Gefn - 01.01.1871, Blaðsíða 53

53
Svífðu nú á svanahvítum skýjum
sólarbjört frá dimmum jarðar stig,
sæl og búin brúðarfötum nýjum,
beiskt er samt að verða að missa þig!
|>að er sagt, að þúngt sé ei að deyja,
þó að flestum virðist dauðinn sár -
hitt er víst, að þýngra er að þreyja,
þýngst að fella sífelt harma-tár.
Johanna Eiríksdóttir Kúld.
dáin 19. Mai 1869.
Ey veit eg standa
iðja-gi-æna
uudir heimsskauti
í höfum norður,
þars um miðnætti
marar öldur
svipi sveipa
í segulljósum.
Láta þar laungum
lagar bárur
fimlega framið
forna leiki,
og alhvítan
Ægir breiðir
silfurdúk
fyrir sólar herra.
J>ar stóð á eyju
í ástar-friði
bjartleitt blóm
búið yndi;
sýndist meyja
fyrir manna sjónum,
en daglilja
fyrir drottins augum.
Faðir og móðir
mjúkum höndum
henni hjúkruðu
og hjarta prýddu,
bölvi bægðu
og birtu létu
skæra skína
á skamman blóma.