Morgunblaðið - 02.12.2000, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 2. DESEMBER 2000 53
=t
Ég man vel eftir því hvað Árni
Jóns var ánægður þegar ég eignaðist
mitt fyrsta hjól og við gátum farið að
hjóla saman, en Arni fékk strax
króníska bíladellu og féll fyrir öllum
farartækjum sem höfðu tvö eða fleiri
hjól. Mikið var hann glaður þegar
hann komst á sitt fyrsta mótorhjól,
Hondu 50. Allt var gert til að koma
henni sem hraðast áfram, sjálfum sér
til mikillar ánægju, en laganna vörð-
um til mikillar armæðu.
Árni lenti í slæmu slysi þegar hann
var unglingur, lenti með annan fót-
inn í snigli í vinnu í frystihúsi og háði
það honum alla tíð þótt hann léti ekki
mikið á því bera. Það var því himna-
sending fyrir hann að fá bílprófið, þá
var hann kominn á sinn heimavöll,
kominn undir stýri á bíl. Arni lærði
bifvélavirkjun, enda með króníska
bíladellu, hann keypti bíla, gerði við
bíla, seldi bíla, ég held að sjá fjöldi
bíla sem Árni Jóns höndlaði með slái
hátt í fjölda Breiðafjarðareyja, þótt
hann hafi aldrei unnið á bílasölu. Eitt
af hans aðaláhugamálum voru bíla-
íþróttir, og var hann einn af drif-
fjöðrum Bílaíþróttaklúbbs Skaga-
fjarðar. I fyrrasumar komst hann í
mekka bílaáhugamannsins, þ.e. fór á
kappakstur í Formúlu 1 á Silver-
stone á Englandi, já og á Spa-kapp-
akstursbrautina í Belgíu í sumar, og
næsta sumar átti að fara aftur á
Silverstone.
Ami Jóns hafði mikla athafnaþrá
og vildi starfa sjálfstætt. Um tíma
rak hann eigið bifreiðaverkstæði og
þar til fyrir nokkrum misserum rak
hann lítið framleiðslufyrirtæki, jafn-
framt því að vera landpóstur í aust-
anverðum Skagafirði.
Allt sem Árni Jóns tók sér fyrir
hendur gaf hann sér tíma til að vinna
og vann vel, hann vildi ekkert fúsk,
hlutirnir áttu að vera í lagi, ekki lof-
aði hann upp í ermina á sér, bætti
heldur klukkutímum við sólarhring-
inn hjá sér til að klára verkið, eða lét
menn vita ef hann hafði ekki tíma.
Ég veit að í vinahópi mínum verð-
ur Árna Jóns saknað, allir þeir vinir
mínir sem kynntust honum urðu vin-
ir hans, en hann var einstaklega lag-
inn við að ná vináttutengslum við fólk
með spjalli sínu um ýmis mál. Á
heimili mínu verður Árna Jóns sárt
saknað, ekkert spjall yfir kaffibolla
um daginn og veginn, eða um ný
verkefni til að takast á við, ekki get
ég lengur kallað í góðan vin til að
hjálpa mér við að mála, gera við bíl-
inn, eða skutla mér í Hofsós eða á
Krókinn. Ekki get ég oftar selt þér
bíl sem ég er búinn að keyra út. En
eitt veit ég fyrir víst að þú verður
með okkur í minningunni á Þorláks-
messu til að gleðja okkur Þórdísi,
Villa og Jóel Þór, eins og þú varst
vanur, til að ná inn jólastemmning-
unni með ilmi frá jólatrénu og suð-
unni á jólahangikjötinu.
Elsku Sigríður, Ási, Veiga og íjöl-
skyldur, megi Guð styrkja ykkur í
sorginni eftir að hafa misst svo góðan
son, bróðurogvin.
Ámi Egilsson, Hofsósi.
Það var mikil harmafregn að
heyra að Árni Jónsson, vinur minn,
væri látinn. Árni var nágranni og
leikfélagi okkar systkinanna á æsku-
árum okkar og þátttakandi í flestum
þeim uppátækjum og ævintýrum
sem gerðust á og í kringum róluvöll-
inn norðan við heimili okkar. Árni
var strax á þessum árum sá sami Ár-
ni og alla tíð, léttur í lund, brosmild-
ur, áræðinn, kappsamur og alltaf til í
að vera með þar sem eitthvað var í
gangi.
