Morgunblaðið - 28.04.2000, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
_______________________________FÖSTUDAGUR 28. APRÍL 2000 49
MINNINGAR
tSigmar Jóhann-
esson fæddist á
Hofi, Skagahreppi,
20. mars 1936. Hann
lést á heimili sínu,
Sunnuvegi 2 á
Skagaströnd, 20.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jóhannes Björnsson
bóndi og Dagný
Guðmundsdóttir
húsfreyja. Jóhannes
lést árið 1977, en
Dagný dvelur nú í
hárri elli á Héraðs-
hælinu á Blönduósi.
Fjölskyldan bjó á ýmsum stöðum í
Skagahreppi. Fyrst í Örlygsstaða-
seli, en lengst af á Kaldrana og
Kálfshamri, síðar á Fjalli, Keldu-
landi og að Spákonufelli. Þegar
Spákonufell var lagt í eyði árið
1955 flutti fjölskyldan á Skaga-
strönd. Bræður Sig-
mars eru Páll Valdim-
ar, búsettur á
Skagaströnd, Krist-
inn Vilberg, kvæntur
Agnesi Sæmundsdótt-
ur, þau búa í Grinda-
vík, og Óskar Jens,
sem er búsettur í
Reykjavík, kvæntur
Guðbjörgu Péturs-
dóttur.
Eiginkona Sigmars
var Sigurbjörg Ang-
antýsdóttir húsfreyja,
en hún lést árið 1997.
Hún var dóttir Jó-
hönnu Jónasdóttur, sem búsett er
á Skagaströnd og Hilmars Angan-
týs Jónssonar. Dætur Sigmars
eru: 1) Jóhanna Bára Hallgríms-
dóttir sem býr í Borgarnesi, gift
Benjamín L. Fjeldsted. Börn
þeirra eru Sigþrúður Dagný, Hall-
björg Erla og Vilhjálmur Smári. 2)
Dagný Marín Sigmarsdóttir sem
býr á Skagaströnd, maki hennar
er Adolf Hjörvar Berndsen. Börn
þeirra eru Sverrir Brynjar, Sonja
Hjördís og Sigurbjörg Birta.
Á árum áður stundaði Sigmar
sjóinn á ýmsum bátum. Hann var
afar handlaginn og góður smiður
og starfaði lengst af við smíðar
bæði hjá Skipasmíðastöð Guð-
mundar Lárussonar og síðustu 20
árin hjá Trésmiðju Helga Gunn-
arssonar á Skagaströnd. Áhuga-
mál Sigmars voru margvísleg.
Hann var góður söngmaður og
söng í áratugi með kirkjukór
Hólaneskirkju auk þess sem hann
söng með Samkórnum Björk hin
síðari ár. Sigmar hafði gaman af
lestri góðra bóka og var fjölfróð-
ur, afar áhugasamur um lífið fyrr
á öldum, einkum gamalt hand-
verk. Hann var einnig mikill nátt-
úruunnandi og náttúruskoðari og
reri til fiskjar á sumrin sér til
ánægju.
Utför Sigmars verður gerð frá
Hólaneskirkju á Skagaströnd i
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
SIGMAR
JÓHANNESSON
Það er varla að maður trúi því
enn að Sigmar sé farinn frá okkur,
nokkrum klukkustundum eftir að
hann yfirgaf okkur glaður eftir
góða máltíð. Við sitjum hljóð og
skiljum ekki tilgang lífsins á slíkum
stundum. Sigmar þekkti ég í um
tuttugu ár. Þau kynni byggðust á
virðingu og trausti. Sigmar var
vandaður maður sem mat fjöl-
skyldu sína mikils, dæturnar og
barnabörnin skipuðu stóran sess í
lífi hans að ekki sé minnst á hans
ástkæru eiginkonu Sigurbjörgu
Angantýsdóttir sem lést árið 1997
eftir erfið veikindi. Veikindi og frá-
fall Simbu mörkuðu djúp spor í líf
Sigmars og hans nánustu, þau
hjónin voru mjög náin og samheld-
in. í erfiðum veikindum Simbu
sýndi Sigmar vel hvaða mann hann
hafði að geyma, sú nærgætni og al-
úð sem hann sýndi henni var ein-
stök. Sigmar var maður sem bar
ekki tilfinningar sínar á torg , samt
fannst okkur að hann væri óðum að
jafna sig eftir makamissinn.
