Skírnir - 01.12.1911, Qupperneq 63

Úr austri og veatri.
36 T
Eg hafði setið heilt kvöld við skriftir og Sæunn —
sjaldan þessu vant — látið það afskiftalaust. Eg gat ekki
sofnað þegar háttað var og lá hugsi fram á nótt. Svo
heyrði eg að hún grét. Eg gerði alt, sem mér hugkvæmd-
ist, til að hugga hana. En nú brá svo við, að grátur henn-
ar espaðist æ því meir.
Hver hin sérstaka ástæða var til þessa, í þetta sinn,
veit eg ekki. Ef til vill hefir hún vonast eftir þakklæti
fyrir að hafa friðað ritstarf mitt um kvöldið, og litið svo
á — þegar þakklætið kom ekki — að nú væri hún búin
að missa ást mína fyrir fult og alt; litið svo á, að ástar-
hót mín kæmu ekki frá heilum huga og þau því orðið til
þess eins að minna hana á það, sem hún hugði sig búna
að missa. Ef til vill hefir þetta verið ástæðan. En eg
veit það ekki; eg veit einungis að svona var það og að
svóna fór margsinnis eftir þetta kvöld.
Eina nótt dreymdi mig að eg væri staddur í hlíðinni
framan við bæinn. Mér þótti í svefninum sem þar hefði
verið skógur, þegar eg var í bernsku, og eg mundi glögt
hvar stærstu hríslurnar höfðu verið og hve háar; mundi
eða þóttist muna að þarna hefði eg setið oft og lengi og
að þessar hríslur hefðu verið mér kærastar. En nú voru
þær allar horfnar, og mig greip þungur og sár saknaðar-
tregi yfir þessu, sem hafði verið og var ekki lengur. Þvi
næst þótti mér Sæunn koma til mín og vera svo góð og
innileg, að slík hafði hún aldrei verið fyrri. Eg varð svo
feginn í svefninum að eg grét eins og barn. En skyndi-
lega breyttist þetta alt, eins og oft verður í svefni, og eg
varð þess var, að hún sótti fundi annars manns. — Síðan
vaknaði eg.
En þessa nótt skildi eg fyrst til fulls hvað Sæunn leið.
Hún hafði í drauminum leitað á fund annars manns.
Eg leitaði á fund hugsana, sem hún ekki skildi; inn í
ríki, sem hún máske sárþráði að þekkja og gat ekki fylgt
mér um — og sem hún að likindum hélt að eg vildi ekki
sýna sér.
Hún grét að vísu, þar, sem skelfing mín í svefninum