Við Árni höfðum minna saman að
sælda á tímabili þegar ég flutti frá
Sauðárkróki en vinskapur hans og
Árna bróður míns var afar náinn og
sterkur. Þegar Árni bjó í Reykjavík
hitti ég hann af og til og aldrei skorti
á hjálpsemina hjá honum ef á þurfti
að halda. Það var gott að vita af bif-
vélavirkjanum þegar þurfti að kaupa
notaðan bíl og ráð hans dugðu vel.
Ámi var mikill áhugamaður um
bíla og haslaði sér völl í bílgreininni.
Á tímabili var hann að stússast í rall-
keppnum og í kringum þær og geisl-
aði allur af gleði þegar hann lýsti
þeim ævintýrum fyrir mér. Ámi
vann ýmist sem bifvélavirki hjá öðr-
um eða reyndi fyrir sér með eigin
rekstur. Hann var reyndar einn af
þeim mönnum sem líður ekki alltof
vel við að vinna fyrir aðra og var því
alltaf að velta fyrir sér hvernig hann
gæti verið sjálfstæður og hvað hann
gæti tekið sér fyrir hendur.
Árni var hins vegar svo greiðvik-
inn að það háði honum við uppbygg-
ingu verkstæðisrekstrar. Það átti
betur við hann að hjálpa náunganum
við bílinn heldur en að rukka hann
fyrir greiðann. Árni reyndi þess
vegna fyrir sér í að kaupa tjónabíla af
tryggingarfélögum og gera þá upp
og selja en það varð reyndar ekki
heldur ábatasöm starfsemi. Það var
alltaf gaman að ræða við Árna um
áform hans og væntingar í þeim
rekstri sem hann ætlaði sér í. Hann
gafst aldrei upp þótt á móti blési og
alltaf var stutt í léttleikann.
Þegar ég fór fyrst í framboð í al-
þingiskosningum á Norðurlandi
vestra var Árni einn af þeim fyrstu
úr hópi gömlu vinanna sem stimpl-
uðu sig inn í kosningabaráttuna og
tók virkilegan þátt í henni. Ekki var
neitt undanhald hjá Árna þótt á móti
blési í það skiptið og alltaf var hann
síðan boðinn og búinn að hjálpa til í
kosningum. Sérstaklega eru ánægju-
legar minningamar frá síðusta kjör-
degi í alþingiskosningum þegar Ámi
tók að sér að vera bílstjóri okkar
hjónanna og ók okkur til Siglufjarðar
þegar líða tók á kvöldið. Hann var
með okkur þar þegar fyrstu tölumar
birtust og naut sín vel í þeim spenn-
ingi sem fylgir frambjóðanda í bar-
áttusæti á kosninganótt. Á leiðinni til
baka frá Siglufirði til Sauðárkróks
var ýmislegt rætt, að sjálfsögðu um
pólitíkina og kosningamar en líka
um möguleika hans á viðskiptum við
þá Siglfu’ðinga, en Árni var þá að
byrja með nýjan rekstur.
Árni var sannur vinur og ræktar-
samur. Mannlífið á Króknum er fá-
tækara án hans og við eigum eftir að
sakna þess að sjá ekki lengur bros
hans. Ég votta Sigríði móður hans,
systkinum hans og öðrum aðstan-
dendum mína fyllstu samúð.
Villyálmur Egilsson.
Það var erfitt að trúa því að Ámi
Jónsson, vinur minn, væri allur.
Nokkrum dögum áður en þessi frétt
barst höfðum við setið að spjalli. Að
vanda var hann hress og glaður og
var að segja mér frá þeim áformum
sem hann hafði á prjónunum.
Árni var árinu eldri en ég og við
voram fimm og sex ára gamlir þegar
samgangur okkar hófst. Og áhuga-
málin þau sömu, það vora bílar. Feð-
ur okkar vora báðir bílstjórar á eigin
bílum og við hurfum inn í þá leiki sem
fylgja bílum og ungum aldri. Síðan
tóku reiðhjólin við og oft var farið í
langar ferðir á hjólum. Svo tóku
skellinöðrarnar við af þeim fótstignu
og ferðirnar lengdust.
Uppvaxtarárin hér á Króknum
vora skemmtileg, það var alltaf gott
að koma heim til Ái’na. Þetta var eins
og annað heimili, foreldrar hans þau
Sigríður og Jón gáfu sér alltaf tíma
til að sinna okkur, ræða við okkur og
ekki má gleyma öllum veitingunum
sem soltnir strákar tóku af fögnuði.
Og aldrei var amast við því þótt við
væram fyrirferðarmiklir við þá leiki
sem athafnaþráin kallaði á.
Og svo kom þessi dagur þegar Ár-
ni fékk bílpróf, árinu á undan mér.
