Morgunblaðið - 28.04.2000, Blaðsíða 48

48 FÖSTUDAGUR 28. APRÍL 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Jakob Karel Þor-
valdsson fæddist
á Skerðingsstöðum í
Eyrarsveit 28.7.
1910. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akraness
föstudaginn 21. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Kristín
Karélína Jakobsdótt-
ir frá Rimabæ á
Kvíárbryggju, f. 18.7.
1874, d. 25.7. 1957 og
Þorvaldur Þórðar-
son, hreppstjóri og
bóndi frá Suðurbár í
Eyrarsveit, f. 6.4.
1879, d. 12.4. 1966, en þau bjuggu
að Skerðingsstöðum í Eyrarsveit.
Systkini Jakobs voru Þórður, f.
22.8. 1906, d. 28.12. 1993; Ragn-
hildur, f. 1.12.1909, d. 20.12.1980;
Jón, f. 7.9. 1914, d. 2.4. 1977; Þor-
valdur, f. 23.5. 1916, d. 9.7. 1993;
Gunnar, f. 14.6.1918. Hálfsystkini
Jakobs synir Kristínar frá fyrra
hjónabandi voru: Elberg Guðmun-
dsson, f. 10.12. 1901, d. 1.1. 1987;
Guðmundur Guðmundsson, f.
30.7.1903, d. 29.6.1988.
Jakob kvæntist Rósbjörgu
' Önnu Hjartardóttur. Foreldrar
hennar voru Kristrn Sveinbjarn-
ardóttir og Hjörtur Rósberg Jóns-
son að Mýrum í Eyr-
arsveit. Jakob og
Rósbjörg eignuðust
fimm börn. Þau eru:
1) Kristín Karólína
Jakobsdóttir, f. 4.4.
1943, maki Þorfínn-
ur Steinar Júlfusson,
f. 24.9. 1943. Börn
þeirra eru Anna
Rósa, Júlíus og
Heimir. 2) Lúðvík
Jakobsson, f. 12.12.
1944, d. 20.8. 1989,
maki Valgerður
Gísladóttir, f. 17.11.
.1944. Börn þeirra
eru: Anna Ósk, Hjörtur, Bjarki,
Rósa Björk. 3) Sigurborg Guðný
Jakobsdóttir, f. 29.7.1946, fráskil-
in. Hennar börn eru Ragna, Haf-
dís og Harpa Hannesdætur. 4)
Svava Jakobsdóttir, f. 9.11. 1949,
maki Ásgrímur Guðmundsson, f.
11.3. 1951. Þeirra börn eru: Guð-
mundur Marinó, Andri og Emil. 5)
Valdís Ragnheiður Jakobsdóttir,
f. 11.4. 1954, fráskilin. Hennar
böm eru: Einar Karel, Hilmar og
Lísbet Sigurðarbörn. Bama-
bamabörnin em 16.
Jakob verður jarðsunginn frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
JAKOB KAREL
ÞORVALDSSON
Að morgni fostudagsins langa
barst til fjölskyldu minnar sú sorg-
lega frétt að Jakob, tengdafaðir minn,
væri dáinn. Það hafði legið ljóst fyrir
viku, er hann var fluttur á sjúkrahús-
ið á Akranesi, að veikindi hans væru
mjög alvarleg. Þrátt fyrir það blundar
alltaf í öllum einhver vonameisti sem
„haldið er í og svo var með mig. Eg
hafði alltaf horft á tengdaföður minn
sem mjög lífseigan mann og sérstak-
an að mörgu leyti. Þegar ég var inn-
vígður inn í fjölskyldu hans var hann
hættur almennri vinnu vegna veik-
inda í baki. Heima við stytti hann sér
stundir við smíðar á ýmsum smáhlut-
um enda sérlega laghentur. Ekki
hampaði hann þessari iðju sinni enda
ekki hans vani. Samt spurðist fljót-
lega út hvaðan sú völundarsmíð er
prýddi hillur í heimahúsum bama
hans væri fengin og lét hann eftir um
tíma að selja afurðir sínar í verslanir.
