Skírnir - 01.12.1913, Blaðsíða 38

Ofan úr sveitum.
Nokkrar stökur kveðnar aí sveitakonum.
Upp til sveita islenzkt mál
á sér margan braginn.
Eaulaðu þá við rokk og nál,
reyndu, það styttir daginn.
Gömul staka.
Því er svo varið með skáldgáfuna, scm ílest annað
andlegt atgerfi, að vér konur erum þar að jafnaði eftir-
bátar karlmannanna. Skal hér ósagt látið hvort heldur
það stafar af því, að heilinn í okkur sé léttari á voginni
ieidur en þeirra, eins og sumir staðhæfa., eða það á rót
sína i margra alda andlegri og líkamlegri kúgun.
Um oss íslendinga, er sú raunin óhrekjanleg, að
vér eigum enga skáldkonu er í námunda komist við góð-
skáld vor. Alt um það heíir íslenzka konan ekki verið
með öllu sett hjá í þá átt, og á síðustu árum hafa þó
nokkrar ráðist i að gefa út skáldrit í bundnu og óbundnu
máli sem töluvert hefir þótt í spunnið, svo sem frú Torf-
hildur Hólm, Hulda, María Jóhannsdóttir, Ólöf Sigurðar-
dóttir óg ef til vill fleiri.
Þær munu þó stórum fleiri, sem aldrei hafa sungið í
heyranda hljóði, bara raulað fyrir munni sér, eða kastað
fram vísu og visu í sinn hóp. Á þann hátt ber það
til að stakan lifir, en höfundurinn gleymist, enda eru
svo margar vísur sem ganga manna á milli, að það væri
ókleift verk að ættleiða þær allar, eða grafast fyrir til-
drög þeirra.
Sennilega er meira um kveðskap til sveita heldur en