Skírnir - 01.12.1913, Blaðsíða 44

332
Ofan úr sveitum.
Fýkur í skjólin, skerpast hret,
skefur af hól og grundum,
ei til sólar séð eg get,
svona eru jólin stundum.
Það hlánar að vísu á milli hátíðanna, og á gamlaárs-
kvöld er hellirigning og færð hin versta, en ekki léttist
lundin mikið við það. Þá er kveðið:
Skvettist væta úr skýjalind,
skolar fætur hreinar,
árið grætur sína synd,
sér ei bætur neinar.
En þegar hátíðunum sleppir fer sólin að hækka á
lofti og dagarnir að lengjast. Allir fagna birtunni, jafn-
vel gömul þjóðtrú er með ánægju látin fokka fyrir einn
sólargeisla, sem sjá má af kyndilmessuvísu húsfreyjunnar
Þó boði sólin hret og hel
og heyrist bændur kvarta,
vildi eg samt hún sæist vel
og sendi’ oss geisla bjarta.
Konan, sem í skammdeginu kvað um dimma daga ogr
gletni lífsins, virðist nú létt í skapi, tekur langdeginu með-
kostum og kvæðum, sem sjá má af þessum stökum:
Fannaslæðum foldin mín
fleygt í bræði getur,
lokakvæðin kveður sín
kólguskæður vetur.
Vaknar alt af vetrarblund,
vor er á fold og legi,'
nú fer mín að lifna lund,
líður að sumardegi.
Kyssir geislinn grund og hól,
glatt er um norðurheima,
við skulum fagna vori og sól
og vetrinum alveg gleyma.