Skírnir - 01.12.1913, Blaðsíða 60

348
Nokkur orð um íslenzkan ljóðaklið.
til þess að lengd þess samsvari lengd fyrra raddhljóðsins.
Fyrir þessa sök verður raddþungi endingarinnar fram yfir
alla venju, verður að léttum stigþunga í síðasta, fjórða,
dyninum, en fullur helmingur af þeim dyn er hvíldin,
sem skilur vísuorðin.
V. Hrynhenda (F. J. bls. 49—50).
Þar eru 4 stig (4 liðir) í hverri lotu, en ljóðstafir og
hendingar eins og í dróttkvæðu. Þessi háttur lýtur einnig
Jessens lögmáli.
Af því, sem sagt var um dróttkvæðan hátt, má ótví-
rætt ætla, að hvert vísuorð í hrynhendu hafi jafnan verið
flutt í fimm dynjum, þannig:
Sé þér dýrð með sannr-i prý -— ð i —
I , I „ I , I „ I ,
sung-inn heiðr af öll-um tu ng-um —
I , I „ I , I „ I ,
I dróttkvæðu eru tvíliðirnir yfirleitt fallgengir, en ris-
gengir í hrynhendunni.
VI Fornyrðislag (F. J. bls. 39—41).
Ef Ijóð undir þessum hætti eru þulin með fullri að-
gæzlu á efni og eðlilegum klið, þá dylst það ekki, að
hvert erindi fellur í fjórar lotur.
Flestir norrænir vísindamenn hafa (síðan á 13. öld)
skift erindunum í 8 vísuorð og þannig eru þau nú vanalega
þulin hér á landi, með stuttri hvíld milli 1. og 2., 3. og
4., 5. og 6., 7. og 8 vísuorðs, en lengri hvíld milli
2. og 3., 4. og 5., 6. og 7. vísuorðs.
En það er fljótséð, að hverir tveir áttungar (1. og 2.,
3. og 4., 5. og 6., 7. og 8.) eru alloftast saman um efni,
og auðheyrt, að kliðurinn verður miklu þýðari og fegurri
og fellur miklu betur við orð og efni, ef erindin eru
. xi ' . :