Þá varð mikil breyting og ekki mál að
renna kannski til Akureyrar á Cort-
inunni hans, þótt erindið virtist ekki
vera annað en að fá sér pylsu. Auð-
vitað var þetta bíladella á háu stigi og
við nutum hennai’ báðir.
Svo komu fullorðinsárin og við
lögðum út á lífsbrautina, hann valdi
sér bifvélavirkjun, ég fór í bílaút-
gerð. En við fylgdumst vel hvor með
öðram einnig eftir að hann flutti til
Reykjavíkur og væri þar nokkur ár.
Og þegar hann kom hingað aftur óx
samgangurinn að nýju, við hittumst
oft og ræddum líðandi stund. Hann
var þá kominn í eigin atvinnurekstur
og við báram saman bækur okkar,
ræddum bæjarmálin og atvinnumál-
in og lífið almennt.
Eitt af einkennum Árna var
hversu bóngóður hann var. Hann var
alltaf boðinn og búinn að hjálpa, veita
aðstoð ef eitthvað kom upp á. Þá var
sama hvemig stóð á hjá honum, hann
mætti á svæðið og það munaði um
hann. Eitt sinn var ég staddur á Ak-
ureyri á Peugeot-bílnum mínum og
heddpakkningin fór. Ég hringdi í
Árna og þótt hann væri. staddur í
miðju verki lagði hann frá sér verk-
færin og branaði norður og viðgerðin
fór fram á bílastæðinu þar sem bíll-
inn stóð. Þannig var hann.
Það er einkennilegt að hugsa til
þess að eiga ekki von á Áma til að
ræða málin. En svona er lífið, það
gefur og það tekur. Það er stór gjöf
að eignast vin eins og Áma Jónsson.
Við þessi tímamót sendi ég móður,
hans og systkinum samúðarkveðjú
mína og þakka góðar stundir.
Omar Kjartansson.
Enn eitt ótímabært skarð er
höggvið í hópinn okkar. Ámi Jóns,
eins og við kölluðum, hann fór í sína
síðustu ferð allt of fljótt og við enn
minnt á hverfulleika lífins.
Skagafjörður skartaði sínu feg-
ursta er árgangur 57 frá Sauðái’-
króki hittist í haust. I yndislegu veðri
úti í Drangey var sem tíminn stæði
kyrr og hugur okkar reikaði til-*
áhyggjulausra skólaáranna á Krókn-
um. Þessir endurfundir era okkur æ
dýrmætari eftir því sem árin líða.Við
söknuðum Áma Jóns í þessari ferð
en á sama tíma var hann í Belgíu að
horfa á kappakstur. En bílar og
kappakstur voru hans yndi. Er nokk-
ur okkar hittum Ama áður en hann
fór í þá ferð mátti finna mikla til-
hlökkun en um leið vonbrigði með að
árgangsmótið skyldi verða á sama
tíma.
Ámi okkar Jóns var ljúfur, traust-
ur og hjálpfús. I kringum hann ríkti
glaðværð og glettni. Við voram mörg
er nutum hjálpsemi hans, bæði í orði
ogverki.
Góður drengur er genginn er við
bekkjarsystkinin minnumst með
söknuði.
Við vottum aldraðri móður Áma
og öðrum aðstandendum samúð okk-
ar.
Við viljum ljúka þessum fáu minn-
ingarorðum með kveðjuorðum
bekkjarbróður okkar.
I bænum við lútum og höldumst í hendur
hugsunum okkar við beinum til þin.
Að megir þú himinsins líða um lendur
í ljósinu bjarta er í austrinu skín.
, j 'r
Ævinnar dagur er kominn að kveldi
kær er þín minning, hún lýsir um nótt
Opnist þér hliðin að Alfóðurs veldi
ástríkis njóttu, svo sofir þú rótt.
(Jón Hallur Ingólfsson.)
Árgangur 57, Sauðárkróki.
þú varst alltaf þar í blíðu og stríðu,
og hjá þér átti ég skjólið mitt
alltaf gat ég treyst á þína þýðu.
og ég þakka þér, alla mína ævidaga.
Hve oft þú huggaðir og þerraðir tárin mín.
hve oft þau hughreystu mig orðin þín.
studdir við bakið.
-stóðstmeð mérallaleið.
opnaðir gáttir.
allt sem þú áttir
léstumérítéogmeiratil.
hófþittogdugur.
heillvarþiimhugur.
veittir mér svo oft af þínum vizkubrunni.
kenndir mér og hvattir æ til dáða.
og mín kaun græddir þá þurfti við.
alltaf mátti leita hjá þér ráða.
og ég eigna þér svo ótal margt í mínu lífi.
