Skírnir - 01.01.1874, Blaðsíða 18

18
ALMENN TÍÐINDI.
beinlínis sjer til handa; þá má nærri geta hva8 hann leyfir sjer
nú, enda segir hann í brjefi til Vilhjálms keisara í sumar er
leiS: „þú heyrir í rauninni undir ríki páfans, úr því þú ert
skírður í nafni Krists." J>a8 er vitaskuld a8 margt af því, er
hjer er nefnt, er ekki annaS en gamlar kreddur Rómabiskups og
sporgöngumanna hans; en þa8 er aSgætandi, aS nú er þaS
allt saman or<5ið ab lögum, trúargreinum, er hver kaþólskur
maður verbi^ a8 samsinna og hlýða ; og það er mikill munur.
J>að sem til stendur er hvorki meira nje minna en a8 koma á
fót nýju kirkjuríki, andlegu einveldi yfir allri kristninni. Og
li8 skortir páfa ekki; vaskari bardagamönnum og harðsnúnari
en Kristmunkum á enginn höfðingi á að skipa. Menntunarleysi
og fáfræði múgmennis í kaþólskum löndum hefir lengi verið við
brugðib; svo er kennilýðnum fyrir ab þakka. þessi múgur skiptist
ekki nema í tvær sveitir; önnur er algjörlega á valdi blökku-
libsins frá Róm, hinni stýra byltingargarparnir. Stefna þessara
flokka er reyndar hvor annari gagnstæb; en þab er sá munur
á fyrirlibúnum, ab Kristmunkar, oddvitar fyrra flokksins, horfa
ekki í ab nota lib hinna í hag höfbingja sínum, ef þess
er kostur. Fjelag Sameignamanna og Jöfnunarmanna nefnist
alþjóbafjelagib rauba, fjelag Kristmunka alþjó afjelagib svarta.
og á þab vel vib. í annan stab á fabirinn í Róm í
sínu libi flesta landflæmda konunga og kotríkjadrottna, óbals-
ræk stórmenni og annan ónytjulýb, er þráir apturkomu
þeirrar aldar, er þjóbirnar voru ekki annab en fjenabur þeirra.
Don Carlos, Isahella drottning og hennar hyski, „Hinrik fimmti“
(greifinn af Chambord), keisarahyskið frakkneska, Franz af Púli
o. s. frv.: allt þetta eru ástfólgin óskabörn hins beilaga föbur og
vænta sjer trausts og halds af andlegri upphefb hans. í haust,
er ab því var komib, ab greifinn af Chambord mundi setjast í
konungssæti á Frakklandi, ób klerkalýburinn þar svo uppi, ab
flestum blöskrabi, og skömmu sibar þorbi stjórnin ekki annab
fyrir Bismarck, en hasta á svæsnustu orbhákana. Margir munu
ímynda sjer, ab páfa hljóti ab skorta fje til slíkra stórræba, er
hann færist í fang, síban lönd hans voru tekin af honum, og má