Skírnir - 01.12.1911, Side 34

338
Úr hliðinni yfir mónum.
stórum, bamslegum spurnaraugum. Og eg stend á fætur
aftur og lofa guð — fyrir þig og fyrir ástina — og fyrir
það, að þú ert ung og sérð enn þá skamt inn i þrautanna
víðlendu heima.
* *
*
Enn líða dagar og ár. Eg stend enn í hlíðinni og
horfi.
Og nú kemur enginn að heiman.--------------Eg er orð-
inn gamall sérvitringur; get ekki felt mig við aðra
menn.-----------
Alt hverfur; breytist og hverfur. Einnig þú, sem eg
elskaði heitast og innilegast; þú, sem kendir mér ljósast
hvað lífið er — einnig þú ert horfin og kemur ekki
framar. —--------------------------------------------------
Yfir jörðinni liggur snæbreiða; svanhvít, þögul og
köld. En fossinn i hlíðinni dunar eins og forðum undan
suðrænum vindi. Og öfl sálar minnar ókyrrast á nýjan
leik. —
Duna þú foss! — En þú dís! mátt ekki tala fleira.
Ekki fyr en hið nýja vor er komið í allri dýrð.----------------
Sigurjón Friðjónsson.