Skírnir - 01.12.1913, Blaðsíða 39

Ofan nr sveitnm.
327
í bæjum, kauptúnum eða verstöðum. Sveitavinnan er svo
óbrotin, að hún gengur úr böndum þó sálin starfl jafn-
framt. Fóturinn etígur rokkinn og höndin teygir úr lopan-
um, en hugurinn reikar víða, stúlkan brosir og raular með
rímalagi:
Hugans annál enginn reit,
þar ægir svo mörgu saman.
En það sem enginn annar veit
er oft vort bezta gaman.
Njóttu vel þessa leyndarmáls þins, stúlka litla, og
verði þér ekki að kveða eins og konunni:
Lánið bjarta býr hjá mér,
bifast vart á fótum,
þó er margt sem þjóð ei sér,
er þrengir að hjartarótum.
Líklega er það sem hér er til lánsins talað, fremur
mælt í háði, voru þó ytri kjör könu þessarar all glæsileg,
en hvað sem því leið, þá kaus hún að vera ein um að
kljúfa andstreymið; seinna kveður hún:
Lífið ef þig leikur grátt,
láttu það vera að kveina;
að hafa um sína harma fátt
hjáipin verður eina.
og enn fremur:
Held eg litla harmabót,
þá heimur er flár og stríðinn,
að ganga út á gatnamót,
og gráta framan í lýðinn.
önnur er það, sem lætur hverjum degi nægja sína
þjáning, tekur gæsina þegar hún gefst og kveður:
Sitt af hverju öfugt er
og ei til lyndisbóta,
en heimurinn þegar hlær við mér
hans eg reyni að njóta.