Skírnir - 01.04.1905, Síða 31

Egill Skallagrírasson.
127
ægilegt, því nú er það »bráatunglið«, »enniináninn«, sem
stafar ógnum og hatri frá sál til sálar. Hér er gott dæmi
þess hvernig skáldið getur notað kenningarnar til að liefja
í æðra veldi það sem hann lýsir, stækka það eða setja í
stórfelda umgjörð. Augnráð Eiríks verður tröllslegra í
þessu timglskinsgcrvi, andinn sem í því speglast ferlegur
og dularfullur svo sem náttúruöfiin sjálf.
Þegar Egill segir:
„Atgeira lætk úrar
ýring of grön skýra“
(eg læt hornaregnið [ölið] streyma í skúrum um varir mér),
þá verður drykkjan stórfenglegri. Að Egill drekkur, það
er í rauninni eins og þegar gróðrarskúr kemur yfir þyrsta
jörðina, og sjálísagt hefði honum þótt góð gríska vísan:
„Drekkur jörð,
drekkur eik hana,
drekkur vatusföll
hinn voti sær,
sól drekkur sjó
en sólu máni.
Hví mér þá vinir
varna drykkju ?“
En eins og skáldið getur svo sem nú var sýnt brugðið
sjónauka kenninganna yfir hlutina, þannig á hann sér og
smækkunargler. I þvi verður jörðin að »vindkers víðum
botni«, eins og dálítill kvartilsbotn, sem Egill hampar á
lófa sínum og rennir augurn yfir. Sjórinn verður »ey-
negld jarðargjörð«. Skáldið sér eyjarnar eins og nagla-
hausa í belti jarðarinnar. I þessari óviðjafnanlegu lík-
ingu virðist mér koma fram »smiðsaugað«, sem Egill hefir
eflaust haft frá ætt sinni; þvi bregður oftar fyrir í lík-
ingum hans, t. d.:
»Erumk auðskæf
ómunlokri
magar Þóris
mærðarefni“,