþá skilji lönd.
Það líf ei fjötrað getur gröfin,
sem grær i drottins hönd.
Þá heiman ertu horfrnn sýnum,
í himnadýrð þú býrð hjá Guði þínum.
Hann var þér æfi-skjöldur, skjól,
í skugga jarðar von og sól.
Ó hverf þú heim til lífsins landa,
ípmannGuðihjá.
Oss minning þín í orði og anda,
mun aldrei víkja frá.
Því skal það vegsemd vor að stríða,
þótt veröld bregðist, engu þarf að kvíða.
Þótt hismið jarðar hverfi í sand,
er himinn Guðs vort föðurland.
(Jón Magnússon.)
Við kveðjum góðan vin og þökk-
um fyrir hans góða og hlýja viðmót.
í fyrirbæn biðjum við algóðan Guð
að styrkja Guðrán Láru og börn
þeirra Tómas, Þorvarð, Kristrúnu
og Ástrós í þeirra miklu sorg.
Gunnar Gunnarsson
og Ijölskylda.
Kveðja frá starfsfólki
Digranesskóla
Séra Kristján Einar Þorvarðar-
son, prestur í Hjallasókn er látinn.
Með honum er genginn góður vinur
og samstarfsmaður í mörg ár. Þeg-
ar Hjallasöfnuður var stofnaður
fékk hann inni í sal skólans og hér
hóf Kristján starf sitt fyrir söfnuð-
inn. Alla tíð síðan sótti skólinn til
hans ráð og þjónustu þegar mikið lá
við. Nemendur skólans hafa notið
jólahugvekju hans á hverri aðventu
síðan, fyrst í sal skólans og síðar í
Hjallakirkju. Þá var Kristján í
mörg ár eftirlitsmaður samræmdifa-
prófa í Digranesskóla. Einnig þar
naut ljúfmennska hans og lipurð í
mannlegum samskiptum sín vel.
Um leið og við þökkum Kristjáni
gott og ánægjuríkt samstarf viljum
við senda konu hans, Guðrán Láru,
og börnunum, Tómasi, Þorvarði,
Kristrúnu og Ástrós innilegar sam-
úðarkveðjur og biðjum góðan Guð
að styrkja þau í sorg sinni.
F.h. starfsfólks,
Einar Long Siguroddsson
skólastjóri.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æski-
legt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Senda má greinar til blaðsins í bréfasíma
569 1115, eða á netfang þess (minn-
ing@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Pað eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með^
allínubil og hæfilega línulengd - eða 2.2íP®><1
slög..