Skírnir - 01.12.1913, Blaðsíða 68

356
Nokknr orð nm íslenzkan ljóðaklið.
verið ókunnugt, að þessi mjög einkennilegi
kliðurí þríliðavísuorðum ljóðaháttarins
lifir enn á vörum íslenzkuþjóðarinnarí
ýmsum kveðskap og þar að aukiífjölda-
mörgum spakmælum, sem eru ættuð úr Hávamál-
um, Sólarljóðum og öðrum fornkvæðum. Dæmi:
Sá hefir krá-^s er kref-ur —
1 , 1 11 1 ,
Gott er va^mm-laus að ver-a —
1 , 1 tt 1 ,
Æ kemur mei^n eftir mun-að —
1 , 1 „ 1 ,
Mað-ur er ma^nns gam-an —
1 , 1 „ 1 ,
Holt er hei^m-a hvað —
1 , 1 „ 1 ,
llt er i—ll-ur að ver-a —
1 , 1 „ 1 ,
í fornum ljóðum virðast kliðirnir vera
talsvert dynlengri en í íslenzkum nútíð-
arkvæðum. í dróttkvæðu og hrynhendu mega dyn-
irnir naumast vera styttri en nemi ^/a—8/4 sekúndu, í
fornyrðislagi verða þeir að vera ívið lengri, og þaðan af
lengri í ljóðahætti; ef beztu ljóðin undir þeim hætti eru
þulin hægt og stilt og með þeim klið, sem hér hefir verið
lýst, þá hverfur allur glundroði og hátturinn verður
undrafagur og fellur aðdáanlega vel við efnið.
Þessi markverði kliður í stuttu (þriliða) vo. ljóðahátt-
ar, sem enn helzt í íslenzkum spakmælum og ýmsum al-
þýðukveðskap, er ein hin fegursta prýði í íslenzkum ljóða-
klið. Líka fegurð fá ferliða vísuorð, ef fyrri tvíliðurinn
er risgengur, en fallgengur sá síðari. Og þar ifæst kemur
»hringhendukliðurinn« (hrynhenduklið mætti líka kalla
hann): ferliða vo. og báðir tvíliðirnir risgengir. öll þessi