Skírnir - 01.12.1908, Qupperneq 47

Kvenréttindahreyfingin í Ameríku.
335.
sem voru’ lesin svo skifti tugum þúsunda. Foj’ingjarnir
segja sjálfir að ekkert hafi gert málinu annað eins gagm
og þessi ferð Grimkesystranna.
Þannig di’ógust Vesturheimskonur ósjálfrátt inn í af-
skiftin af almennings málum. Og í allri þessari samvinnu-
við karlmennina tóku þær fullkomlega sinn skerf af erf-
iðinu. Engum gat heldur verið slíkt mál viðkvæmara en
einmitt konum. Enginn skildi betur hjai’tasorg mæðranna
þegar þær voru teknar frá maani og börnum og seldar
á uppboði, eða þegar dætur þeirra, — sem stundum voru
líka dætur eða systur húsbóndans, — voru seldar auðug-
um ólifnaðar seggjum til stundargamans. En alstaðar
ráku þær sig á það að kynferðið meinaði konum að ná
sömu mannréttindum sem kai’lmennii’nir höfðu. Það virð-
ist ótrúlegt, en er þó satt, að oft voru karlar og konur
ger safnaðarræk fyrir að hlusta á fyrirlestra kvenna.
Prestarnir prédikuðu móti þeim, og væru þær kosnar i nefnd-
ir með karlmönnum neituðu þeir oft að vinna með þeim.
Þetta opnaði smámsaman augu kvenna, sýndi þeim nauð-
syn þess að fá stöðu sinni breytt, bæði réttarfarslega og
st j órnarf arslega.
Arið 1840 boðuðu Englendingar til alheimsfundar £
Lundúnum. Þar áttu að mæta fulltrúar frá öllum þræla-
frelsisfélögum. Ameríkumönnum var auðvitað boðið að-
v jra með. Massachusetts og Pensylvaníuríkin sendu
margar konur sem fulltrúa, og þar á meðal Lukretiu
Mott og Elizabeth Cady Stanton, sem þá kom fyrsta sinn
fram á sjónarsviðið enda varð þessi fundur henni mik-
ilsverður.
Enskum þrælavinum varð bylt við, þegar þeir fengu
að vita, að konur voru sendar sem fulltrúar á fundinn.
Og prestarnir frá Arneríku létu ekkert ógert, til þess að
æsa menn upp á móti þeim. Það bætti heldur ekki úr
skák, að allar konurnar, nema Elízabeth Cady Stanton,
var úr frjálslynda kvekaraflokkinum.
Menn vildu fá þær til að hætta þegjandi við að
koma á fundinn. Lukretia Mott, sem var alkunn fyrir