Skírnir - 01.12.1913, Blaðsíða 47

Brosið.
Það var í rökkrinu á jólaföstu seint, sunnudagskvöld
í skammdeginu. í rauninni var það um miðjan dag, þótt
farið væri að skyggja.
Eg lá upp í sófanum og lét fara vel um mig, eins
og unt var.
Við ofninn sat Bjarni, með pípuna i munninum og
horfði út í myrkrið. Það syrti af jeli og dimdi snögg-
lega, svo að næstum varð aldimt inni. Ofninn stóð op-
inn og logaði vel í honum. Köstuðust fáránlegir glamp-
ar um herbergið af eldinura.
Við höfðum þagað góða stund. Bjarni var enginn
málskrafsmaður og við vorum nógu góðir vinir til
þess að geta, þvingunarlaust, setið þegjandi tímunum
saman, einir, og hugsað hver sitt. Okkur fanst það ánægja.
í þetta sinn var eg eiginlega ekki að hugsa um neitt, lá
svona og horfði á glampana úr ofninum, sem hlupu eftir
loftinu og stundum niður eftir veggjunum, og sýndust þeir
furðu líkir norðurljósum. Við það, og ólætin í nríðinni
á húsinu, barst hugurinn norður í land. Og áður en eg
vissi var eg kominn á skauta þar, ekki samt í hríð, nei,
í tunglsljósi og á fögru norðurljósakvöldi.
í því var byrjað að hringja. Það heyrðist óglögt,
við og við, gegn um hríðina, eins og huldufólkshringing í
eyrum viltra manna er lýst í þjóðsögum.
Bjarni leit upp.
»Eg held eg hafi verið farinn að móka«, sagði hann.
»Eg vaknaði þegar þeir fóru að hringja. En að þeir
skuli nenna því í þessu veðri«.