Sigmar starfaði lengi við smíðar,
þar naut hann sín vel, vandvirkur,
útsjónarsamur og ötull. Heimili
mitt og dóttur hans Dagnýjar fékk
oft að kynnast hæfileikum hans á
þeim sviðum, alltaf var hann reiðu-
búinn að aðstoða og taka til hend-
inni og er minnisvarða um hand-
bragð hans víða að sjá á heimili
okkar. Mér er flest betur til lista
lagt en smíðavinna. Því þótti mér
vænt um það fyrir nokkrum árum
er Sigmar var að leggja parket á
heimili okkar að hann hafði þau orð
um tengdasoninn, sem reyndi að
aðstoða „að það mætti alveg nota
hann“. Líklega er þetta mesta hrós
sem ég hef fengið á því sviði.
Sigmar var góður söngmaður,
starfaði hann lengi með kirkju-
kórnum á staðnum auk þess sem
hann söng með Samkórnum Björk.
Var Sigmar öflugur liðsmaður á
þeim vettvangi. Seinni árin var
söngstarfið hans aðaláhugamál.
Sigmar var sannur vinur barna-
barna sinna, hafði hann einstakt
lag á að tala við þau og sýna þeim
þá hlýju og öryggi sem skapaði
gagnkvæma virðingu og ást.
Barnabörnin hafa misst mikið því
Sigmar var góður afi sem kenndi
þeim margt. Dóttir mín Sonja
Hjördís sagði við mig daginn eftir
fráfall hans „Pabbi veistu það að afi
Sigmar skammaði mig aldrei, afi
talaði bara við okkur.“ Sverrir
Brynjar sonur minn varð fyrir því
að festa bifreið okkar í snjó s.l. vet-
ur og það um miðja nótt, „björgun-
in“ fólst í því að hringja í afa, sem
brást að sjálfsögðu vel við og bjarg-
aði drengnum úr vanda. Líklega
hefur syninum þótt meiri líkur á
aðfinnslum frá pabba en afa.
Barnabörnin í Borgarnesi fengu oft
óvæntar helgarheimsóknir frá afa,
sem átti það til að birtast öllum að
óvörum. Og litla Sigurbjörg Birta,
sólargeislinn hans afa, segir við
okkur þessa dagana að nú sé afi
Sigmar hjá ömmu engli.
Oldruð móðir Sigmars, Dagný
Guðmundsdóttir, sér á eftir góðum
sjmi sem sinnti henni vel, aðdáun-
arvert var hversu oft hann heim-
sótti hana þar sem hún dvelur á
Heilbrigðisstofnuninni á Blönduósi.
Sigmar kveður okkur alltof fljótt,
en við verðum að trúa því að ein-
hver sé tilgangurinn. Það er trú
mín að Simba og hann leiðist nú
saman um ný lönd, eða bara sitji
saman og lesi góða bók eins og þau
gerðu svo oft meðan þau voru á
meðal okkar. Þeir sem eftir lifa
eiga góðar og fallegar minningar
um góðan og gegnan mann. Guð
blessi minningu þína og styrki okk-
ur öll.
Adolf H. Berndsen.
Elsku afi, ég trúi því ekki ennþá
að þú sért dáinn, það var svo margt
sem ég átti eftir að tala um við þig
og margt sem við áttum eftir að
gera saman. En núna ertu hjá
ömmu og þið eruð örugglega að
gera eitthvað skemmtilegt saman.
Afi, ég á svo margar minningar um
þig, við fórum saman í veiðiferð, við
skreyttum jólatréið þitt og ömmu á
hverjum aðfangadagsmorgni. Þú
komst alltaf og skaust upp flugeld-
um með okkur á gamlárskvöld. Þú
varst svo skemmtilegur. Þú verður
alltaf í huga mér, ég mun aldrei
gleyma þér. Guð geymi þig, elsku
afi minn.
Þín
Sonja Hjördís.
