Ný félagsrit - 01.01.1841, Qupperneq 109

UM alÞing a islandi.
109
liti til landbúnaíiar, sjófería og verzlunar, skattgjalda#)
og annars þvílíks, og vekja eptirtekt manna á því, sem
alla varbar ab vita og til Iandsins naubsynja horfir. Mér
skilst ab þessi tími sé nógur til undirbúníngs, ef vel er
meö liann farií) og menn vilja færa sér hann í nyt, en
aldrei er þess ab vænta, ab vér verbum nokkurntíma svo
undirbúnir, ab engum detti annab í hug enn vér séum
þab ab öllu leiti. Enn má vera ab sumir telji þau tor-
merki á, aí> vér höfurn engin hæfileg fulltrúa-efni; en
þetta er hræfesla eintóm, því eg er viss um, ab í hverri
sýslu er íleiri enn einn bóndi eba kaupmabur, sem er
vel fær ab tala um þjóbrnálefni vor á vora túngu, og er
fús til þess, þegar hann sér ab nokkurr árángur getur
orbiö ab því, aö eg ekki tali um presta og aSra embætta-
menn. — Engir anmarkar liggja heldur á aSrir enn þeir
sem ávallt loíia viö: þó hart liafi verib í ári nú um hrfó,
þa er vallt ab bfóa þess ab gób árarifó komi, því óvíst er
hve Iengi hún stendur, enda getur orbfó gott ár hfó næsta
þó eitt komi hart. Slíku megum vér jafnan búazt vib í
enum köldu löndum, og er þab án efa tilgángur forsjón-
arinnar, ab vér skulum venja oss vfó þolgæfei, sparsemi,
þrifnab og atorku, en ekki leggja hendur í skaut, og
álasa drottni fyrir gæbaskort landsins, þar sem vor hluti
yrði af hendi, ef cmbættisrnenn landsins. prestar og sýslumenn,
léti sér annt um að gcfa þvi. slcirslur þær sem á þarf ab hatda
til þess, o» þab hcfir beðizt; hafa raunar margir oitife dreng-
ilega við bón felagsins, en sunsir hafa, J>ví mibur, dregib of
lcngi ati svara J>ví.
Morgum kynni að virðast, að ekki sé mikill vandi að leggja á
skatta, til þess þuifi ekki annað enn valdiðj cn J>að er nú
kallaður cinhvcrr hinn vandasti Jjáttur stjórnarfræðinnar, að
vita, hvcrsu maður skuli haga svo skatta álögum, aís þær
standi ekki framför þjoðarinnar i vegi, og verbi þó nógar til
þcss sem til þarf að kosta.