Ekki var hann einungis hagvanur til
handa heldur hagmæltur mjög og
sannkallaður listamaður í meðhöndl-
un íslensks máls. Alla ævina var Jak-
ob þekktur fyrir sínar skörpu lýsing-
ar sem runnu af vörum hans í
vísuformi. Margorðar lýsingar missa
oft marks ef grunnmyndin er ekki
dregin skýrt fram, en Jakob hafði
þann einstaka eiginleika að gera jafn-
vel mjög hversdagslega atburði mjög
eftirminnilega. Við sem umgengumst
hann mikið fengum oft að heyra fer-
skeytlur úr hversdagslífinu, sem varð
til þess að eftirtektin varð meiri og
ýmis skopleg atriði urðu sýnileg sem
ekki hafði örlað á áður.
Einna eftírminnilegust eru mér hin
ófáu samtöl sem við áttum. I fyrstu
áttaði ég mig ekki alveg á tengdaföð-
ur mínum þegar við ræddum saman.
Ég var frekar bráðlátur og pólitískm-
og vildi koma skoðunum mínum hratt
á framfæri þannig að hann tæki eftír
því og helst að hann samsinnti mér.
Jakob aftur á mótí gaf sér góðan tíma
og þegar ég hélt að samræðum okkar
væri lokið þá var hann rétt að byija.
Honum lá ekkert á að svara mér en
íhugaði vel það sem hann sagði. Fljót-
lega varð mér þetta ljóst og hafði þar
af leiðandi meiri skemmtun af samtöl-
unum. Við vorum ósjaldan að kryfja
hagstjóm yfír landinu og hvemig
stjómmálaflokkamir tóku á þeim
málum. Okkar umræðum lauk ekki
nauðsynlega þá helgi sem ég var
staddur hjá þeim hjónum, heldur
héldu samræðumar áfram stundum
mánuði seinna eins og ekkert hefði
slitið þær í sundur. Oft fannst mér á
einhverjum tímapunkti að ég hefði
sýnt gamla manninum fram á hinn
eina sanna sannleika en þetta var eins
og að tefla skák, hann fann alltaf
sterkan mótleik og skákinni lauk í
rauninni aldrei. Með þessu sýndi
hann mér á óbeinan hátt að tíminn er
alltaf fyrir hendi til að gera það sem
maður vill gera. Hann lét ys og
þysnútímaþjóðfélagsins ekki íþyngja
sér.
Ævi Jakobs var lýsandi dæmi
þeirrar kynslóðar sem sköpuðu okk-
ur, sem eftir lifa, öll þau tækifæri og
þægindi í velmektarþjóðfélagi. Hann
vann hörðum höndum alla sína ævi og
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjóm blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvem látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, AA, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takm-
arkast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar em beðnir að hafa skfrn-
amöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins em birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar em birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali era
nefndar DOS-textaskrár. Þá em ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
var vanur því að gera hlutina sjálfur
og vera ekki upp á aðra kominn.
Hann var einn þeirra er mundi þann
tíma er Islendingar risu upp úr ösk-
ustónni og breyttu gömlu sveitarþjóð-
félagi í það sem við þekkjum í dag.
