Gefn - 01.01.1871, Blaðsíða 29

29
J>etta vissu allir menn um Skrælíngjana, en um okkur vissu
J>eir ekki annað en að við værum líka »Skrælíngjar«. f>aö
gánga enu nógar sögur af óþrifnaðinum lijá okkur, jafn vel
J>ó Islendíngar ekki einúngis séu ekkert verri en aðrir, lieldur
og munu verða ofaná þegar öllu er á botninn hvolft — á
ríkisþínginu í vetur var talað um að Islendíngar söltuðu
rjúpurnar með fíðrinu og öllu saman — líklega munu allir
ráða þar af að vér jetum þær líka með fiðrinu á — en þetta
sýndi hversu lítið vit þíngmaðurinn hafði á mat og matar
meðferð; vér skyldum ekki hafa nefnt þetta ef }>að ekki
hefði komið í öll blöðin og okkar »ói>rifnaður« þar með
verið borinn út um alla Danmörk á prenti. Vér vildum
helst óska að ríkisþíngið léti okkur og okkar rjúpur í friði,
þó manninum raunar gengi ekkert nema gott eitt til við
okkur. }>ó engin þörf sé á, þá skulum vér samt enn minna
á tvö dæmi, sem sýna hversu mönnum getur skjátlast, og
það alls ekki af neinum illum tilgángi eða illri hugsun.
Nokkru fyrir aldamótin lét stjórnin flytja hreindýr yfir til
Islands og hélt við mundum geta notað þau eins og Finn-
arnir. Varla mun finnast kröptugara dæmi upp ámisskilníng
á mannlegu eðli en þetta; því til þess að nota hreindýrin
þannig sem heimdýr, þá yrðum vér líka að lifa á sama hátt
og Finnar, nefuilega á einlægu ráti frá einum stað í annan
með hreindýrin, og ekki í bæjum eða húsum, heldur í
tjöldum. Og hvað meira er, vér höldum að þessari hrein-
dýra hugmynd — sem raunar hefur orðið Guðmundi á
Vatnsenda að mestum notum — hafi, hreint út sagt, verið
stúngið að stjórninni af einhverjum Islendíngi, því — vér
teljum nú hið síðara dæinið — hérumbil 1858 kom Ólafur
Scheving, Islendíngur, mirabile dictu! í besta tilgángi upp
með það að vilja koma inn hjá okkur Kajökkum eða Skræl-
íngjabátum til að róa á! }>að er ekki »stjórnin« ein, sem
hefir rammskakkar hugmyndir. Og svona rammskakkar
hugmyndir hafa Norðmenn um okkur nú, að minnsta kosti