Skírnir - 01.08.1916, Blaðsíða 8

232
Snorri Sturluson.
[Sbírnir.
Sighvatur bræður duga vinum sínum í þessu máli, og var
Sighvatur þó ekki áður við það riðinn. Snorri sýnir líka
síðar, eftir útkomu Lofts, að honum þótti sér vandi á
höndum við hann. Og margt bendir á, að Snorri hafi
upphaflega ætlað að láta til sín taka í þessu máli, m. a.
að hann flutti að Stafaholti, »því að hann vildi eigi sitja í
Reykjaholti, ef hann ætti ófrið við Sunnlendinga« (Sturl.
II, 95). En hvað veldur þá sinnaskiftum hans? Varla
viturlegar fortölur Sighvats, því að Snorri hefir verið ein-
fær um að skilja þetta mál. En fremur hitt, að Sig-
hvatur var einbeittari, viljafastari og sterkari persóna.
Hann »snýr« Snorra blátt áfram á sina sveif. Og eins
og gengur lítur hann smáum augum á hann á eftir. Lít-
ilsvirðingin gægist fram, bak við glettnina, í lýsingu hans
á þessu höggi, sem reitt var til, en aldrei höggvið.
Um Jón murt, son Snorra, er það' sagt, að hann bað
föður sinn, — »að hann skyldi leggja fé til kvánarmund-
ar honum, og vildi hann biðja Heigu Sæmundardóttur;
vildi hann hafa stað í Stafaholti og þar með fé. En
Snorri vildi, að hann hefði Borgarland og þar með annað
fé móður sinnar [Herdísar, sem Snorri var þá skilinn við],.
en dró undan sitt fé. Jón tekur þá það ráð, að hann
bregður til utanferðar og heitir á vini sína til vöru.---
En er Snorri vissi það, gaf hann upp staðinn og hét fénu,.
en Jón vill þá ekki upp gefa ferðina, og fór utan um
sumarið« (Sturl. II, 172). Hér sést gjörla, að Snorri er
reikull í ráði. Hann vill komast hjá að skerða eigur sin-
ar, en lætur þó undan, þegar hann sér, að Jóni er alvara.
Og á syni sínum hefir hann ekkert taumhald., hvorki til
þess að láta hann taka arf móður sinnar, né láta af utan-
förinni. Enn þá minna réð þó Snorri við Orækju son
sinn, sem jafnvel gerðist svo djarfur að fara að honum
með flokk manna (Sturl. II, 253). Og þó að Órækja væri
óeirðarseggur, þá eru slíks svo fá dæmi, að ástæða er til
að halda, að eitthvað af þessu virðingarleysi hafi stafað-
frá bilgirni Snorra.
Það gerðist á fyrri árum Snorra í Reykjaholti, að*