Lífið var sannarlega enginn dans á
rósum. Fyrri hluta ævinnar erfiðaði
hann til sjós og sveita. Hann hóf bú-
skap í Gmndarfirði og stofnaði þar
heimili með eftirlifandi konu sinni,
Rósbjörgu Önnu Hjartardóttur. Þar
vann hann við húsabyggingar og
standa þar eftir hann mörg minnis-
merki. Þau eignuðust fjórar dætur og
einn son og vora þau hvert öðm
mannvænlegri. Fjölskyldan flutti
1961 til Akraness, en þá var Jakob
farinn að kenna bakmeins og varð að
láta af störfum sem smiður. Lengi vel
bjuggu þau á Vesturgötu 115 og var
gestkvæmt mjög. Börnin og bama-
bömin töldu sig ávallt eiga þar sitt
annað heimili enda vom móttökumar
í samræmi við það. Enginn fussaði við
því að fara í heimsókn til afa og ömmu
á Vesturgötu. Þegar bömin vora öll
flogin úr hreiðrinu minnkuðu þau við
sig og fluttu inn á Jaðarsbraut, en það
breytti engu um móttökur ættingja
og vina. Arið 1989 urðu þau hjónin
fyrir stóra áfalli þegar Lúðvík sonur
þeirra dó langt um ævi fram. Það var
mikil sorg sem ekki var sýnd en við
sem þekktum vissum að hún var lengi
til staðar. Að öðra leyti hafa þau átt
bamaláni að fagna. Afkomendur
þeirra era fjölmargir eða 15 bama-
böm og ekld færri bamabamaböm.
Allt hið mannvænlegasta. Vegna
veikinda Jakobs fluttu þau hjónin á
Dvalarheimilið Höfða fyrir fimm ár-
um.
Eitt er öraggt í þessu lífi og það er
að það tekur enda. Vissulega var það
táknrænt að Jakob skyldi yfirgefa
þennan heim á fostudeginum langa,
en hann var alla tíð mjög trúaður
maður og mótaði það hann alla lífs tíð.
Um leið og ég kveð þig hina hinstu
kveðju þakka ég allt sem þú hefur
gert fyrir mig. Ég veit að það er erfitt
fyrir þig, Bagga mín, að sjá á eftir
maka þínum sem þú hefur verið með
öllum stundum alla ævi. Þú hefur ætíð
verið sterk og ég veit að svo verður
áfram.
Ásgrúnur Guðmundsson.
Elsku afi Jakob.
Nú ert þú farin frá okkur. Við vilj-
um þakka þér fyrir allar þær stundir
sem við áttum með þér. Við eigum
margar góðar minningar um þig en
það sem er okkur minnisstæðast er
þegar við voram litlar og voram hjá
ykkur ömmu Böggu á aðfangadags-
kvöld, þá sátum við systumar og
hlustuðum á messu með þér fyrir
matinn. Þessar stundir verða okkur
alltaf kærar.
Við vitum að þér líður vel þar sem
þú ert núna því þar hefur Lúlli tekið á
móti þér.
Hinlangaþrauterliðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæl er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dinuna dauðans nótt
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
enþaðerGuðsaðvilja,
og gott er allt, sem Guðí er frá.
(V. Briem)
Guð geymi þig, elsku afi.
Elsku amma Bagga, mamma, Lína,
Svava og Addý, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ragna, Hafdis og Harpa.
Afi Jakob var karl í krapinu þegar
hann var upp á sitt besta. Hann var
jafnvígur til sjós og lands, reri til
fiskjar með annarri hendi og keyrði
vörabíla með hinni. Hann vann þá
vinnu sem bauðst, baki brotnu, til að
sjá stórri fjölskyldu farborða. Hann
var einn þeirra sem lögðu hönd á
plóginn á uppgangstímum eftirstríðs-
ára, þegar nóg var að gera. Hann var
vaskur til ýmissa verka, en vann þó
mest við húsbyggingar og aðra smíði.
Og hefur öragglega haft kjaftínn á
loftí, ef svo bar undir, eða laumað
snöggvast út úr sér einni beittri
stöku, ef við átti. En margra áratuga
erfiðisvinna tekur sinn toll. Og afi fór
ekki varhluta af því.
Fyrstu minningar okkar systkin-
anna af afa eru því af hijúfum og ljúf-
um kalli, sem maður þurfti að passa
sig á að hlaupa ekki niður.
