Skírnir - 01.04.1905, Blaðsíða 79

Tvö norsk kvæði.
175
Að heimili himinsins opið er það,
Því ofan kom það og þangað ber það.
Iíeill, heill! á kirkju við hittumst veg
Og hvor biður sínum, þú og eg,
Því hálfa leiðina bænin ber,
Sem beggja heimila millum er.
Þið sveigið inn — eg hlýt áfrarn keyra,
Frá opnurn dvrum má sönginn heyra.
Heill, heill! — þú fieirum réðst heilsa en mér,
í hraðanum þó það dyldist þér.
Sunnudagur selstúlkunnar
(Eftir J. Moe).
A dagsólar horfi ég hækkandi skeið,
Að Iiámessu fer nú að líða;
Með kirkjufólkshópnum mér ljúf væri leið,
Mig langar svo ákaft til tíða.
Þá sól yflr kamb-skarðið beint þarna ber,
Það boðar mér fjalls upp í salinn,
í kirkjunni samhringt að klukkunum er,
Svo kveður við hljómur um dalinn.
Hér hvarfla ég einmana á hamranna braut,
Og heyri’ að eins bjöllurnar klingja;
Þær sæturnar neðra með sylgjur og skaut
Sig sýna þar klukkurnar hringja;
Og svo kemur Oddur minn þá einnig þar,
Hann þeysir á Jarp yfir móinn,
Og fer þá af baki svo fimur og snar
Og forsælis bindur hann jóinn.