Skírnir - 01.12.1913, Blaðsíða 40

328
Ofan úr sveitum.
Bjáti eitthvað á, hlær hún kuldahlátur og segir:
Ef ’ann heimur yglir sig
og ætlar að kárna gaman,
þá kveð eg háð um hann og mig
og hlæ að því öllu saman.
Eða hún huggar sig við það, að sætt er sameiginlegt
skipbrot, hún sé ekkert einsdæmi um basl og vonbrigði, því:
Brotinn pottur, budda tóm
og basl er í öllum löndum,
vonbrigði og vesaldóm
veit eg í flestra höndum.
Þetta og fleira bendir til þess að sveitakonan kastar
tilfinningum sínum lítt. á glæ; ekki er þó loku fyrir það
skotið að viðkvæmni kunni að grípa hana, svo henni verði
það að kveða:
í heiminum er margt til meins
og mörg er lífsins gáta.
Mér fin8t eg stundum njóti ei neins
nema bara að gráta.
Eða það sveimar eitthvað að henni sem vekur hjá
henni óhug eða kvíða; til þess bendir visan:
Um mig vefur arminn sinn
einhver hulinn leiði.
Eru þetta örlögin,
eða hvað er á seyði?
Gleðistundir eða algleymisaugnablik á sveitakonan
stöku sinnum, en henni finst þau ærið litla viðdvöl hafa,
hún mænir eftir hverfandi sælustund og kveður:
Enginn festi á fisi mund,
sem feykist undan vindi.
Það var eins um þessa stund,
hún þurfti að hverfa í skyndi.