En þótt afi hafi verið slæmur til
heilsunnar, og örugglega þótt stund-
um nóg um fjaðrafokið og bægsla-
ganginn í bamabömunum, og síðar
bai’nabamabömunum, sýndi hann
okkur alltaf umburðarlyndi. Jafhvel
þegar maður stalst inn í smíðaher-
bergi og lék sér með fmgerðu, litlu
bátana sem hann var að smíða, eða
freistaðist til að herma eftir honum að
banka innan í dyrastafi þegar gengið
var milli herbergja.
Síðar, þegar við komumst til vits og
ára og vorum orðin viðræðuhæf,
kynntumst við nýrri hlið á afa. Þótt afi
væri veikburða og oft lasinn kom
maður aldrei að tómum kofunum ef
rædd vora málefni h'ðandi stundar.
Afi fylgdist vel með fréttum og var
auk þess stálminnugur.
Hann lýsti atburðum frá fjórða
áratugnum eins og þeir hefðu gerst í
gær og gat þrætt Þingholtin með
manni í huganum, götu fyrir götu,
þótt hann hefði ekki stigið þar niður í
hartnær hálfa öld. Hann talaði rólega
og hugsaði sig iðulega um fyrst. Flutti
svo sitt mál af mildlli yfirvegun.
Það var einatt sérstök ró og friður
yfir afa. Og maður fann alltaf fyrir
hlýjunni sem stafaði af honum. Þess-
ari gegnumheilu og hreinu góð-
mennsku sem böm vilja og finna.
Þegar við horfum nú til baka yfir árin
þá er þetta líklega það dýrmætasta
sem hann afi skilur eftir sig í hjarta
okkar. Þessi djúpa tilfinning hlýju og
góðvildar. Það var afi.
Við kveðjum afa með söknuði og
trega og biðjum Guð að styrkja ömmu
í hennar mikla missi.
Anna Rósa, Júlíus og Heimir
Jakob Þorfínnsböm.
OSKAR
EGGERTSSON
síðar og þá ef til vill betur í stakk
búin að ræðast við. Þín elskandi syst-
ir alltaf,
Svava.
+ Óskar Eggerts-
son, Foldahrauni
39h í Vestmannaeyj-
um, fæddist á
Sjúkrahúsinu í Vest-
mannaeyjum annan
dag páska, 11. apríl,
1966. Hann andaðist
á heimili móður sinn-
ar, Sóleyjargötu 12 í
Vestmannaeyjum,
sunnudaginn 16. apr-
íl sfðastliðinn. Hann
var yngsti sonur
hjónanna Jónu Guð-
rúnar Ólafsdóttur og
Eggerts Gunnars-
sonar á Víðivöllum í Vestmanna-
eyjum. Jóna Guðrún er dóttir Ól-
afs útvegsbónda á Víðivöllum
Ingileifssonar. Eggert faðir Ósk-
ars var skipasmíðameistari, sonur
Gunnars Marels skipasmíðameist-
ara og riddara af fálkaorðunni,
Jónssonar, frá Gamla Hrauni í
Hraunshverfí Guðmundssonar.
Móðir Eggerts var Sigurlaug
Pálsdóttir frá Nýjabæ á Miðnesi,
Jónssonar á Grímsstöðum í Land-
eyjum Pálssonar.
Systkini Óskars eru:
Ólafur, stýrimaður
og starfsmaður í
kertaverksmiðj unni
Heimaey, f. 15. febr-
úar 1948, Svava,
starfsstúlka á
Grund, f. 12. mars
1952, Gunnar Marel,
skipasmíðameistari
og leiðangursstjóri
íslendings, f. 10. nóv-
ember 1954, Guð-
finna Edda, banka-
starfsmaður hjá
Reiknistofnun bank-
anna, f. 14. desember 1955, og Sig-
urlaug, leikskólakennari í Reykja-
vík, f. 22. júní 1961.