í vinnuhópi Trésmiðju Helga
Gunnarssonar var Sigmar Jóhann-
esson virtur og vel kynntur. Okkur
sem skipum þann hóp þykir þungt
að hugsa til þess að þessi trausti og
kjarnmikli félagi okkar sé horfinn á
braut. Allir þekktum við að þar fór
maður sem var enginn veifiskati.
Sigmar var fastlyndur og þéttur
fyrir í hverri brýnu. Hann hafði
sínar ákveðnu skoðanir á flestum
málum og stóð í öllu vel fyrir sínu.
Það hafði snemma komið í ljós að
þar sem hann gekk að verkum
munaði um hendur hans og hugsun.
Hann var ágætur smiður með
glöggt auga fyrir öllu því sem gera
þurfti. Hann hafði ríkan netnað
fyrir eigin hönd og fyrirtækisins og
var garpur til geðs og vilja. Ailir
eigum við ófáar minningar um liðið
samstarf og samskipti. Þar glamp-
ar á marga perluna sem gott er að
eiga í hugskotinu og ylja sér við.
Sigmar var góður félagi og þótt
hann væri að eðlisfari alvörugefinn
maður, gat hann verið hrókur alls
fagnaðar þegar svo bar undir. Þá
skein kátínan úr augum hans og
svip og hressilegur hlátur hans
kitlaði hláturtaugar annarra. Það
er því margs að minnast og söknuð-
urinn er mikill því engum gat dott-
ið í hug að dauðinn myndi höggva
þetta skarð svo óvænt og fyrirvara-
laust. Það minnir okkur á hvað
skammt er milli lífs og heljar og
þekking okkar smá á þeim rökum
sem þar ráða. ^
Sigmar Jóhannesson var áhuga-
maður um þjóðlegan fróðleik og var
minnugur á margt sem gleymskan
máði út hjá öðrum. Hann var söng-
maður góður og hafði yndi af öllu
söngstarfi og sá ekki eftir þeim
tíma sem í það fór. Sigmar varð
fyrir þeirri sorg að missa konu sína
úr illvígum sjúkdómi haustið 1997.
Þá reyndi mjög á hann og sýndi
hann í þeim raunum þann styrk
sem við vissum að hann bjó yfir.
Eftir þann þrautatíma gekk hann
að störfum sem áður og bar harm
sinn í hljóði. Það var ekki hans
háttur að flagga því hvernig honum
leið. En við sem unnum með honum
dag hvern vissum að hann glímdi.
við söknuð og sorg. Slík barátta er
erfið og þungbær.
Það var þó sannfæring okkar að
hann hefði náð að sigra í þeirri
glímu og við fundum að hann leit
fram til sumarsins með tilhlökkun
og hugsaði sér margt að starfa,
ferðast og njóta þess tíma þegar
náttúran er öll í blóma, en það átti
ekki fyrir honum að liggja. Þau rök
hafa talað sem engum tjáir í mót að
mæla. Sú niðurstaða er dapurleg
en henni fær ekkert breytt.
Við kveðjum Sigmar, félaga okií*
ar, með hlýrri þökk fyrir samstarf-
ið og biðjum honum velfarnaðar inn
í hið óþekkta.
Ástvinum hans öllum sendum við
hugheilar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd vinnufélaga.
Helgi Gunnarsson.
SVERRIR
BJÖRNSSON
+ Sverrir fæddist
að Narfastöðum í
Viðvíkursveit í
Skagafirði 14. jan-
úar 1911. Hann lést á
Sjúkrahúsi Skagfirð-
inga á Sauðárkróki
23. apríl síðastliðinh.
Foreldrar hans voru
Björn Björnsson, f.
30.11. 1873, d. 17.07.
1952, bóndi á Narf-
astöðum og síðar í
Viðvík og kona hans
Sigríður Pálsdóttir,
f. 31.1. 1879, d. 30.7.
1964. Sverrir var
fjórði í röðinni í hópi sjö systkina,
sem öll eru látin.
Sverrir kvæntist 11. nóvember
1936, eftirlifandi eiginkonu sinni
Sigríði Hjálmarsdóttur (Sissu),
hún fæddist 9. júní
1918 á Helgustöðum í
Fljótum í Skagafirði,
foreldrar hennar voru
Hjálmar Jónsson og
Sigríður Eiríksdóttir.
