Skírnir - 01.04.1905, Qupperneq 37

Egill Skallagrímsson.
133
af slíku marka, at hauss sá mundi ekki auðskaddr fyrir
höggum smámennis, meðan svörðr ok hold fylgdi«.
Þessi einkennilega frásaga er eins konar innsigli, er
söguritarinn setur undir það sem hann hefir frá Agli
sagt; hann tekur axarhögg Skafta prests til vitnis um
það, að hausinn Egils var engum öðrum líkur, hann var
meiri og sterkari og þyngri á metunum en annara manna
hausar.
Tíminn á sér þyngri öxi en Skafti prestur. »Hjálma-
klettur« Egils er löngu hruninn. En [hugsanirnar og ástríð-
urnar, sem lifðu undir þessum harða hörpuskalla, deyja
ekki, því þær eru greyptar í hinn sterka málm íslenzkrar
tungu og halda ákvæðisverði svo lengi sem Islendingar
kannast við konungsmark andans.
GCÐM. FlNNBOGAbON.
Um vísii í Sonatorreki.
Þjer hafið, herra ritstjóri, borið undir mig vísuhelniing þann í
Sonatorreki, sem svo er ritaður í útgafu Finns Jónssonar:
)>pvít átt mín
á enda stcndur
sem hreggbaren
jl w rnarkacf.
Iður liefur sjálfum dottið í hug, að í eiðunni í 4. vísuorði eigi að
standa h r í s 1 a, og getur varla leikið efi á, að þjer eruð á rjettri
leið. Hugsunin verður ljós við þessa tilgátu iður, og samlíkiugiu
milli ætturinnar og veðurharins trjes i' skógi er bæði skáldleg í
sjálfri sjer og stiðst þar að auki við i'msa aðra staði í fornritum