Kveðja,
Sigprún.
Það er ekki auðvelt að setjast nið-
ur til að skrifa minningargrein um
góðan vin sem horfinn er á braut og
ekki er lengur hluti af lífi manns.
Mér finnst eins og ég hafi misst
kubb úr púsluspilinu mínu.
Gústi mágur minn var mér og fjöl-
skyldu minni alltaf góður og elsku-
legur félagi.
Lóa systir mín á um sárt að binda.
Gústi og Lóa gerðu allt saman - vora
mjög samrýmd og gátu aldrei hvort
af öðra séð.
Þau eignuðust þrjú böm, Pál Guð-
jón, f. 1948, Helgu, f. 1951 og Hrönn
f. 1956.
Ég var tekinn í fóstur til Guðjóns
og Pálínu á Lögbergi fjögurra mán-
aða gamall og hef alltaf sagt að það
hafi verið mitt mesta heillaspor á
lífsleiðinni.
Fyrst svona æxlaðist gat ég ekki
tengst elskulegri fjölskyldu.
Þarna eignaðist ég þrjú ný systk-
ini - Lóu, Palla og Steina sem öll
hafa reynst mér yndislega vel.
Árið 1949 giftist Lóa systir honum
Gústa.
Hann var fyrir mér í minningunni
algjör töffari sem átti mótorhjól sem
ég fékk stundum að sitja á.
Palli sonur þeirra var og er besti
vinur minn og félagi, enda bara eitt
ár á milli okkar og við höfum nánast
litið á okkur sem bræður, þó ólíkir
séum.
Gústi og Palli bróðir fóra saman í
útgerð á sjöunda áratugnum og hét
báturinn þeirra Guðbjörg.
Hver annar en ég - réð mig sem
kokk á þennan bát að loknu gagn-
fræðaprófi um áramótin 1963-64.
í september var ég útbranninn á
sjómennskunni og kominn með
slæmt magasár vegna ítrekaðrar los-
unar á magavökva.
Gústi reyndist mér vel í þessum
erfiðleikum mínum, færði mér oft
skúringarfötuna, hélt um enni mér
og hrærði í grautarpottunum fyrir
mig. Palli frændi og ég voram miklir
dúfnavinir á yngri áram. Við voram í
nokkur ár með dúfubyrgi heima hjá
Lóu og Gústa á Hólagötu 8.
Þar ólum við upp „toppara", „ís-
ara“ og aðrar dúfutegundir með
góðri leiðsögn Gústa.
Ekki leið sá dagur að ég kæmi
ekki á Hólagötuna og fékk þá ósjald-
an kleinur eða klatta hjá Lóu systur.
Helga og Hrönn vora svo litlar að
þær höfðu ekkert vit á dúfum, en
fengu stundum að gefa þeim bygg að
borða.
22. janúar árið 1973 átti Gústi 50
ára afmæli. Þá var partý á Hólagöt-
unni. Afmælisfagnaðurinn var í há-
marki þegar eldgos hófst á Heimaey
kl. 2 eftir miðnætti hinn 23. janúar.
Ég var reyndar staddur á Stór-
Reykjavíkursvæðinu þessa nótt.
Oft er gaman að því gert í fjöl-
skyldunni hve erfitt reyndist að
koma veislugestum í skilning um að
það væri byrjað að gjósa á Heimaey
- í alvöra.
Hann Gústi minn var mikill íjöl-
skyldumaður. Hann tók alltaf fullan
þátt í því sem börnin hans og fjöl-
skyldur þeirra vora að gera eða
hugsa. Segja má með sanni að hann
hafi ekki gengið í málin - hann stökk
í þau. Hugurinn var alltaf svo mikill í
öllu sem hann tók sér fyrir hendur.
Gústi barðist líka eins og hetja
fyrir lífi sínu þegar krabbinn var að
berja á honum.
Eg hafði á tilfinningunni að hann
vorkenndi fjölskyldu sinni meira en
sjálfum sér. Elsku Gústi minn, mig
langar með þessum fátæklegu orð-
um að þakka þér fyrir mína hönd og
íjölskyldu minnar fyrir allt það sem
þú gafst okkur með vináttu þinni og
elsku.
Við þökkum þér fyrir allar yndis-
legu stundirnar sem við áttum sam-
an.
Elsku Lóa systir, Palli, Helga,
Hrönn og fjölskyldur og aðrir ætt-
ingjar, megi minningin um góðan
dreng styrkja ykkur í sorginni.
