Gefn - 01.01.1871, Blaðsíða 55

55
Garðars ey, þú geymir dáinn blóma,
geisli hann á þig urn alla tíð!
Yfir þínum tindum lít eg ljóma
ljóssins mey, sem var svo góð og blíð.
* * *
Valborg Elísabet Sveinbjörnsdóttir Egilsson.
(gipt þorvaldi presti Stefánssyni þorvaldssonar Böðvarssonar)
dáin 9. August 1870.
Mer að eyrum snjótitlíngur saung,
svifinu lángt um hafsins kalda geima.
»Jeg er þreyttur, leiðin er svo laUng,
líður vetur yfir jörðu heima —
blása hart af bláum marar straum
beiskir vindar yfir tún og heiði;
og í dauðans værum vonar-draum
Vala sefur dáin undir leiði.«
Allt fer burtu, eintóm sorg og böl!
Allt fer burtu, sama og gamla veginn!
Eintóm sút, og eintóm dauðans kvöl!
Allur lífsins kraptur niður sleginn!
Ó hvað hjálpar þetta harða strið?
Hjartað viknar ei í nornum köldum!
Ekkert ljós í lángri feigðar tíð
lýsir undir heimsins skuggatjöldum!