Skírnir - 01.08.1916, Blaðsíða 62

286
Benrögn.
[Skirnir
Eg trúði því lengi — eins og flestir unglingar —, að'
sögurnar oKkar væru að mestu leyti sannar og sízt þyrfti
að efa það, sem sagt væri um sverðshögg kappanna. En-
með árunum fór eg að efast um sannleikann i sögunum
eins og fleira. Allir strákar, sem »slegið hafa köttinn úr
tunnunni«, munu hafa rekið sig á erfiðleikana við að
höggva sundur kaðalinn, sem kettan hékk í. Og ekki
vantaði þó bitið í sverðunum — við brýndum þau svo
þau stóðu á nögl — og sverðin voru góð, dönsk uppgjafa-
hermannasverð úr góðu stáli. En þarna hjuggum við
hver á eftir öðrum og tvíhentum meðalkaflann, og sumir
voru fullorðnir og knáir vel, en aldrei ætlaði kaðallinn
að geta kubbast sundur. Kattarkóngurinn var vel að sín-
um metorðum kominn.
Eg spurði einu sinni danskan höfuðsmann úr riddara-
liðinu, hvort hann teldi sennilegt, að hægt væri að höggva
sundur digurt mannslæri með sverði í einu höggi. Hann
kvað nei við, og jafnvel ekki þó tvíhent væri sverðið.
Aftur taldi hann sennilegt, að margir hefðu verið svo-
vopnfimir, að þeir hefðu getað höggvið höfuð af manni í
einu höggi, jafnvel með annari hendi, en þó af og frá að
það hefði tekizt jafnoft og sögurnar herma. Allir, sem
höggvið hafa niður kjöt, þekkja, hve mikla orku maður
þarf að leggja í að höggva sundur hrygg af vænum sauð,r.
jafnvel þó öxin bíti, og þó er þar höggstokkur undir, en
í bardaga mann við mann er alt á iði og í lausu lofti!
Mér þótti fyrir því, er trúverðugur maður sagði mér,.
að það væri haugalýgi, að Holgeir danski hefði nokkurm
tima klofið mann í herðar niður, sem sat á hestbaki, og
kubbað sundur hestinn líka í sama högginu. Og ennþá-
þykir mér leiðinlegt að þurfa að efast um, að satt sé
greint frá afreksverkum vorra uppáhaldskappa.
„Flosi hjó á háls Helga svá at tók af höfuðit11. (Nj. 808).
„Gunnar sveiflaði sverðinu ok kom á hálsinn Þorkatli ok fauk at
höfuðit“. (Nj. 147).
„Kári heggur höfuð af Gunnari Lambasyni svá snart at höfuðit'
fauk upp á borðit fyrir konunginn ok jarlana. Urðu borðin öll í blóði1
einu ok svá jarlarnir“.