Gísli, Lilja og börn.
Góður tengdaafi og vinur er fall-
inn frá, maður sem barðist með já-
kvæðni og bjartsýni þegar heilsan
fór að bila, við hlið hans stóð ávallt
eiginkonan hún Lóa, stór og sterk
barðist hún með honum til að hann
fengi alltaf þá bestu umönnun sem
völ var á í veikindum hans. Hann
sýndi æðraleysi þegar árangur var
ekki í samræmi við áreynslu og var
þakklátur fyrir þá frábæra umönnun
sem hann fékk. Gústi hvatti ávallt til
góðra verka. Hann hvatti barna-
barnabörn sín til dáða og fræddi þau
um lífið og tilverana, sem og skellti
sér á hlaupahjólið eða fór með þeim í
fótbolta þegar þau leyfðu honum að
vera með í leik. Þannig var Gústi
ávallt hvetjandi og leiðbeinandi á
sinn hógværa hátt.
í augum barna, tengdabarna og
barnabarna var hann ekki bara
pabbi eða afi heldur þeirra besti vin-
ur. Hann var ánægður með sam-
heldnina og vinskapinn sem ríkti í
hans fjölskyldu. í þau ár sem ég hef
gengið í gegnum lífið með Sigrúnu
afastelpu hans, hefur Gústi alltaf
verið okkar fjölskyldu mikilvægur
hlekkur, við gátum ávallt leitað hjá
honum ráða og fengið góða leiðsögn
sem og ekki stóð á að fá góðar úr-
lausnir til að vinna úr.
Ég er forsjóninni óendanlega
þakklátur fyrir að hafa átt þig sem
tengdaafa og góðan vin, hvíl þú í friði
kæri vinur. Elsku Lóa, Hrönn,
Helga, Palli og aði-ir aðstandendur,
ykkur ég sendi mínar innilegustu
samúðarkveðjur og megi góður guð
styrkja og styðja ykkur í sorg ykkar.
í cjjúpri virðingu og þökk er góður
vinur kvaddur.
Þórður NorðQörð (Doddi).
Elsku Gústi frændi.
Þá er komið að kveðjustund. En
ég á samt bágt með að trúa að við
eigum ekki eftir að hitta þig á rölt-
inu. Ég er rosalega ánægð að hafa
drifið mig með krakkana á ættar-
mótið í sumar og átt með þér og ætt-
inni skemmtilega helgi.
Við sungum og spjölluðum mikið
og þú sagðir mér hvað þú værir glað-
ur yfir því hve vel heppnað ættar-
mótið væri og staðurinn fallegur og
skemmtilegui’ til að halda svona mót.
En nú nokkram mánuðum seinna ert
þú farinn á annað ættarmót því ég
veit að Hjalli afi og amma Elín hafa
tekið vel á móti þér ásamt hinum
ættingjum þínum þarna, því eins og
Sylvía mín sagði þegar ég sagði
henni að þú værir farinn til Guðs:
„Nú er sko gaman hjá ömmu og afa
að fá Gústa til sín.“
Elsku Lóa okkar, við biðjum góð-
an Guð að gefa þér og fjölskyldunni
allri styrk því að missir ykkar er
mikill. En ég veit að afi og amma
hafa tekið vel á móti honum og nú
líður þeim öllum vel.
Elsku Gústi frændi, við kveðjum
þig með söknuð í hjarta.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjailhvítir svanir syngja
sorgbh'ðvögguljóð.
Gottersjúkumaðsofa,
meðan sóbn í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
semenginnívökusér.
(DavíðStef.)
Kveðja,
Soffía og fjölskylda.
Elsku afi minn, mikið er alltaf sárt
að missa. Ég vonaði alltaf innst inni
að þú myndir hressast, þó svo að ég
vissi það líka að það myndi ekki ger-
ast.
Það var alltaf svo gott að vera hjá
þér og tala við þig, ég efast ekki um
að núna sért þú kominn á þann stað
þar sem þú ert laus úr viðjum veik-
inda og getur gert hlutina sjálfur án
þess að þurfa að hafa áhyggjur af
lasleika.
Elsku afi, mikið á ég nú eftir að
sakna þín, en minningin um þig og
stundimar með þér lifa ávallt.
Elsku amma mín, megi góður guð
styrkja þig í þeim missi sem þú hefur
nú orðið fyrir, minningin lifir.
Ágúst Ingi og Gunnar Rafn.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öii tækifæri
I 9ffisi| blómaverkstæði 1
| Hinntw I
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstadastrætis,
sími 551 9090.