Skírnir - 01.01.1908, Qupperneq 15

Á vegamótum.
15-
vegna sjálfrar þín. Þú sér sjálf, að ofurlítilli stund lið-
inni, svo sárt eftir þessum óguðlegu ógætnisorðum. Þú
veizt, að eg er ekkert vondur maður og enginn ódrengur.
En hún gat ekki stilt sig.
Hún hopaði á hæli frá honum og svaraði með ákefð:
— Nei, nú ætla eg að tala. Hvað sem af þvi hlýzt,
skal það út, sem hefir brent sál mína sárast að undan
förnu . . . Eg skil það, að þú viljir láta mig þegja. Þér
liugkvæmist aldrei neitt ráð annað en þögnin. Alt þitt
hjal um andleg mál er ekki annað en þögn — þögn um
hugsanir þessarar aldar - þögn um alt það, sem kemur
börnum nútímans í raun og veru nokkuð við ....
Og stundum flnst mér þetta hjal eins og reykur af
útbrunnu eldsneyti. Sumir sofna í þeirri svælu. En öðr-
um súrnar sjáldur í augum. . . . Eg veit, að þetta verður
ekki sagt um þig einan. Svona eruð þið. . . . Hvers vegna
felið þið eldinn fyrir fólkinu — eld nýrra hugsana, eld
andans — þið ykkar, sem vitið, að hann hefir aldrei log-
að skærara í veröldinni en nú? Eg veit það. Þú hefir
margsinnis sagt mér það. Þið eruð hræddir um, að fólk-
ið brenni sig, segið þið. En það er ósatt. Þið eruð ekki
hræddir við þ a ð, þó að þið séuð að reyna að telja ykk-
ur trú um það. Það er oddborgarahátturinn utan um
ykkur, sem þið standist ekki. Þið látið alt af bera vatn
í eldinn í sálum ykkar — slökkva sannleiksástina sjálfa.
. . . Og við og við fer eins og í dag. Sannleikanum af-
neitað. Og ill öfl látin fara með fólkið út í ódrengskap
og rangsleitni.
Hún leit á hann og sá, að hann horfði á hana. 0g
hún sá jafnframt, að öll reiði var horfin af andlitinu á
honum. Hann horfði á hana ástríkum bænaraugum.
Henni féll allur ketill í eld. í huga hennar skaut á
einu augabragði upp meðvitundinni um það, að eitthvað
væri rangt hjá henni sjálfri. Hún vissi ekki, hvað það
var. Hún fann á þeirri stund, betur en nokkuru sinni áð-
ur, hve lieitt hann unni henni — hve þrá hans eftir ást