Skírnir - 01.12.1911, Blaðsíða 12

316
Um lífshætti álsins.
fremur stutt og há, í samanburði við aðra »leptocephala«r
t. d. lirfu hafálsins (sjá 2. mynd ofan til). Lengdin er
40—90 mm, tíðast í kringum 75 mm. Lirfurnar eru vana-
legast svo sem 100 m undir yfirborði, en koma nær því á
nóttunni og nærast að líkindum eins og aðrar flskalirfur
á örsmáum svifverum (plankton). Lirfan breytist smám-
saman á nokkurum mánuðum i glerál. Schmidt heflr fundið
lirfurnar á ýmsu breytingarstigi í Atlanzhafi, í júní—sept-
ember og ein lirfa hefir fundist við Noreg í október. I
marz má finna hér um bil fullbreytta glerála í Norðursjó.
Lirfurnar berast smámsaman með Golfstraumnum frá got-
stöðvunum norður og austur að ströndum Evrópu, og
breytast um leið. Breytingin er aðallega í því fólgin, að
hin háa og þunna lirfa mjókkar smámsaman frá báðum
endum, unz hún verður alveg sívöl. A meðan breytingin
stendur yfir tekur lirfan enga fæðu til sín og minkar því
mikið. Hún mjókkar ekki að eins, heldur styttist hún
líka, svo að fullbreyttur gleráll er ekki nema 55—70 mm,
þegar hann fer að ganga upp úr sjó, ári eftir að breyt-
ingin byrjaði, að minsta kosti l'/2 árs gamall.
5. Álsseiðin (glerállinn).
Glerállinn og uppganga hans í vötn. Glerállinn (áls-
seiðið) er, eins og þegar er sagt, æðilítill, að jafnaði 60—
65 mm á lengd. Hann er í sköpulagi alveg eins og full-
vaxinn áll, en er alveg gagnsær (litlaus) og því nefndur
»gleráll«. Glerállinn fer að koma að ströndum Vestur-
evrópu (Frakklands, Bretlandseyja) í janúar—marz, í Dan-
mörku og Noregi í marz—apríl, á Islandi í apríl. Fer
hann þá þegar að ganga upp í hálfsalt og ósalt vatn og
er að því langt fram á sumar, þvi að á því tímabili eru
nýir glerálar að koma utan úr hafi. — Þeir ganga upp
ár, læki og siki, halda kyrru fyrir á daginn í björtu veðri,
en eru á ferð í dumbungsveðri og úr því fer að skyggja.
Mergð glerálanna er víða ógurteg; menn hafa séð af þeim
göngur, sem hafa verið eins og digur, óslitinn strengur,