Skírnir - 01.12.1913, Blaðsíða 52

340
Nokkur orð um islenzkan Ijóðaklið.
Pálmi kennari Pálsson, heíir lesið fyrir mig prófarkir og
á eg honum að þakka ýmsar leiðbeiningar og lagfæringar.
I. Heiti, merki og skammstafanir1).
Kliður — Rhythmus; kliðréttur = rhythmisch; k 1 i ð-
laus = arhythmisch.
Dynur = Takt; að slá (drepa) dyninn = den Takt
schlagen; dynhöggin eru merkt með | .
Stig = Hebung (arsis); stigatkvæðin eru prentuð með
feitu letri.
Hnig = Senkung (thesis); hnigatkvæðin eru prentuð með
grönnu letri.
Hvíld (þögn) = Pause, merkt — .
Liður (bragliður) = Fuss; harðliður = Trocháus
(t. d. harð-ur); harðliða = trocháisch; m j ú k 1 i ð-
ur = Jambus (t. d. í dag); mjúkliða =jambisch;
langi harðliður = Dactylus (t. d. lang-dreg-inn);
langi mjúkliður = Anapæstus (t. d. varla til), á
naumast heima í íslenzku.
Tviliður = Dipodie, er ýmist fallgengur (,I
eða risgengur (,—„ I „) = absteigend, aufsteigend.
Orðþungi (áherzla) = Akzent (Wortakzent).
Efnisþungi = Der logische Akzent.
Stigþungi = Versakzent, merktur með , (i minna lagi)
eða „ (í meira lagi).
Klifa = skandiren (o: slá högg fyrir hvern dyn, líkt og
í söng).
Ljóð = Lied; v í s a (erindi) = Strophe; vísuorð (lota)
= V e r s; merki: vo.; 1 a g = Melodie.
F. J. = Finnur Jónsson: Stutt bragfræði. Khöín
1892.
B. Þ. = Bjarni Þorsteinsson: Islenzk þjóðlög.
Khöfn 1906—9.
l) Mörg eru heitin ný og þótti mér réttast að nefna þýzk heiti
til skýringar, af því að heztu ritin um þetta mál eru á þýzku.