Skírnir - 01.12.1908, Blaðsíða 24

312
Ofát.
fjölbreyttum réttum og hugvitsömum krásum, sem ríkir
Eómverjar lögðu sér til munns í stórveizlum, sem þá tíðk-
uðust, og um það, hvernig þeir í miðri máltíðinni gengu
fram til þess að kitla kokið með páfuglafjöður og ældu
matnum, til þess að geta byrjað aftur að éta á fastandi
maga. Flestir munu hafa heyrt eða lesið um það óhóf,.
sem enn fer fram í ineiri háttar veizlum víða í útlönd-
um, þar sem ef til vill 20 eða fleiri réttir eru hafðir til matar
með litlu millibili. Og við þurfum varla að fara út fyrir
landsteinana, því að hér á landi hafa frá fornu fari ætíð
þekst annálsverðir matmenn, og flestum munu vera í fersku
barnsminni karlar, sem gátu torgað svo og svo mörgum
baunaskálum, með svo og svo mörgum spaðbitum, brauði
og smjöri, og ef til vill margra marka skál af skyri þar
á eftir o. s. frv. Það þarf ekki annað en að minna á
Þorstein matgogg í »Pilti og stúlku®1) til þess að nefna
gott dæmi islenzkra matmanna með afbrigðum. En eins
og eg áður gat um, er ofátið svo algengt, að vér veitum
því litla sem enga eftirtekt, og sannleikurinn er sá, að
allflestir gjöra sig að meiru eða minna leyti seka í því,
þó að það nái sjaldan öðru eins hámarki og hjá hinum
ríku Rómverjum og Þorsteini matgogg.
Vér munum flestir játa, að vér borðum töluvert meira
en vér þurfum og jafnvel meira en oss verður ætíð gott af.
I flestum máltiðum borðum vér meira en nauðsynlegt er,
og stundum meira en maginn þolir, sem mjög er misjafnt.
En auk máltíðanna neytum vér ýmislegs góðgætis okkur
til hressingar, en í rauninni fremur til veiklunar. Því að
alt það kaffi, sem drukkið er, svarar fjarri því kostnaðin-
um, sem af því leiðir, því að næringin er engin nema í
rjómanum og sykrinum, sem fylgir með. En svo algeng
er kaffidrykkjan hjá oss íslendingum, að sá þykir gikkur,
sem ekki getur þegið kafflbolla á hvaða tíma dags sem
er; og ekki nægir einn bolli, heldur er svo sem sjálfsagt
að þiggja enn þá »hálfan bolla«, sem auðvitað er fleyti-
fullur. Það þykir sumstaðar ókurteisi og jafnvel einhver
l) bls. 253—258.