Þriggja vikna gömul
fór Sissa í fóstur til
hálfsystur sinnar Sig-
urlínu Hjálmarsdóttur
og eiginmanns hennar
Jóns G. Jónssonar í
Tungu í Stíflu í Skaga-
firði, og ólst hún þar
upp.
Sverrir og Sissa
hófu búskap í Viðvík í
Skagafirði vorið 1937 í félagi við
foreldra hans og einn bróður. Árið
1964 brugðu þau búi í Viðvík og
fluttu til Sauðárkróks, þar sem
þau hafa átt heima síðan, lengst af
á Hólavegi 20. Börn Sverris og
Sissu eru: 1) Björn, býr á Sauðár-
króki, f. 1937, kvæntur Helgu Sig-
urbjörnsdóttur f. 1943, þau eiga
þrjá syni og sjö bamabörn. 2)
Svavar, býr á Ákureyri, f. 1939,
var kvæntur Rósu Ólafsdóttur, f.
1947, þau eiga tvær dætur og sex
barnaböra, þau slitu samvistum. 3)
Torfi, býr á Akureyri, f. 1941,
kvæntur Herdísi Ólafsdóttur, f.
1944, þau eiga fimm börn og átta
bamabörn. 4) Sigríður Sigurlína,
býr í Svfþjóð, f. 1942, gift Maríusi
Sigurbjörnssyni, f. 1942, þau eiga
fjóra syni og sex barnabörn. 5) Erl-
ingur Viðar, býr á Sauðárkróki, f.
1952, kvæntur Maríu Grétu Ólafs-
dóttur f. 1956, þau eiga tvær dætur
og hann á tvo syni fyrir hjónaband.
6) Hilmar, býr á Sauðárkróki, f.
1956, kvæntur Jenný Ragnarsdótt-
ur, f. 1954, þau áttu fjögur börn og
eru þrjú þeirra á lífi.
Utför Sverris Björnssonar frá
Viðvík verður gerð frá Sauðár-
krókskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 11.
«
Himinninn hefur gefið mönnunum þrjár
náðargjafir:
Hugsjónina, kærleikann og dauðann.
(P. Rosegger.)
Mig langar í nokkrum fátæklegum
orðum að kveðja hann afa minn. Þeg-
ar mér barst sú fregn að afi væri dá-
inn hrönnuðust upp ýmsar minning-
ar frá því við vorum saman, hvort
sem það var verið að sprauta bílinn
hans eða steypa planið á Hólavegin-
um eða bara spjall í eldhúsinu yfir
kaffibolla.
Þú varst oft að bauka við smíða
aska eða skera út meðan ég gæddi
mér á lummunum eða kleinunum
hennar ömmu.Umræður yfir kaffinu
voru um heima og geima, dægurþras
eða afi sagði gamansögur af ýmsum
mönnum eða stöku atburðum sem
hann upplifði eða hafði heyrt um.
Þessar sögur sagði afi ekki hverjum
sem var því það varð að grafa djúpt
niður í hugarheim hans, en þegar sá
gállinn var á honum var hann hrókur
alls fagnaðar. Það var eitt af því sem
ég lét helst aldrei ógert þegar ég
kom norður á Krók, það var að heim-
sækja afa og ömmu. Skipti þá ekki
neinu hvort stoppað væri stutt eða
lengi. Síðast þegar við hittumst var
hann nýlega búinn að taka þá
ákvörðun að hann og amma færu á
ellideild sjúkrahússins því hann vildi
ekki leggja það lengur á ömmu að
hjúkra sér heima. Það lýsir hversu
góðan hug afi bar til ömmu.
Amma, ég veit að afa líður vel
núna og að þú og allt starfsfólk
sjúkrahússins gerðu allt sem ykkur
bar til að afa liði sem allra best.
Amma, megi góður guð vera með
þér og þínum og veita allan þann
styrk sem til er hægt að ætlast af
honum.
Kveðja,
Sverrir Björn Björnsson.
Elsku afi!
Mér voru færðar þær fréttir áðan
að þú værir dáinn. Þessar fréttir hef
ég reynt að búa mig undir að fá núna
seinustu daga, en samt er sorgin og
söknuðurinn svo mikill. En ég veit að
þér líður vel núna, miklu betur en áð-
ur, því þegar sólin sest hér hjá okk-
ur, rís hún upp fallegri og skærari
einhvers staðar annars staðar.
