Eimreiðin - 01.09.1901, Qupperneq 15

175
hafði setið stundarkorn þegjandi. »Ég gat lítið sofið í nótt sem
leið.«
»Maturinn kemur klukkan sex,« sagði hún og gekk fram í
eldhúsið, og Jón heyrði, að hún fór að tala við aðra stúlku.
»Hver er kominf« spurði hún.
»Ekki veit ég það. Ég spyr ekki hvern mann að heiti, sem
kemur inn hingað til að éta.«
»Hvaðan er hann?«
»Ur Nýja-Islandi.«
»Pá er bezt að bera á borð kýrkjötið, sem þeir leifðu í dag.
Pað er þó alténd fullgott í Ný-íslending.«
Jón heyrði þetta og fanst fátt um. Að sönnu var það ekki
siður hans, að slá hendinni á móti góðu kýrkjöti, en að bjóða hon-
um kjöt, sem var fullgott fyrir Ný-íslending, en ekki fyrir Winni-
pegmann, var meiri vanvirða en svo, að hann gæti þolað slíkt.
Og hann fyltist hetjumóði og ásetti sér að sýna Winnipegmönn-
um það, að hann væri maður, sem gæti haldið uppi heiðri og
sóma sveitar sinnar, hvar sem hann væri staddur. Ekki skyldi
munnbiti af kýrkjötinu koma inn fyrir hans varir, hvað sem það
kostaði. Sveitungar hans höfðu sýnt honum þá tiltrú að kjósa
hann sem fulltrúa sinn, og hann ætlaði að muna þeim það með því,
að halda uppi heiðri þeirra í einu og öllu.
Eftir klukkan sex um kvöldið fóru borðmennirnir í húsinu að
koma. Flestir vóru það daglaunamenn, sem um þetta leyti árs-
ins höfðu atvinnu við að grafa ræsi undir strætum í bænum. Éeir
komu hver af öðrum, útataðir af mold frá hvirfli til ilja, en allir
virtust þeir ánægðir, og ekki vóru þeir þreytulegir að sjá.
Máltíðin fór rólega fram. Kýrkjötið var borið á borð og sér-
staklega beint að Jóni. Hann stóð sig sem hetja, gaf því ilt auga
og þverneitaði að bragða það. Hinir, sem til borðs sátu, þektu
óvin sinn frá fornu fari og ónáðuðu það ekki.
Pegar máltíðinni var lokið, varð Jóni það fyrst fyrir að fá sér
í nefið. Pontan hans var mesta gersemi, rend úr harðri eik, og
utan um hana vóru grópaðir fjórir þræðir úr snúnum silfurvír. Hann
setti langa tóbaksröst á handarbakið og hampaði pontunní, svo
allir gætu séð djásnið.
»Pú ert nýkominn frá Nýja-íslandi. Er ekki svo?«, spurði einn
þeirra, sem inni vóru.