Skírnir - 01.08.1916, Blaðsíða 88

312
Ritfregnir.
[Skírnir.
það »fuldstændig forfejlet, nár enkelte ... mene, at en saadan
saga er nedskreven i Norge, fordi der deri findes norske sagn«
(Lit.hist. II, s. 791 f.). Nú synir höf. fram á með góðum rökum,
að fornaldarsögur þær, sem norskar þjóðvísur eru bygðar á, hljóti
að hafa verið skráðar. Hann sýnir fram á, að það hafi verið all-
mörg sagna-handrit í Noregi á 14. öld, en þau hafi verið ónýtt á
siðskiftis-tímanum. Þetta getur vel verið, en þar sem höf. heldur
fram, að allmargar sögur þessar hafi verið skráðar íNoregi
hefir hann samt ekkert annað við að styðjast en getgátur einar.
Það virðist ekki líklegt að svo hafi verið. jafnvel þótt það só ekki
hægt að hrekja það. Staðhæfing þessi mun eflaust mæta mikilli
mótspyrnu, ekki sízt á Islandi.
En hvernig sem nú stendur á því, hefir höf. brugðið upp
nýju Ijósi um margt, sem þjóðvísurnar snertir og honum hefir
hepnast að skilja úr norsku þjóðvísurnar og að einstekja þær.
Það sýnir sig — það vissu menn nú fyrir fram — að þjóðvísurnar
norsku standa í nánara sambandi við fornbókmentirnar heldur en
hinar dönsku og sænsku.
Bókin kvað vera doktorsritgerð, og á Knut Liestöl að fullu
doktorsnafnbótina skilið. Oskandi væri þó að hann legði ekki alt
of mikla áherzlu á andlega sambandið á milli vesturnorrænu þjóð-
anna, svo hann gleymi, að það hafi einnig verið samband milli allra
þjóðanna á Norðurlöndum. Só það órótt »Aa skilja den norske og
islendske traditionen og bokheimen so sterkt ifraa einannan i alle
tilfelle« er það einnig órétt að afmarka vesturnorræna mentalífið
svo fortakslaust sem höf. virðist hneigður til.
Reykjavík, 15. marz 1916.
Holger Wiehe.
Gunnar Gunnarsson: Livets Strand. Roman. Gyldendalske
Boghandel. Nordisk Forlag 1915.
Gunnar skáldsagnahöfundur hefir þegar hlotið alleinróma
viðurkenningu erlendis fyrir hinar dansk-íslenzku skáldsögur sínar.
Þegar eg kalla þær d a n s k-í s 1 e n z k a r, þá á eg ekki við það
eitt, að þær eru skrifaðar á danska tungu, heldur og það, að þær
eru bæði hugsaðar á dönsku og mótaðar af dauskri hugarstefnu.
Höfundurinn hefir líka fyrst og fremst danska lesendur fyrir aug-
um, menn, sem vegna ókunnugleikans á íslenzku lífi og lífernis-
háttum hneykslast ekki vitund á því, þótt það, sem borið er á