Skírnir - 01.12.1911, Qupperneq 59

Úr austri og vestri.
363
á því«, sagði eg svo, «hve miklu mest þér varð um að
missa Dísu litlu. En máske geng eg of nærri þér með
því að spyrja um það ?«
(irímur varð seinn til svars og hann fór að ganga
býsna hratt. Eftir alllangan tíma lægði hann gönguna
aftur og loksins sagði hann: »Við skulum setjast niður
stundarkorn; eg ætla að segja þér kafla úr ævisögu minni«,
* *
*
»Eitt er vorhugi og annað hausthugi«, segir máltækið.
Einu sinni voru þeir tímar, að eg ætlaði mikið að vinna
og margt að færa til betri vegar.
Já; eg ætlaði að starfa mikið. Og eitt aðalskilyrði
þess að svo gæti orðið, sýndist mér það, að eiga góða
konu, sem eg ynni og sem ynni mér; konu, sem vekti og
stælti þá krafta, sem mér fanst að í mér byggju.
Eg var rúmlega tvítugur þegar eg kyntist Sæunni
fyrst. Hún var kaupakona hjá föður mínum eitt sumar^
var langt að komin og öllum ókunnug. Þó vissi eg að
hún var af góðu fólki komin. Sjálf var hún vinnugefin,
fáskiftin og kom sér í öllu vel. Við fengum ást hvort á
öðru — að minsta kosti hélt eg að svo væri — og mun
það hafa verið fáskiftni hennar og dullyndi, sem mestan
þátt átti í því á mína hlið. Eg reyndi að kynnast henni
til nokkurrar hlítar, áður en oflangt gengi milli okkar og
braut með þeim ásetningi oft upp á umræðuefni við hana,
þetta nefnda sumar. . En hún eyddi því jafnan og forðað-
ist mig því meira, því meira sem eg sótti á að tala við
hana. Og því meira óx ást mín og ásetningur að biðja
hennar. Eg skrifaði henni bónorðsbréf, og hún sagði
fljótt og einfalt já. , .
Við mæltum okkur mót næsta kvöld. Eg hugsaði
um mótið allan daginn og ímyndunaraflið málaði það á
ýmsa vegu, en alt af í innilegutn fögnuði, samhljóðan oig
sameiginlegri von. En þegar við fundumst, stóðum við
orðlaus, ráðalaus og niðurlút. Og alt í einu var eins og
brennandi, svíðandi leiftur færi um huga minn og lamaði