Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1889, Qupperneq 128

128
hafa haldið trygð við ættlegginn. £>orgnýr segir
reyndar, að um daga Bjarnar hafi ríki hans staðið
„með styrk miklum en engum þurð“, en þó má ráða
það af orðum hans, að Björn hafi eigi verið svo
mikill hermaðr sein formaðr hans og eptirmaðr.
Hugsa mætti líka, að Hringr hefði annaðhvort verið
bróðir Bjarnar eða sonr hans og eldri bróðir Eiríks
sigrsæla* 1, en hefði gleymzt með tímanum, af því að
ríkis um 880, og dáið um 930. Hitt mun sannara, að hann
hafi lifað lengi eptir lát Haralds hárfagra, og synir hans
verið börn að aldri, þá er Haraldr dó.
1) Einn danskr annálahöfundr (sjá Ann. Esrom ad.
a. 985, Scr. r. Dan. I. 233.) gjörir Eirík sigrsæla að syni
þessa Hrings, eða ruglar honum saman við Eirík Hrings-
son, sem annars er eigi nefndr nema í sambandi við
föður sinn, þótt Eymundr (Ædmund) bróðir hans sé í
sömu annálum (Scr. r. Dan. I. 232.) talinn konungr í
Svíþjóð löngu áðr (árið 943), en ólíklegt er, að það sé
neitt að marka. Annálar þessir styðjast mjög við Adam
frá Brimum, og það sem þeir segja um Eymund Rrings-
son, er hið sama og Adam segir um Eymund nokkurn
Eiríks son, er hann kallar konung í Svíþjóð (um 966 ?),
og telr sambandsmann Haralds Danakonungs og hlið-
hollan kristnum mönnum. Nú tók Haraldr ekki við
kristni fyr en 975(?), og virðist sögn Adams þannig helzt
vísa svo til, að þessi Eymundr Eiríksson hafi verið uppi
eptir það, eða nálægt þeim tíma, er Styrbjörn hóf til-
kall sitt til ríkis í Svíþjóð (um 980). Mætti því jafnvel
ímynda sér, að Eymundr þessi hefði verið sá konungr,
er bændr hófu til ríkis gegn Styrbirni, og hefði hann
leitað vináttu við Harald Gormsson Danakonung og
kristna menn, til að tryggja völd sín, en Styrbjörn síðar
gefið Haraldi að sök þetta samband, og sótt hann því
heim með ófriði. Saxi (1. X. p. 480), lætr Styrbjörn
koma með friði til Haralds og gipta honum systur sína
(Gyríði), og er eigi óhugsanlegt, að hann hafi þar bland-
að saman Eymundi þessum og Styrbirni, sem sögur vorar
segja einum rómi, að hafi kíigað Harald Gormsson til
liðveizlu við sig. (Hkr., Ól. s. h. 71. k., 277. bls., Fms.
V. 247., XI. 180.).