Óskar lauk námskeiði í Vélskól-
anum og var vélavörður. Hann var
til sjós m.a. á Dala-Rafni og Frá og
var með skipstjórnarréttindi að 30
tonnum. Síðari árin vann hann í
kertaverksmiðjunni Heimaey.
Óskar var jarðsunginn frá
Landakirkju laugardaginn 22.
apríl.
Þegar ég minnist Óskars yngsta
bróður míns er mér efst í huga þakk-
læti til hans fyrir hvað hann gaf mér
mikið, fyrst þegar hann var ungbam,
augasteinninn okkar allra, og svo
seinni árin gjafmildur, og mann-
gæskan sem hann bjó yfir. Eg reyndi
að gefa honum á móti en snemma fór
að bera á veikindum sem hann
stríddi við allt til dauða. Ég minnist
þess að börnin mín dýrkuðu Óskar
og á jólunum var mesti spenningur-
inn að taka upp gjafirnar frá honum.
Hann gaf allt frá sér og hélt svo upp
á þau þegar þau vora lítil.
Núna veit ég að hann er í góðum
höndum. Frelsarinn okkar, Jesús
Kristur, hefur séð til þess að engla-
her tók á móti honum. Honum var
margt til lista lagt, hann dundaði sér
við að gera upp gamla hluti sem vora
vandlega og af alúð unnir. Hann unni
okkur systkinum sínum mefra en orð
fá lýst og núna að leiðarlokum erum
við öll haldin trega og sektarkennd
yfir að hafa ekki verið honum nógu
góð. Hann þurfti svo mikla blíðu alla
sína tíð, enda átti hann þá bestu
móður og föður sem hugsast getur
og hann unni þeim af öllu hjarta allt
sitt líf. Stundum skilur maður ekki
almættið, en ég trúi því að allt hafi
sinn tilgang. Sumir njóta sín í þess-
um jarðnesku lystisemdum, öðram
er boðin betri vist við hlið Drottins
og engla hans. Hafðu þökk fyrir allt,
elsku Óskar minn.
Með innilegri trú á að við hittumst
Fallegur sumardagur og vinir og
félagar úr veiðifélagi Bjarnareyinga
vora mættir á bryggjuna einu sinni
sem oftar.
Nú skyldi farið með kranabómu
og spil í Bjarnarey.
Feðgarnir Eggert, Gunnar og
Óskar vora mættir til leiks að venju.
Báturinn, sem var strigadrasla og
gekk undir gælunafninu Sjóborgin,
branaði létt yfir spegilsléttan sjóinn
og renndi brátt upp að steðjanum í
Bjamarey.
Óskar, ungur fjörugur peyi, stökk
í land ásamt okkur hinum.
Bóman var hífð upp og strax hafist
handa við uppsetningu. Óskar var
áhugasamur og duglegur að snúast í
kringum okkur við verkið.
Að kvöldi héldu menn ánægðir
heim, bóman komin upp svo nú
þurfti ekki lengur að hífa kostinn og
farangur á höndum upp tírætt berg-
ið.
Þau voru ófá skiptin sem Óskar
var með í ferð og alltaf var hann jafn
léttur og skemmtilegur.
Þannig minnist ég hans, og þannig
vil ég geyma minninguna um ljúfan
dreng.
Lífið var ekki jafn auðvelt hjá hon-
um og okkur hinum sem oft kvörtum
yfir litlu.
En nú eru langvarandi veikindi og
baráttan á enda rannin, nýtt og
bjartara líf í nýrri vídd í ríki himna-
föður tekið við.
Ég kveð þig vinur með stöku:
Eg hef gengið grýtta braut
glaðst af heldur
en um steina oft ég hnaut
erívegilágu.
Þegar lék mig gæfan grátt
oggréruillasárin
reyndiégaðhorfahátt
oghlæjaígegnumtárin.
(Sverrir Haraldsson.)
Snorri Hafsteins.