Skírnir - 01.04.1905, Qupperneq 85

Útlendar fréttir.
181
11. gr. Geri nokkur konsúll sig sekau í ákveðnum yfirsjón-
um, þá beri sænska utanríkisráðherranum fyrst að hreyfa málinu í
sameiginlegu ríkisráði, ogfyrstaðþví loknumegitaka
þaðtil meðferSarí norsku ríkisráði. Hérer með
öðrum orðum farið fram á að nokkru leyti sameiginlega meðferð
alnorskra konsúlamálefua, sameiginlega, en ekki eingöngu norska
meðferð mála, er ekkert snerta pólitík.
16. gr. Geri konsúlarnir sig seka í ósæmilegri framkomu
gegn erlendum yfirvöldum eða séu þeir sakaðir um brot, er skerð-
ir borgaralega virðingu þeirra, þá skuli sendiherra geta vikið þeim
úr embætti um stundarsakir.
19. gr. I þeim ríkjum, þar sem eigi væri fyrir hvort ríkið
um sig settir konsúlar samkvæmt greinilegu samkomulagi eður á
annan hátt, við hlutaðeigandi ríki, skyldu konsúlar vera sameigin-
legir eftir sem áður, og sömuleiðis í þeim ríkjum, þar sem Noreg-
ur og Svíþjóð hafa enga sendiherra. —
Þessu sænska stjórnarfrumvarpi, sem með lökum var skoðað
sem hnefahögg í andlit norsku þjóðarinuar, svaraði norska stjórnin
í skjali, er hún gaf út 11. janúar. Auk fyrirvara um ýms atriði
sænska frumvarpsins, mótmælti stjórnin sérstaklega þeim sex grein-
um er hér hafa verið taldar, með því að þær væru í ósamræmi
við norsku grundvallarlögin og álitsskjalið og það sem áður
hafði verið um samið. Sænska stjórnin svaraði þessu 30. janúar
og kom því næst svarbréf frá Sigurði Ibsen ráðherra 1. febrúar.
Var svo haldið sameiginlegt ríkisráð í Stokkhólmi 6. febrúar. Reifði
utanrikisráðherrann þar málið og sagði að lokum, að eftir mála-
vöxtum virtist ekki ástæða til að halda samningum áfram. Enn
fremur 1/sti bann yfir því, að það væri ósk sín að vera ekki meins-
maður fullnaðarsamninga um konsúlamálið, og mundi hann því
leggja niður völdin, ef útlit væri til að ráðherrar beggja ríkjanna
þá gætu orðið á eitt sáttir.
Þegar fengið var álitssjal norsku stjórnarinnar, var haldið hið
síðasta sameiginlega ríkisráð 7. febrúar og var krónprinsinn þar
viðstaddur. Flutti utanríkisráðherrann þar álit norsku stjórnar-
innar og lét þess getið, að álit hennar gæti engin áhrif haft á til-
lögur þær er hann áður hefði komið fram með, og að svo liti út
sem undirrót þessa ósamkomulags væri fólgin í núgildandi skipu-
lagi á meðferð þeirra mála er snerta viðskifti sambandsríkjanna við
erlend ríki. Enn fremur hélt hann því fram, að æskilegt væri að
skipulag utanríkisstjórnarinnar á öðrum grundvelli væri á ny tekið