Ég man svo vel þegar ég var yngri
og kom til ykkar ömmu niður á Hóla-
veg, þá varstu alltaf að smíða eitt-
hvað og skera út, aska eða öskjur og
það eru falleg verk, sem þú skilur
eftir þig og mátt vera stoltur af.
Minningarnar sem ég á um þig
eru margar og ómetanlegar. Eins og
þegar þið amma komuð í mat til okk-
ar upp í Raftahlíð á aðfangadag-
skvöld, og við vorum að borða eftir-
réttinn, sem var ís og rjómi. Ég var
líklega ekki eldri en tíu ára og þá
getur maður allt, eða finnst það alla
vega. Ég tók rjómasprautuna og ætl-
aði að fá mér rjómann sjálf, en í stað-
inn fyrir að sprauta á skáhna mína,
sprautaði ég rjómanum yfir ömmu,
sem var svo fín á íslenska búningn-
um sínum. Ég hef aldrei, hvorki fyrr
né síðar, séð þig hlæja jafn innilega.
Þú varst alltaf svo duglegur og
hafðir alltaf nóg að gera. Stóri garð-
urinn niðri á Hólavegi var alltaf svo
fallegur hjá ykkur ömmu, enda höfð-
uð þið svo gaman af að halda honum
við og fyrir vikið var hann einn af fal-
legustu görðunum hér á Sauðái’-
króki.
Ég veit hvað þér þótti vænt um
ljóðin eftir mig, sem ég gaf ykkur
ömmu í jólagjöf og líka hvað þú varst
ánægður þegar pabbi var búinn að
lesa þau inn á disk fyrir ykkur, af því
að þú gast ekki lengur lesið, þá var
ég stolt og glöð.
Nú ert þú kominn í friðinn, afi
minn og mér líður vel að hafa náð að
segja þér í síðustu viku, eins og svo
oft áður, hvað mér þótti vænt um þig.
Elsku amma, ég sendi þér mína
dýpstu samúð.
Hrafnhildur Viðarsdóttir.
Elsku afi minn!
Fólk fæðist og fólk deyr, í millitíð-
inni á það misjafnlega langa og góða
ævi. Þú varst það lánsamur að lifa
bæði vel og lengi. Þú og amma eign-
uðust 6 heilbrigð börn, sem hafa fært
ykkur barnabörn og út af þeim
barnabarnabörn. Þú skilur eftir þig
hér á jörðu stóran hóp ástvina, sem
munu sakna þín sárt. Allar góðu
minningarnar, sem lifa í huga og
hjarta okkar sem eftir stöndum, eru
dýrmætar.
Minningarnar sem eru mér efst í
huga, eru þær fjölmörgu stundir,
sem við áttum saman þegar þið
amma bjugguð á Hólavegi 20. Ég var
bara htil stelpa, sem hafði dálæti á^
afa sínum og vildi gera allt eins og
hann. Þú sast alltaf í eldhúsinu og
skarst út aska eða prjónastokka og
svona til að ég væri nú eins, þá sat ég
við hliðina á þér og tálgaði spýtu-
kubba. Þess á milli lékst þú þér við
mig úti í garði eða fórst með mig og
ömmu niður á sanda, þar sem við
tíndum strá og skeljar. Við gátum
alltaf dundað okkur við eitthvað
skemmtilegt og þær minningar mun
ég varðveita, þar til kemur að því að
við hittumst aftur.
Ég efast ekki um það, afi minn, að
leið þín til Himnaríkis var greið, því
þú varst góður maður, með stórt
hjarta. Nú hefur þú sameinast for-
eldrum þínum og öllum þínum systk-
inum aftur og ég samgleðst þér á
slíkri stundu. Þakka þér íyrir stund-
irnar sem við áttum saman hér, ég
mun sakna þín.
Elsku amma, nú er afi farinn. Ég
votta þér alla mína dýpstu samúð. Þú
veist það amma mín, að þú verður
aldrei ein.
Kveðja,
Margrét Viðarsdóttir.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró-og greiðslukortaþjónusta