Skírnir - 01.04.1905, Síða 84

180
Útlendar fréttir.
stjórnar og sendiherrauna hitis vegar, í þeitn efuum er kousúlaruir
yrðu að hafa afskifti af samningttni ríkja a milli, skyldi ákveð-
i ð með sameiginlegum lögu nt, er ekki yrði breytt, nema
með samþykki beggja ríkjanna. Tveir meðlimir norsku stjórnar-
innar, Stang og Konow voru gagnstæðrar skoðunar í nokkrum
meginatriðum og lögðu niður völdin.
Undir stjóru Hagerups, þá er hægrimeuu höfðu meirihluta í
Stórþinginu, var samningunum við sænsku stjórnina haldið áfram
að nýju, og virtist hún meir og meir vilja víkja frá ákvæðum
álitsskjalsins.
I desember 1904 kom svo sænski ráðherrann Boström í sam-
vinnu við sænska ráðgjafann Ramstedt frarn sitt illræmda frumvarp
til samhljóða laga um sórstaka norska konsúla. Frumvarpið var i
20 greinum og vakti 5., 6., 8., 11., 16., og 19. gr. hina mestu
gremju hjá norsku þjóðiuni, er þótti frumvarpið í ýmsttm efnttm
ríða í bága við norsku grundvallarlögin og fara út fyrir þau. Þeg-
ar frumvarp Bostroms. er var lagt t'ram í sameiginlegu ríkisráði í
konungshöllinni í Stokkhólmi í viðurvist kotiungsins og krónprinsins
6. febr. þ. á., varð kunnngt í Noregi, þá varð merkileg breyting
á norsktt póiitíkinni. Allar deilttr milli hægri- og vinstrimanna
féllu í dá, eins og f'yrir töfravaldi — og allir flokkar gengu í
bandalag, eina þjóðarheild gegn grannlandinu. Fynditiu maður
kom með þessa spurningu:
»1 hverju eru þeir líkir, Haraldur hárfagri og Boström ráð-
herra?
»Þeir hafa báðir gert Noreg að e i n u ríki.«
Eg skal hór stuttlega skýra frá aðalefni þeirra sex greiia, er
bundu enda á allar frekari samningstillraunir frá Norðmanna hálfu.
5. gr. Þá er veita skyldi alnorsk konsúlaembætti, átti norska
veitingarvaldið að vera skyldugt til að r á ð f æ r a s i g v i ð
s æ n s k a u tanrík isráðherrann um umsækjendur, og hverj-
um veita skyldi embættið.
6. gr. A veitingarbrófum n o r s k r a konsúla átti að setja
titil konungsins þannig, aðnafn Svíþjóðar stæðiáuud-
a u N o r e g s.
8. gr. Þar er farið fram á að setja það sem fasta reglu, að
þegar utanríkisráðherratin hafi fyrrirskipað konsúl eitthvað í mál-
efni er konsúlasljórnin á um að fjalla, þá beri konsúlastjórninni að
varast að fyrirskipa konsúlunum nokkuð það er þessu sé gagnstætt.