Skírnir - 01.12.1908, Qupperneq 40

328
Ofát.
fólki lífsreglur Hindhede. í hofuðstaðnum og stærri kaup-
stöðum landsins er hins vegar kjöt og fiskur stöðugt að
stíga í verði, svo að vér förum þar að nálgast útlöndin.
Að minsta kosti finst: mér, að vér íslendingar getum
margt gott lært af Hindhede.
Matarhófið, sem hann kennir, er öllum holt og eftir-
breytnisvert; og um eggjahvítuóhóf þykist eg viss um, að
það á engu síður við okkur en aðrar mentaðar þjóðir.
Mér er nær að halda, að mikill lasleiki hjá okkur stafii
af of miklu kjöt- og fiskáti. Eg tala ekki um skyrbjúg,
sem er ekki óalgengur við sjóinn sumstaðar; of mikill
sjómatur virðist eiga aðalsök á honum. Skyrbjúgurinn.
batnar fljótt, þegar sjúklingarnir eru látnir fá eingöngu
mjólk og jurtafæðu. Annan sjúkdóm, eða réttara kvilla-
semi, sem er ef til vill algengari hér en víða annar-
staðar, nefnir fólkið einu nafni gigt; það er hugmynd mínr
að mikill hluti sjúklinga þeirra, sem þjást af henni, fái
hana af of eggjahvíturíkri fæðu. Að minsta kosti hefir
mér gefist vel að ráða fólki til hófsemi og jafnvel hafna
algerlega kjöti og fiski um tima.
Menn leggja enn of litla stund á kartöflu- og rófna-
rækt í landinu. Báðir þessir jarðávextir eru bæði nær-
andi og sérstaklega hollir. Það er enn fremur trú mín,
að oss Islendingum sé holt að borða, mikið feitmeti, og
að vér ættum að bera með rentu nafnið »mörlandar«.
Þegar kalt er í veðri, ættu okkar húsmæður að kapp-
kosta að geta skamtað ríflega feitmeti handa fólkinu.
Fitan er bezta eldsneytið af öllum mat, sem vér borðum.
Af engu hitnar manni jafn-vel og feitum mat í vetrar-
kuldunum. Þverhandarþykkar síður, feitir bringukollar,
magálar og hnakkaspik — þetta eru réttir, sem frá fornu
fari hafa verið í miklum metum hér á landi, og þeir
mega sannarlega ekki falla úr sögunni, því að engar
kræsingar eru hollari hraustum íslending, sem leggur út:
í hríðarveður og á við óblíða náttúru að berjast. Það er
einungis kjötið sjálft, magurt kjötið, sem vér verðum að
gjalda varliuga við og borða ekki um of; því að i sjálfu