Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1893, Blaðsíða 64

64
fet. Breidd naustsins að innan hefir sjálfsagt verið 12—13 fet.
Eins og áðr er sagt, eru veggirnir mjög hiaðnir úr grjóti, og víða
stórir steinar. Enginn maðr veit til að hér hafi verið haft naust,
enda er það mjög ólíklegt, því að hér flýtr aldrei að, þar sem
ósinn er fyrir löngu fyltr upp með grjóti. Nú er lending miklu
neðar og hefir svo verið það menn til vita.
Auðarsteinn.
(29. ágúst).
Við skoðuðum »Auðarstein», sem kallaðr er. Hann er yfir
150 faðma frá malarkambi, beint út; nokkuð laugt fyrir vestan
árósinn og fyrir vestan miðjan fjarðarbotninn, nær hinu vestra
fjarðarhorni. Steinninn snýr frá landnorðri til útsuðrs; hann er
21/* al. á lengd, V/i al. á breidd, þar sem hann er breiðastr, og
líkr á hæð, að því er mælt verðr. Steinninn er lágr í suðrend-
ann, og sýnist þar vera klofið ofanum; liefir hann að likindum
verið hærri í þann endann (enda minnir kunnuga menn að svo
væri); hallinn á því sem eftir er af yfirborði steinsins sýnir það
líka. Steinninn er lítið sokkinn í jörð. Austrhlið hans er nokk-
urnveginn slétt, enn að öðru leyti er hann mjög ólögulegr. Um
þennan stein vita menn ekkert annað enn munnmæli, enn eg
vildi skoða hann samt til að geta bent á sannleikann. Það er
svo ólíklegt, sem mest má vera, að Auðr (eða Unnr) sé grafin
undir þessum steini, þar sem sagan segir, að hún sé grafin í flæð-
armáli, enn flæðarmál er nú (eins og áðr er sagt) fullum 150
föðmum ofar. Hér við bætist og annað, sem mesta þýðingu hefir,
að flæðarmál hefir heldr færzt út enn inn, eins og gefr að skilja
þenna afarlanga tíma, þar sem áin hefir borið fram aur og grjót
og myndað sífelt nýjar og nýjar eyrar, sem smátt og smátt gróa
upþ, svo að landið færist fram, enn sjór getr aldrei brotið, því
hér inn í fjarðarbotni kemr aldrei sjógangr; þetta sýnir og ár-
ósinn, sem nú er uppfylltr, eins og áðr er sagt. Upp á þetta
get eg sýnt nóg dæmi annarsstaðar frá, að landið færist út, og er
að gróa upp, og það langar leiðir.
Rauðablástrssmiðja Þorsteins Kuggasonar.
Árin 1883—1884 var Guðmundr óðalsbóndi Guðmundsson í
Ljárskógum að slétta tún sitt milli 30 og 40 faðma i landsuðr