Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1883, Qupperneq 21

iS9
Á þinginu gerði Garfield liðinu alt það gagn, sem
það bjóst við af honum, og jafnframt hélt hann afnámi
þrælahaldsins eins fast fram og áðr. Hann gat nú
eigi farið aftr til Hiram til að gegna þar kennara-
störfum sínum, heldr mátti hann nálega alt af til að
vera í Washington, og tók hann það þáfyrir að flytja
mál fyrir hæstarétti, einkum þau mál, er snertu lands-
stjórn. Hann hafði áðr fengizt nokkuð við lögspeki,
og þá er hann hafði verið að mæla í móti uppreist
Suðrríkjanna í rœðum sínum, hafði hann leiðzt til að
ransaka nákvæmlega alt það, er snertir samband ríkj-
anna sín á milli og við sambandsstjórnina. Honum
vóru falin mörg mjög mikilsverð mál, og fékk hann
mikið orð á sig fyrir fróðleik í stjórnarlögum. þær
skoðanir, sem hann hafði á málefnum Suðrríkjanna,
mundu hafa orðið mestu ráðandi hjá honum sem for-
seta: að sjá um, að svertingjar hefði fullkomið ogtrygt
jafnrétti við hvíta menn, enn að láta sakir niðr falla og
gleyma þeim við hina fyrri þrælaeigendr, og bœta þeim
skaðann, nú er þeir eru algerlega sigraðir. Umþetta
efni fer hann svofeldum orðum í einni af málsvörnum
sínum: „í hinum ógrlegasta stormi, sem yfir oss hefir
dunið, setti guð oss tvo kosti, annaðhvort að missa
sjálfir frelsi vort eða gefa þrælunum frelsi. í þessum
miklu vandræðum kölluðum vér á svertingja og sögð-
um þeim að hjálpa oss til að bjarga þjóðveldinu, og í
kúlnaregninu gerðum vér samband við þá, innsiglað
með blóði hvorratveggja, enn guð var vitni. Með
þessum samningi höfum vér skuldbundið oss til að
brjóta af þeim okið og láta þá taka þátt í öllum gœð-
um og allri frægð frelsisins með oss. Að þvi er snert-
ir ókominn tíma, þá megum vér aldrei gera neitt það,
er eigi sé samkvæmt anda og eðli stjórnarsiða vorra.
Yér verðum að hafa það hugfast, að gera ekkert til
hefnda enn alt til tryggingar; gleymum hinu umliðna,