Skírnir - 01.12.1913, Blaðsíða 42

Ofan nr sveitum.
330
Nú er eg orðin grett og grá.
Gott eiga þeir sem langa.
Ein er það sem þykist fremur illilega hafa orðið fyrir
harðinu á lífinu, hún fær ekki orða bundist og kastar fram:
Mín er gatan grýtt og brött,
gróin böli og tárum,
því heill og gleði’ í hund og kött
hraut fyrir mörgum árum.
■Og enn:
Gleðin felur gullin sín,
gengin er sól að unni.
Háreist skýja höllin mín
hrunin er niður að grunni.
Þó kannast hún við, að margt var eplið sætt, sem
lífið^rétti að henni, þó svik væri stundum í tafli, sem ráða
má af þessari vísu:
Mig hefir lífið látið dreymt
ljúft og sætt á sprettum,
en fegin vildi eg geta gleymt
gletni þess og prettum.
Og enn kveður hún:
Gæfan lítt í garð minn leit,
hún gaf með höndum naumum,
en þó á eg meir en margur veit,
í minningum og draumum.
Minningar og draumar — það er nú bezta veganestið sem
hún á til ófarinnar brautar; er og enginn alsnauður sem
slíka hluti á í fórum sínum.
Ekki munu konur alment djarfmæltar í ástakveðskap;
þykir og bezt á því fara, að þær gæti þar hófs; þó ber
það til að þeim hrýtur staka, sem heimfæra má til þeirra
mála. T. d. kveður ein:
Bikar nautna eg bar í munn,
þann bjór er ljúft að kneifa,